Ga naar Content

Deze vier Noord-Hollandse veteranen zochten naar vermiste Sumanta, maar vonden rust

Een groep veteranen zocht dagenlang naar de vermiste Sumanta Bansi. Ze wordt niet gevonden. En toch was de zoektocht naar de Hoornse studente niet voor niets: het bracht rust en structuur in de levens van vier Noord-Hollandse ex-militairen. 

Vlnr: Tom, Aart & Karina, Robbert - Foto: Foto's: Melle Bos

Nog altijd is het lichaam van Sumanta Bansi niet gevonden. De Hoornse studente is al jaren zoek − vanmiddag is Manodj B. veroordeeld tot 15 jaar cel voor het doden en laten verdwijnen van Sumanta (zie kader). De verdwijning van de jonge Surinaamse vrouw werd landelijk nieuws; ze was zwanger van haar eerste kind en verdween van het ene op het andere moment. Na 18 februari 2018 hoort niemand nog iets van haar − alsof ze in het luchtledige is opgelost.

Hoe gruwelijk zo’n verdwijning ook is, de leden van het Veteranen Search Team (VST) staan zo’n beetje dag en nacht paraat om de hulpdiensten te helpen bij een plotse verdwijning of verdachte vermissing. De oud-militairen rukken bij nacht en ontij uit. Ze gedijen uitstekend in zo'n omgeving van militaire precisie. "Ik vond er mijn vertrouwen weer terug", zegt Tom Hippe.

Tekst loopt door onder het kader.

De zaak Sumanta Bansi

In februari 2018 verdwijnt Sumanta Bansi op mysterieuze wijze. De vrouw van Surinaams-Hindoestaanse afkomst woont dan bij een gastgezin in Hoorn, studeert in Amsterdam en is zwanger van haar eerste kindje. Maar vanaf 18 februari 2018 hoort niemand meer iets van haar. Dit is ook de laatste dag dat ze haar mobiele telefoon gebruikt heeft. 

De politie zegt uit te gaan van een misdrijf. "Sumanta was zwanger en daar was ze heel blij mee", vertelt politiewoordvoerder Wendy Boudewijn aan NH Nieuws. "We sluiten dan ook uit dat ze 'zomaar' is weggelopen of zelfmoord heeft gepleegd."

Manodj B. (42) uit Hoorn is veroordeeld tot 15 jaar cel voor het doden en laten verdwijnen van de vermiste Sumanta Bansi. Dwarka B., medeverdachte en de vader van Manodj, werd vrijgesproken.

Tom is één van de vier Noord-Hollandse oud-militairen die we spreken voor dit verhaal. De 62-jarige Amsterdammer is pas een paar jaar lid van het team, de zoektocht naar Sumanta was zijn eerste. Als hij in de nacht een berichtje hoort binnenkomen op zijn telefoon, aarzelt hij geen moment. Sumanta is dan al een jaar zoek, maar mogelijk zorgt dit bericht − deze zoektocht − voor een doorbraak in de zaak. 

Het zoekgebied is voor Tom niet naast de deur. Sumanta wordt gezocht in het Robbenoordbos, ten noorden van Wieringerwerf. Hij herinnert zich de rit nog van minuut tot minuut. Er raast een storm over de uitgestorven A7. De windstoten zijn zo hard dat de regendruppels horizontaal lijken te vallen. Tom kan zijn BMW-motor door de windstoten met moeite in bedwang houden. Het is 29 oktober 2019 en de gepensioneerde man is onderweg naar zijn eerste zoekmissie met het Veteranen Search Team.

"Een maat op de kazerne zat te pielen met zijn geweer. Ja, dan gaat ie af, hè"

Tom Hippe

Eenmaal aangekomen krijgt hij in een zeiknat motorpak een bekertje koffie aangereikt. Hij warmt zijn handen aan de bloedhete kartonnen beker en voegt zich bij de groep. Zo'n zestig veteranen hebben zich verzameld aan de rand van het bos. Hij kent niemand, maar toch voelt Tom zich thuis binnen de groep. Hij hijst zich in het uniform van het team: een zwarte polo en een fluorescerende jas met daarop het logo, een waakzame uil. ‘Quietis Semper et Paratus’ prijkt er onder het logo. Altijd kalm en paraat.

Tekst loopt door onder de foto.

Veteraan Tom Hippe - Foto: Foto: Melle Bos

De leidinggevende van de dag neemt daarna het woord en verdeelt de zoekteams over het gebied. Tom krijgt een maatje toegewezen en wordt onderdeel van een lange linie van speurende metgezellen. De missie: vind het lichaam van de vermiste Sumanta Bansi.

In een donker regenachtig bos op zoek naar een lichaam van een meisje. De militaire aanpak doet Tom goed. De hiërarchie en discipline heeft hij de afgelopen dertig jaar gemist en hij voelt zich weer nuttig. Een gevoel dat hij bij zijn militaire uitzendingen soms miste. Lang niet altijd was het nut van de missie hem duidelijk.

De speurtocht naar Sumanta gaat door tot het te donker is om te zoeken. Sumanta wordt niet gevonden, maar Tom vindt die nacht iets terug waar hij jaren op wachtte: een beetje richting in zijn leven.

De 39-jarige Robbert Miedema snapt dat wel: "De groepsbinding, structuur en discipline zijn er, dus dat werkt gewoon heel fijn", vertelt hij. Miedema is een zogenaamde inzetcoördinator bij het VST, hij zorgt ervoor dat de ex-militairen doen wat er nodig is. Iedere zoektocht zien de veteranen als een kans om iets goeds te doen. Miedema: "Dat is toch de drijfveer van de militair."

Tekst loopt door onder de foto.

Robbert Miedema, coördinator bij het Veteranen Search Team - Foto: NH Nieuws

Miedema wordt in 2007 uitgezonden naar Uruzgan. Als verkenner betreedt hij onbekend vijandelijk gebied. "Ik kan mij nog elke seconde van mijn uitzending herinneren", vertelt hij in zijn ruime zonnige achtertuin in Monnickendam. De breedgeschouderde dertiger praat kalm en schijnbaar onbewogen over zijn uitzending. Robbert is nu personal trainer/sportschoolhouder en werkt al sinds 2012 niet meer bij defensie.

"We hebben echt weer een doel. Alleen hoeven we geen kogelwerende vesten meer aan"

Robbert miedema,

Ondanks alle heftige gebeurtenissen in Uruzgan, mist hij de spanning en saamhorigheid van defensie nog steeds. Robbert herinnert zich de hectiek nog goed. De zwaargewonden en doden aan de Nederlandse kant hebben indruk op hem gemaakt. "Op het moment dat ik terugging naar Nederland, had ik alles nog wel redelijk op een rijtje."

Eenmaal thuis ziet hij welke impact de uitzending heeft op zijn familie. Robbert maakt elke seconde mee van zijn uitzending. Maar voor zijn vader, moeder en broertje is het maar afwachten of Robbert heelhuids terugkomt. Om zijn familie niet nog een keer door zo'n hel te slepen, belooft hij hen om niet meer op uitzending te gaan. Maar dat slaat ook een gat. "Voor mij was toen alle uitdaging weg."

Tekst loopt door onder het kader.

Wat is het Veteranen Search Team?

Het Veteranen Search Team voert jaarlijks tientallen zoekacties uit naar vermiste personen. Het VST werd in het leven geroepen na de vermissing van Anne Faber en is binnen vier jaar tijd uitgegroeid tot een daadkrachtige organisatie met 2400 veteranen, oud-militairen en andere (ex-)geüniformeerde beroepen. 

Onder andere verkenners, spoorzoekers en geo-analisten zetten hun gespecialiseerde militaire training in bij het vinden van vermiste personen. Allemaal vrijwillig. Het team werkt nauw samen met de politie en heeft bij gemiddeld de helft van de zoektochten beet.

Het gat dat defensie achterliet, vult Robbert nu op met zijn werk bij het VST. Iedere zoektocht is weer een missie, voelt bijna als een uitzending. "Je bent omringd door mensen die de militaire structuur snappen en volgen", licht Robbert toe. "We hebben echt weer een doel, een missie die we samen moeten volbrengen." Lachend: "Alleen hoeven we geen kogelwerende vesten meer aan."

Ontmoet bij Defensie

Karina en Aart van Beek onderschrijven de verhalen van Robbert en Tom. "Elke keer als het VST verzamelt, voelt het als een soort thuiskomen", vertelt de 56-jarige Karina in haar woning in Den Helder. Ze woont er samen met Aart (51). Het stel heeft elkaar ontmoet bij Defensie. "Je bent er voor elkaar. Het is echt een andere wereld dan de burgermaatschappij."

Tekst loopt door onder de foto.

Aart & Karina - Foto: Foto: Melle Bos

Aart werkt al sinds zijn zestiende bij defensie. Voor hem is een militaire carrière een jongensdroom die werkelijkheid wordt. Hij is net komen aanrijden van Maritiem Vliegkamp De Kooy, een paar honderd meter verderop. Uit het raam van de woonkamer heb je goed zicht op de opstijgende helikopters.

Ook Karina droomt vanaf jongs af aan al van defensie, maar wegens persoonlijke omstandigheden kwam het er nooit van. "Totdat ik met mijn vuist op tafel sloeg en het gewoon ben gaan doen." Beter laat dan nooit was het devies. Al kon ze vanwege haar leeftijd niet meer op uitzending. Dat maakt haar officieel geen veteraan, maar een oud-militair. Veteraan ben je pas als je bent uitgezonden naar een oorlogsgebied. "Daarom ben ik nu zo blij met mijn werk bij het VST. Zo kan ik toch iets betekenen voor de maatschappij", zegt Karina, glunderend.

Een nieuw vertrouwen

Terug naar Amsterdam-Noord, waar Tom vanuit zijn volkstuin vertelt over zijn militaire loopbaan. In tegenstelling tot de andere drie heeft Tom een flinke knauw overgehouden aan zijn tijd bij defensie. Hij verliet Libanon in februari 1980 met een schotwond in zijn linker- en in het rechterbeen. "Een maat op de kazerne zat te pielen met zijn geweer", merkt hij stoïcijns op. "Ja, dan gaat ie af, hè."

Twee maanden later verloopt zijn contract en wordt hij ontslagen. Het invaliditeitspensioen laat op zich wachten en Tom raakt aan lager wal. "Ik werd er gewoon uitgekinkeld met twee kapotte benen." Dat ontslag is lang een open wond gebleven. "Letterlijk en figuurlijk", zegt hij terwijl hij naar beneden wijst. Pal boven een tattoo van het wapen van Amsterdam op z’n enkel prijkt een enorm litteken. De baan van de kogel door zijn schenen is nog steeds duidelijk te zien.

Het ondankbare ontslag bij defensie heeft Tom pijn gedaan. Het was lastig om daarna weer zijn draai te vinden in de burgermaatschappij. 'Laat ze allemaal maar door de grond zakken', dacht hij, wanneer hij met zijn gehavende benen moest werken om rond te komen.

Tekst loopt door onder de foto.

Veteraan Tom Hippe - Foto: Foto: Melle Bos

Voor Tom kwam het VST als een geschenk uit de hemel. "Ik vond er mijn vertrouwen weer terug", zegt hij. De opluchting valt, twee en een half jaar later, nog steeds van zijn gezicht te lezen. "Het vertrouwen in anderen, maar ook in mijzelf." Tom heeft het tot coördinator geschopt, en houdt elke inzet die hij coördineert nauw bij in zijn boekje. "Tien inzetten hebben we gehad dit jaar", leest hij op. "Waarvan vier succesvol."

Kalm en paraat

Wat opvalt bij alle gesprekken met de vier veteranen: te allen tijde blijven de telefoons aan, het liefst op het luidste volume. Elk moment kan het gesprek onderbroken worden door een melding van een vermist persoon. Dan is het go-time. De tassen met nodige spullen staan klaar en binnen vijf minuten kunnen de veteranen de deur uit.

Tekst loopt door onder de foto.

Aart & Karina - Foto: Foto: Melle Bos

Het is precies dat wat Karina zo mooi vindt. En waar ze graag over vertelt. Over een nacht, die doodstil leek te blijven.  

Een opstijgende helikopter kan nog weleens wat herrie maken 's nachts, maar deze nacht blijft het stil, zegt ze. Totdat haar telefoon oplicht. Een VST-melding schalt door de slaapkamer. Het stel schiet omhoog in bed en komt meteen in actie. Beiden grijpen ze hun eigen tas, trekken vlug het VST-uniform aan en haasten zich naar beneden. Het tijdstip van de melding betekent een zoektocht in het pikkedonker. Het echtpaar hoeft niet te overleggen, de handelingen worden op de automatische piloot uitgevoerd. Met zaklampen in de hand stappen de twee in de kenmerkende fluorescerende jas gehaast richting hun zwarte pick-up. 

Ping! Karina's smartphone licht het interieur van de auto op. 'Persoon aangetroffen'.

Ze duiken terug in bed en draaien zich weer om, alsof er niks is gebeurd. Afwachtend op de volgende melding. Altijd kalm en paraat.

Lees ook

Tip ons!

💬 Stuur een Whatsapp-bericht met een tip, foto of video naar 06-30093003 (handig om op te slaan in je telefoon)!

📧 Contacteer de redactie of journalisten bij jou in de buurt via ons tipformulier.

Op de hoogte blijven?

🔔 Blijf op de hoogte van nieuws uit jouw regio, download de gratis NH Nieuws-app via de App Store of de Google Play Store.