Tennisleraren geven les aan asielzoekers noodopvang Heiloo: "Fijne afleiding"

Vier weken geleden werd sportcomplex Het Vennewater in Heiloo binnen no-time omgebouwd tot noodopvanglocatie. Ongeveer 150 mensen van alle leeftijden verblijven daar tot 5 augustus. Nadat de gemeente een voorlichtingsbijeenkomst hield voor inwoners van Heiloo, kwamen er al snel berichten binnen van enthousiaste vrijwilligers om iets te organiseren. 

Ook Tennisvereniging Het Vennewater nam contact op met de opvanglocatie. Hoewel het vakantietijd is en veel medewerkers al vakantieplannen hadden, lukte het om genoeg leraren te vinden en op sportieve wijze iets voor de tijdelijke buren te betekenen. "Ik vind het heel mooi om te zien hoeveel plezier het mensen geeft", zegt tennisleraar Inge.  

Tennissen in stijl

Woensdag was de eerste les en dat was volgens de deelnemers een 'groot succes'. Sommigen staan er dan ook al helemaal klaar voor als de tennisleraren bij het sportcomplex arriveren. Zo ook de 25-jarige Ahmad uit Syrië. Woensdag was hij er ook bij en kreeg hij een zwartkleurig shirt van de vereniging. Vandaag heeft hij die opnieuw aan: "Tennissen moet wel in stijl", zegt hij lachend.

Om ervoor te zorgen dat iedereen die mee wil doen daar de kans voor krijgt, lopen tennisleraren Sybren en Huseyin langs de kamertjes. Huseyin (53) is van oorsprong Koerdisch en kwam als jonge jongen met zijn ouders vanuit Turkije naar Nederland. Hierdoor kan hij met een aantal van de deelnemers in het Koerdisch, Turks en Engels communiceren. 

Bij verschillende kamers klopt hij aan om aan te kondigen dat de tennisles bijna begint. Het gaat als een lopend vuurtje en al snel komen steeds meer volwassenen en kinderen hun kamer uit om mee te doen. In totaal doen er wel zo'n vijftig mensen mee.

Tekst gaat verder onder de foto:

Eenmaal bij de tennisbanen aangekomen, wordt de groep onderverdeeld in kleinere groepen. Alex, Inge en Sybren begeleiden de dames en kinderen. Met de kinderen wordt er vooral voor gezorgd dat ze het naar hun zin hebben en hun energie kwijt kunnen. 

Ze doen wedstrijdjes rennen en leren om de bal op te gooien en weg te slaan. De kinderen zijn heel strijdlustig, vertelt Inge. "Het zijn vechtertjes. Maar dat moet ook wel denk ik, ze komen niet voor niets hiernaartoe en moeten hun eigen plek in het leven bemachtigen." 

De mannen doen eerst een warming-up en spelen de bal dan met elkaar over. Huseyin geeft zo nu en dan aanwijzingen en gooit ballen aan. Regelmatig hoor je 'tamam' uit zijn mond; Turks en Arabisch voor 'goed zo'. 

Tekst gaat verder onder de foto:

Na een tijdje oefenen is het tijd voor het echte werk: op één baan wordt een soort 'rondom de tafel' gespeeld. Aan beide kanten van het net staat een groep mannen en wie aan de beurt is, moet de bal overspelen en naar de andere kant van de baan rennen. Wie de bal uit het veld slaat of niet op tijd aankomt, ligt uit het spel. 

De deelnemers vinden het overduidelijk fijn om te tennissen en meerdere mensen vertellen dat het een goede uitlaatklep is. "Ik vroeg van tevoren of mensen wilden rennen of juist overspelen, en iedereen gaf aan wel te willen rennen", zegt Huseyin. "Beweging is belangrijk, zeker omdat in de noodopvanglocatie maar weinig te doen is."

Ook Ahmad heeft opnieuw genoten van de training. "Het was leuk", zegt hij vrolijk in het Nederlands. Hij vertelt dat hij nog maar kort in Nederland is, maar dat hij de taal iedere dag oefent met een scala aan apps.

Tekst gaat verder onder de foto:

Voordat hij zich op woensdag 22 juni in het overvolle Ter Apel meldde om asiel aan te vragen, deed hij een masteropleiding cartografie in Boedapest, Hongarije. Toen hij die had afgerond, ging hij niet meer terug naar zijn Syrië omdat het gebied waar hij vandaan komt nog altijd onveilig is.

Ahmad hoopt dan ook dat hij een bestaan kan opbouwen in Nederland. Hij wil graag een PhD doen en uiteindelijk wil hij graag lesgeven. Naast dat hij de taal leert, leest hij ook veel over de Nederlandse cultuur en geschiedenis. "Om echt onderdeel van de maatschappij te worden, is het belangrijk om de gebruiken te kennen", zegt hij.

Het liefst zou Ahmad vrijwilligerswerk doen. In Syrië deed hij dat ook, onder meer als animator voor kinderen die - vaak door de oorlog - een fysieke beperking hebben. "Ik wil mij graag inzetten voor mensen en iets betekenen voor de samenleving", besluit hij.