Wereld van verschil voor vissersvrouwen van nu: "Wij konden alleen soms kort bellen"

Francisca van Eekelen komt zelf niet uit een vissersfamilie. Haar man – die net als zijn vader visser is – wel. Zijn vader Cees ging ook van jongs af aan mee en heeft zelf zo'n 50 jaar gevist. Francisca blijft elke keer met haar twee jonge zoons achter in Den Oever als haar man weer uitvaart. Toch is het nu heel anders dan in de tijd dat haar schoonvader nog werkte als visser.

Weinig contact

"Je zat met z'n allen altijd op zee", vertelde Cees van Eekelen vanmiddag tijdens het NH Radio-programma Lunchroom, dat live werd uitgezonden vanuit Den Oever. "Daardoor communiceerde je vaker met jouw collega's in de haven. Bovendien had je wel een communicatiemiddel, maar niet met thuis. Je belde misschien maar één keer per week via Scheveningen Radio, en dan nooit lang, want het was heel duur om te bellen."

Zijn schoondochter Francisca van Eekelen weet nu precies wat haar man doet op zee. "Ik kom zelf uit een arbeidersgezin uit Hippolytushoef, mijn vader was timmerman en mijn moeder werkte op kantoor. Maar ik kan hem online volgen en we kunnen ook bellen en videobellen."

Cees is op z'n veertiende begonnen als visser. "Ik ging al vanaf m'n achtste, negende mee met de boot. Zes weken in de zomervakantie. Dus toen ik toe was aan het vissen, was ik niet meer zeeziek. Ik was eroverheen gegroeid." De visserij zag er toen heel anders uit. "Het was veel uitdagender, moet ik zeggen, omdat er nog veel onontdekt was op de Noordzee. Ik heb gevist vanaf Noorwegen tot Schotland, Denemarken en de hele Noordzee rond. Daar hebben we ook rondgezocht overal met andere vismethodes. We mochten overal vissen."

Op zee heeft hij genoeg meegemaakt, zoals stormen. "De heftigste was windkracht elf. Toen was ik blij dat het ging liggen. De tegenwoordige weerberichten zijn veel beter. Als er slecht weer aankomt, blijven ze een dag langer thuis. Wij gingen weg als het weerbericht aangaf dat het goed zou zijn. En dan gebeurde het dat je op zee was en het ging stormen. Je kon ook niet terug, dus je bleef dan maar op zee tot de storm was geluwd en dan gingen we vissen."

Zondagavond vertrekt Francisca's man en vrijdagochtend komt hij thuis. Best pittig met twee kleine kinderen thuis, ervaart ze. "Als het heel slecht weer is, denk ik wel eens hoe hij het zal hebben, maar ik probeer er zo min mogelijk aan te denken. Anders heb je geen leven. Verder proberen we in het weekend zoveel mogelijk dingen samen te doen – met de kinderen mee naar de sportclubs, familie bezoeken, afspreken met vrienden. Eigenlijk is het te kort."

Nieuwe wegen

Voor de kinderen is het doodnormaal dat papa gaat vissen: "Mijn zoontje helpt hem wel eens met opstarten en dan zwaait hij hem uit bij de vuurtoren in de haven. Via mijn man zie ik daar dan nog wel eens foto van, die hij me dan stuurt." Hoe de toekomst eruit gaat zien voor hun kinderen, weten zij ook niet. "Ze zijn nog jong en ze mogen zelf beslissen wat ze willen doen. Voor mijn man is de intentie, passie en wil er zeker om door te gaan. Hij zal dat zo lang mogelijk doen, maar zoekt wel naar nieuwe wegen. Wordt daar ook in gedwongen."

Cees denkt dat de visserij nog wél toekomst heeft. "Al zal die er ongetwijfeld anders uitzien. Er zal geïnnoveerd moeten worden en daar is moed voor nodig. Maar ik geloof er zeker in."