Kunstenaar Rob Scholte woest op Willibrordus: wéér een verbannen paard

Per stom toeval rijden twee NH-verslaggevers langs landgoed Willibrordus aan de Kennermerstraatweg en zien dat twee mannen het kunstpaard in een aanhangwagen zetten.

Omdat er eerder 'gedoe' was rond een Egmonds zuster-kunstpaard dat na vernielingen werd verbannen naar een andere plek, willen de twee het naadje van de kous weten. "Wat is hier aan de hand? Waar wordt het paard naartoe gebracht en komt het weer terug?"

De stichting wil het kunstwerk niet meer, verklaart een van de mannen. "In plaats daarvan willen ze rozen in de tuin. We brengen het terug naar de kunstenaar, anders wordt het vernietigd", zegt hij.

Maar dat ontkent de stichting. Een woordvoerder meldt dat het slechts gaat om onderhoud van het paard. Door de jaren heen heeft het door weersinvloeden en menselijk gebruik flink wat te verduren gehad. "Dat wil de maker zelf doen." Op de vraag of het kunstwerk terugkeert, wordt geen antwoord gegeven.

Ruzie om onderhoud

Maar als Scholte zijn relaas doet, neemt het verhaal een compleet andere wending. "Totale onzin, ik ben flabbergasted", is zijn reactie op de verklaring. De kunstenaar en de stichting zouden al bijna een jaar in de clinch liggen over het onderhoud, blijkt uit een lange mailwisseling tussen de twee partijen. "Ik ben al twee keer teruggegaan om het te repareren. Ook dit keer mocht ik het weer zelf opknappen."

Tekst gaat verder onder foto’s

Het onderhoud zou voor de stichting 'steeds een bron van zorg zijn geweest', valt te lezen in de mails. Ook zou het beklimmen van het paard door cliënten gevaarlijke situaties opleveren.

Beschilderen door cliënt

Van de stichting krijgt Scholte drie opties. Of hij repareert zelf het beschadigde paard, het zadel en het halster, of hij laat de stichting het paard ontmantelen, zodat een van hun cliënten het kunstwerk opnieuw kan beschilderen. Als hij met een van die twee opties niet akkoord gaat, moet hij het komen ophalen. Anders wordt het verwijderd; optie drie.

Met tegenzin kiest hij voor het laatste. "Het is onwil van Willibrordus", vindt de kunstenaar. "Ze hebben als bezitter een onderhoudsplicht. Het overschilderen van een auteursrechtelijk beschermd werk valt onder verminking en dat mag niet. Ik had graag gehad dat het daar nog heel lang had gestaan, maar ik word continu onder druk gezet om het op eigen kosten te repareren."

Ruimte om het paard op te slaan heeft hij niet. "In 2018 ben ik door de gemeente Den Helder uit mijn woning en atelier gezet. Sindsdien zijn we thuisloos, dat weet de stichting ook. Gelukkig zijn er mensen die mijn kunst een warm hart toedragen. Ik heb een plek gevonden waar het voor nu kan worden opgeslagen."