Oer-Aalsmeers beroep in gevaar: steeds minder seringenkwekers

Seringenboer Kees Kramer vindt dat doodzonde. Hij oefent het beroep nog steeds met veel plezier uit. "Je bent heerlijk buiten bezig in de natuur en je zit op het water. Ik ga heerlijk met mijn bootje naar het land in plaats van met de auto. Dat is prachtig."

Kees nam de kwekerij samen met zijn vrouw Helmi in 1983 over van zijn opa Cornelis Maarse. Zelf heeft hij opvolging gevonden in zijn twee zoons, die voorlopig nog meewerken in de kwekerij die ze ooit zullen overnemen. Dat is bijzonder, want ook seringenkwekerijen met een rijke familiegeschiedenis worden steeds schaarser. De nieuwe generatie kiest er steeds vaker voor om iets anders te gaan doen. 

"Iedereen gaat maar studeren en achter een computer zitten", ziet Kees. "Helemaal niet goed, want stilzitten is het nieuwe roken. Je moet lekker bewegen en dat kan hier", prijst hij het beroep aan.  

Kees denkt dat het harde werken veel jongeren tegenwoordig afschrikt, terwijl technische vernieuwing het werk juist lichter maakt. "Vroeger was het allemaal handwerk, maar tegenwoordig maakt onze machine drie gaten tegelijk", vertelt hij over de manier waarop de struiken in de grond worden gezet.

Toch is seringenkweker nog steeds een zwaar beroep. In oktober worden de struiken uit de grond gestoken en per boot van de eilandjes afgehaald. Op de veengrond waar die eilandjes uit bestaan, kunnen de struiken goed groeien. "Dan worden ze naar huis gevaren en neergezet. Later gaan ze in de kas en uiteindelijk ook weer eruit. Elke struik hebben we in de winter wel een heel aantal keren in de hand."

De seringen bloeien tot in april of mei, maar Kees heeft een manier gevonden om de bloei uit te stellen tot na Moederdag. 

Met de kwekerij van oud-kweker Gerard Hansen is het minder goed afgelopen. Voor hem en zijn neef Gerrit stonden geen opvolgers klaar en dus moesten ze de deuren sluiten. Een deel van de seringenstruiken is overgegaan naar de kwekerij van Kees, maar Gerard heeft zelf ook nog struiken gehouden. Hij kan zijn grote passie niet loslaten. 

Tekst gaat verder onder afbeelding

"Het blijft bij mij altijd kriebelen. Ik ben er in geboren. Het blijft gewoon in me zitten", vertelt hij aan NH. In zijn achtertuin heeft Gerard een heus seringenmuseum. Veel spullen die daar staan uitgestald werden vroeger gebruikt in het familiebedrijf dat meer dan een eeuw heeft bestaan. 

Gerard wil niet geloven dat het oer-Aalsmeerse beroep ooit gaat verdwijnen. "Er zullen altijd mensen zijn die erin blijven geloven", besluit hij.