Sport

Hoe is het met... Merel Mooren

12 februari 2018, 16.20 uur · Aangepast 12 februari 2018, 18.05 uur
Door: · Foto: EPA/John Mabanglo

AMSTERDAM In de rubriek 'Hoe is het met...' gaan we op zoek naar bekende sporters uit het verleden. Deze week Merel Mooren, de beachvolleybalster die het schopte tot de Olympische Spelen in Peking. "Daar gestaan hebben en de weg er naartoe, dat was het mooiste"

Zes was ze toen ze voor het eerst een volleybal aanraakte. Dat was met zaalvolleybal in de Beineshal in Haarlem. Maar later stapte Merel Mooren over op beachvolleybal, waar ze zich beter bij voelde. "Ik doorliep in Haarlem de jeugdopleiding en via Jong Oranje heb ik nog even in de eredivisie gespeeld. Toen ik een jaar of achttien was had ik voor het eerst een zomer zonder selectietrainingen en toen kreeg ik de aanbieding om te gaan beachvolleyballen. Die uitdaging ging ik aan en na een paar maanden dacht ik: dit is mijn plek, hier wil ik verder."

Anders dan zaalvolleybal
Er zijn natuurlijk nogal wat verschillen. Bij beachvollebal ben je met twee spelers, tegenover zes bij het zaalvolleybal. In de zaal heb je een team van twaalf speelsters, maar op het strand ben je met twee speelsters, geen wissels. "Op het strand vond ik ook de mentale uitdaging. Je hebt geen wissels dus je gaat er maar staan knokken tot het einde. Dat vond ik mooi om te doen." En er is natuurlijk nog een groot verschil met de zaal. "Je hebt natuurlijk ook een compleet andere ondergrond en daardoor ook een heel ander speltype, wat beter bij mij paste. Ik ben een allround-type, terwijl je in de zaal meer hebt aan specialisten."

Nederlands kampioen
En het ging ook snel goed op het strand. Samen met Sanne Keizer werd Mooren in 2003 Nederlands kampioen. "Dat was een stunt, dat wij als jonkies de titel pakten. Daarna werd het alleen maar mooier." De beste jaren van Mooren moesten nog komen. Ze ging verder met Rebekka Kadijk, waarmee ze vier jaar samenspeelde, een hele olympische cyclus.

Zes maanden op elkaars lip
"Je ligt dan zes maanden per jaar bij elkaar op een hotelkamer en je zit heel erg op elkaars lip. Dat is mooi, maar ook wel erg zwaar. Je geeft steeds alles en zit constant op het randje, zowel fysiek als mentaal. Ook bij elkaar zoek je soms de randjes op. Dat is af en toe geweldig en af en toe heel zwaar. Soms heb je echt even helemaal genoeg van elkaar, maar we zijn nog steeds hartstikke goede vrienden. We zien elkaar regelmatig, dus dat is wel leuk."

Olympische Spelen het mooiste
Het toewerken naar de Olympische Spelen was het mooiste uit haar carrière. "Daar gestaan hebben en de weg er naartoe was het mooiste. Maar de zilveren plak op het EK in eigen land was ook iets om nooit te vergeten, ook al hadden we een matchpoint en kans op goud. Dat heeft wel pijn gedaan. Maar de sfeer bij dat EK en wat het teweeg bracht in Nederland, dat was wel mooi om mee te maken."

Nooit meer terug op niveau
Dat Rebekka Kadijk er in 2008 mee stopte had Mooren wel aan zien komen. "Dat ging heel natuurlijk. Voor mij was het daarna wel moeilijk. Ik had een zware blessure, moest geopereerd worden en daarna een jaar revalideren. Ik heb nog wel een paar jaar gevolleybald, maar ik ben eigenlijk nooit meer teruggekomen op mijn oude niveau."

Olympische dromen
Nu de Olympische Winterspelen van start zijn gegaan geniet Mooren wel weer. "Als je de verhalen van sporters ziet, wat ze er allemaal voor gedaan hebben en wat hun dromen zijn, dat is mooi. Voor sommige spatten die dromen uiteen, voor anderen komen ze uit of wordt het zelfs mooier dan ze ooit hadden durven dromen."

Nadat ze gestopt was met beachvolleyballen werkte Mooren vier jaar bij NOC*NSF op de afdeling topsport. Sinds een maand of vier werkt ze bij een certificeringsbureau in de sportgezondheidszorg. Kortom het gaat goed met Merel Mooren, zo goed dat ze zelfs af en toe weer een balletje slaat op het strand.