Het was een echte clash tussen mij als nieuwbakken Haarlemmer en een oude mug. Met twee wielen geparkeerd op de stoep stond hij op de hoek van de straat, om zo snel even naar de buurtsuper te kunnen. Ik was net uit de kinderwagens, maar ergerde me nog steeds aan de auto’s die daar werden geparkeerd en zo de verzakking in de stoeprand blokkeerden. Ook omdat ik oudere buurtgenoten met rollators daar te vaak zag worstelen met oversteken.  

De oude mug was er niet van gediend dat zo’n duidelijke import van jongere leeftijd daar iets van zei. “We wonen niet in Oost-Berlijn”, kreeg ik naar me toegesnauwd. Verbouwereerd keek ik hem na toen hij de weg overstak. Oost-Berlijn? Wat had dat er nou mee te maken? 

Dat kwartje is ondertussen wel gevallen

Ik moet vaak aan het voorval denken, nu ik als verslaggever in Haarlem midden in het strijdtoneel leef en de discussies op straat, op social media en in de raadszaal van het stadhuis volg. In mijn wijk en in nog tien andere buitenwijken wordt het volgens de gemeente te druk met geparkeerde auto's, ook omdat er nog eens duizenden woningen bij moeten. 

Rondjes rijden voor een plekje voor mijn auto hoef ik amper te doen. Hooguit als ik eens rond elf uur ‘s avonds thuiskom. En dan ken ik nog wel een paar plekjes in de straten op nog geen twee minuten lopen van mijn woning in Haarlem-Noord. Maar eerlijk gezegd zijn mijn buurtgenoten wel erg volhardend om dicht bij hun huis of bij de super te staan. Naast die hoeken die altijd vol staan, wordt er dubbel geparkeerd in de bredere straten. Wel zodanig dat andere auto’s nog uit hun parkeervakken kunnen rijden. Dat is dan wel weer sociaal. Maar de straat is wel heel erg verblikt, vind ook ik, net als wethouder Bas van Leeuwen onlangs in een interview tegen me zei.  

Persoonlijk vind ik het geen groot offer om maar één auto te hebben als gezin, of om een klein bedrag te betalen voor een parkeervergunning of zelfs te overwegen een deelauto te nemen. Maar dat ben ik, een goedbetaalde Haarlemse met oudere kinderen. Die boodschappen kan ik heus met de fiets doen. Dat geldt niet voor alle Haarlemmers. Zoals voor die oude mug die toen al niet soepel liep, en stellen die beiden een baan hebben. Daarbij is het openbaar vervoer ook nog niet optimaal.

Die bewoners roeren zich nu. Als nooit te voren. Want in al die jaren als verslaggever in de stad heb ik nog nooit meegemaakt dat er 1200 (!) zienswijzen zijn ingediend op een plan van de gemeente. De in alle haast opgezette petitie die meer 7.700 keer is ondertekend, geeft ook wel aan dat de Haarlemmers hier wel wat van vinden. Dat zijn echt niet alleen onderbuikgevoelens, denk ik dan. Dat zijn echt mensen die voorzien dat ze nog dieper in de al leegstromende buidel moeten tasten, bijvoorbeeld om die tweede auto te kunnen behouden.  

En toen viel dus dat kwartje

Het communistische bewind in Oost-Berlijn voor de val van de muur. Daar dacht de oude mug aan. Hij wil niet door een overheid betuttelend toegesproken worden over hoe het moet. Dat is zíjn idee van democratie. Nu wil het dat juist de lokale overheid moet nadenken over hoe de inwoners van de stad beter betrokken kunnen worden bij het beleid. 

En dat rijmt dus niet: er wordt aan de ene kant geprezen als een buurt een afgebrand buurthuis zelf wil gaan opknappen en in eigen beheer wil voortzetten. Of als buurtbewoners aangeven dat ze zelf hun groene pleintje wel willen onderhouden. Aan de andere kant wil Haarlem in het vervolg voor ‘stadsbrede’ zaken de buurtbewoners niet meer raadplegen over waar een daklozenopvang moet komen of waar betaald parkeren ingevoerd moet worden. Dus dan zegt de coalitie na de verkiezingen wel dat er meer geparticipeerd kan worden door de Haarlemmers, alleen níet over de zaken die hen juist zo raken. 

Ik snap dat er een algemeen belang is, dat een overheid moet opkomen voor de zwakkeren in de samenleving. Dat een wethouder meer inzicht heeft in de ontwikkeling van de overvolle stad. En dat daar keuzes gemaakt moeten worden, die moeilijk uit te leggen zijn. Maar daar begint het wel, met dat uitleggen.

Klare taal 

Dan moet je het wel duidelijk en in klare taal vertellen, aanhoren, luisteren én het standpunt van de ander begrijpen. Daar vind ik het in de afgelopen tien jaar dat ik hier in de stad als regioverslaggever van NH Nieuws werk, wel eens aan schorten. Want wie begrijpt nu dat als je net een jaar geleden een enquête hebt ingevuld over de noodzaak van betaald parkeren in jouw buurt en de overgrote meerderheid dat niet zo ervaart. En de verkiezingen zijn nog niet voorbij en je krijgt alsnog die parkeermeter voor je deur. Dat is niet uit te leggen via een persbericht dat plompverloren de wereld in wordt gestuurd. 

En is het niet zo dat als de nood echt aan de man is en je inderdaad je auto niet meer kan parkeren op redelijke afstand van je huis, dat de buurt dan wél in meerderheid stemt vóór betaald parkeren. Dan heb je draagkracht voor een omstreden besluit. Volgens de wethouders komt die noodzaak toch wel als er meer woningen moeten komen om straks ook onze jeugd te herbergen.  

Uitleggen en het zelf ervaren. Het is zo vaak gebleken dat dat de belangrijke ingrediënten zijn om moeilijke beslissingen te nemen. Dan ga je uit van de redelijkheid die in elk mens zit. Dat heet positiviteit. Zo had ik rustig aan die oude mug moeten uitleggen dat ik vaak de rollator van de oude buurvrouw van de stoep moest tillen. Dat had hij wel begrepen. En ik had misschien moeten aanbieden aan die oude mug om boodschapjes voor hem te doen. In plaats van bits te zeggen dat-ie verkeerd geparkeerd stond.

Het is maar hoe je het gesprek begint en of je open staat voor de problemen waar de ander dan voor komt te staan. Dat is een uitdaging waar het gemeentebestuur van Haarlem de komende jaren voor staat. Niet doordrukken wat een kleine meerderheid vindt, maar blijven luisteren naar de standpunten van de ander. Want een gemeente hoort er ook te zijn voor een grote groep die het niet met hen eens is. Dat doe je niet door hun gevoel en hun mening bij grote stadse dilemma's in de vorm van een petitie aan te nemen en daarna naast je neer te leggen, omdat het nu eenmaal moet.