Al jaren is Laarder Leo Janssen bezig met een strijd tegen de stereotypes die er over zijn dorp rondgaan. Gewapend met een scherpe pen schrijft hij verhalen die het hardnekkige beeld van een 'poenerig dorp' moeten ontkrachten. Deze verhalen zijn nu gebundeld in een recent verschenen boek. "Op deze manier wil ik iets terugdoen", zegt de schrijver.
"Mensen hebben een bepaalde indruk van Laren", zo begint de 75-jarige Leo. "Dat het poenerig en mondain is. Natuurlijk hebben we mondaine kanten, maar de werkelijke rijkdom van dit dorp zit aan de binnenkant, want we hebben hier zoveel bijzondere karakters wonen. Dat maakt dit dorp is zo interessant", legt hij uit.
Over deze Larense karakters uit het verleden en heden schrijft Leo al jarenlang verhalen en columns. Negentig hiervan zijn gebundeld in het nieuwe boek Bol-an! deel 3, over Larense burgers, verdwenen boeren en sjieke buitenlui.
De Aardappeleters
Zo noemt Leo de ingenieur Vincent van Gogh, neef van de bekende schilder, die heel veel moeite moest doen om het werk van zijn oom in Laren onder te brengen. "Hij erfde de schilderijen van zijn moeder. Zij was getrouwd met Theo, de broer van."
Via een familielid kwam Leo erachter hoe het huis van de ingenieur er aan de binnenkant uitzag. Daar hing het namelijk vol met schilderijen. "De Aardappeleters boven de open haard. In het toilet: pang! pang! pang! Drie van Goghs", roept Leo enthousiast hardop uit. "Toen er tijdens de Tweede Wereldoorlog brand uitbrak, was de ingenieur niet thuis. Dus hebben zijn buren en de huishoudster de schilderijen gered en op gras van de tuin gegooid."
Maar er is ook genoeg ruimte voor een serieuze toon. "Ik schrijf dan ook over een buurjongetje van schuin aan de overkant die plotseling was overleden en wat dat doet met het dorp."
"Ik voelde daar als kleine jonge al aan dit Laren meer had dan Hilversum"
Eén voor één noemt Leo voorbeelden van bijzondere Larense verhalen. "Dit dorp is zo divers en wie daarvoor open staat kan er alleen maar van genieten", zegt hij met een grote grijns op zijn gezicht. "Laren is een broedplaats van zoveel stromingen en initiatieven. Of het nou gaat over het toneel, de oecumene, het schilderdorp. Het barst ervan", vertelt de Laarder. "Ons DNA barst van de diversiteit"
"Ik vind het dan ook heerlijk om erover te schrijven", verklaart hij. Want naast het ontkrachten van hardnekkige stereotypes hebben de verhalen van Leo een hoger doel. "Ik wil mensen ermee verbinden. Dat klinkt wat modieus, maar het dorp wordt er beter van."
Geboren Hilversummer
Hoewel hij Laarder in hart en nieren genoemd kan worden, stond de wieg van Leo niet in het brinkdorp, maar in Hilversum. Als jongste van een groot katholiek gezin met negen kinderen was het gebruikelijk om elk jaar een uitstapje naar Laren te maken voor de Sint Jansprocessie.
Na afloop van de processie eindigde Leo met het gezin op het gras langs de bekende spiegelvijver de Coeswaerde op de Brink. "Ik was een jaar of vijf, zes. Daar aten we toen kadetjes en die kregen we normaal alleen met Kerstmis", herinnert Leo zich. "Ik voelde daar als kleine jonge al aan dit Laren meer had dan Hilversum."
Daar werd op jonge leeftijd het zaadje geplant voor wat uiteindelijk zou uitgroeien tot een liefde voor Laren. En toen hij uiteindelijk ook verliefd werd, een relatie kreeg en trouwde met de Larense Annemarie Bitter was er geen weg terug. In 1995 kwam Leo uiteindelijk in Laren te wonen.
Het was in 2001 toen hij voor weekblad Laarder Courant de Bel begon met schrijven over Laren. Hij was inmiddels zo goed ingeburgerd dat hij raadslid voor Larens Behoud en in 2006 zelfs wethouder Ruimtelijke Ordening en Cultuur werd.
Ondertussen bleef hij doorgaan met schrijven. In 2013 moest Leo vanwege medische redenen stoppen met het politieke werk, maar daarmee was hij nog lang niet klaar met het dorp. Met het schrijven probeerde hij te doen wat hij als wethouder ook deed: Laren verbinden.
Trots en jaloers
"Ik hoop dat het boek aansluit bij het Larense gevoel van de lezers. Dat ze trots zijn op hun dorp. Dat ze respectvol ermee zullen omgaan en dat ze er natuurlijk veel plezier aan beleven en zich verwonderen." Aan de lezers die niet in het dorp wonen hoopt Leo ook iets mee te geven. "Dat ze denken dat wij enorme bofkonten zijn en dat ze een lichtelijke vorm van jaloezie hebben", grapt hij.
Uitgeschreven is Leo nog lang niet. Zo komt er een deel 4 aan. "Ik heb tot nu toe dertig verhalen af, nog zestig te gaan", meldt hij tot slot.