Voor de eerst nog sceptische buurtbewoners valt het afscheid vandaag zwaarder dan gedacht. Ze vragen zich af waarom de 225 asielzoekers na zes maanden in Avenhorn alweer moeten verhuizen.
"We konden elkaar niet verstaan, maar door het schilderen spraken we dezelfde taal," zegt Ada in het weiland voor de noodopvang in Avenhorn. Ada woont naast de noodopvang en sloot in de afgelopen zes maanden vriendschap met Samar, een van de bewoners. Vandaag verhuist Samar samen met de andere asielzoekers uit de noodopvang naar een nieuwe locatie, in Wervershoof.
Aanvankelijk vond buurvrouw Ada de komst van de 225 nieuwe buren een beetje spannend. Maar een halfjaar later hebben de twijfels van de Avenhorner plaatsgemaakt voor een heel ander perspectief. Ze meldde zich aan als vrijwilliger, onderhield een moestuintje en gaf ook schilderles. Daar ontmoette ze Samar, een jonge vrouw uit Iran. “Door het schilderen heb ik bijzondere band met haar gekregen.”
Verhuizende tijdelijke noodopvang
De asielzoekers, afkomstig uit verschillende landen, verhuizen vandaag naar een nieuwe noodopvang in Wervershoof. Vanwege het gebrek aan draagvlak besloten een aantal Noord-Hollandse gemeenten om de opvang te delen: iedere gemeente zet voor zes maanden een crisisnoodopvang op en breekt die later weer af. Maar nu de asielzoekers na zes maanden vertrekken, blijkt het gebrek aan draagvlak wel mee te vallen.
De dorpsbewoners lieten zich de afgelopen maanden van hun beste kant zien. Zo organiseerde de naastgelegen voetbalclub elke woensdag- en vrijdagavond een training. Ook werd er door de vrijwilligers een wedstrijd tegen een team uit de opvang in Petten op touw gezet. Voor vrijwilliger Albert was het een prachtige middag, vertelt hij in de kantine. Hij begrijpt dan ook niet waarom de mensen nu alweer weg moeten. Een van de vrijwilligers valt hem bij: “Het is heel rot voor hen dat ze nu weer moeten verhuizen. Waarom kunnen ze niet gewoon blijven? Het hele complex staat er al.”
Ruimte zat
De vrijwilligers bij de voetbalclub blijken niet de enigen die met een goed gevoel terugkijken op de afgelopen maanden. Vooraf waren omwonenden bang voor overlast, of onveiligheid. Maar de afgelopen maanden gebeurde er volgens hun niks vervelends. Het roept bij de meeste mensen dan ook de vraag op waarom de hele tent weer afgebroken moet worden, om het in Wervershoof weer op te bouwen.
Ook Jonk, die op zijn scootmobiel elke dag langs de noodopvang rijdt, begrijpt er niks van. “Mensen zijn hier net gewend, en nu moeten ze alweer verhuizen. Laat ze hier gewoon blijven en bouw een nieuwe opvang in Wervershoof. Er is ruimte zat”, mompelt hij terwijl hij weer gas geeft.
Aan de andere kant van het hek valt de verhuisdag ook zwaar, vertelt Saif. Hij is 24 en komt uit Syrië. Samen met een aantal anderen rookt hij een sigaret voor de opvanglocatie. Als een van de weinige spreekt hij Nederlands. Wervershoof wordt zijn veertiende opvangplek, in de twee jaar dat hij in Nederland woont. Dat hij elke keer weer afscheid moet nemen van mensen die hem willen helpen, vindt hij moeilijk.
Geldverslindend project
Wat de buren ook dwarszit, zijn de hoge kosten. Voor de bouw van de noodopvang werd asfalt gestort, een tent gebouwd en daarnaast kregen de bewoners drie keer per dag een maaltijd. Nu wordt de tent weer afgebroken en ook het asfalt wordt weer weggehaald, zodat het weiland weer in oude staat kan worden teruggebracht.
Toch vindt niet iedereen het erg dat de groep weer vertrekt. Voor de overbuurman is de afspraak duidelijk. De opvang was tijdelijk, anders 'had de gemeente een andere procedure moeten starten'. Maar ook hem is de tijdelijke woonoplossing meegevallen, zegt hij op zijn erf. "Zoveel verschillende trauma’s en nationaliteiten bij elkaar: ik was er vooraf niet helemaal gerust op dat dat goed zou gaan. Maar eerlijk is eerlijk, we hebben er geen last van gehad.”
Terug naar noodopvang. Saif (24), Mohammed (23) en Faisal (27) moeten weer naar binnen. Hun bus vertrekt over een kwartier, hun spullen zijn al ingepakt. Ze zien best uit naar de nieuwe locatie, vooral omdat ze straks zelf kunnen koken. Eigenlijk maakt zo’n verhuizing hen niet meer uit. Het enige wat telt, is duidelijkheid over hun toekomst. Maar dat is nog even wachten.