Katja Klijbroek (16) moest alles in Oekraïne achterlaten: "Ik ben zo boos"

"Ja, en dan ben je eerst even sprakeloos", vertelt ze bij het huis van haar opa, buiten in de zon. "Ik was woensdag nog niets vermoedend naar bed gegaan. Om 6.00 uur loopt opa mijn kamer binnen en zegt 'Katja! De oorlog is begonnen'. En dan belt papa vanuit Kiev die zegt dat de bommen vallen. En dat ze de poezen naar opa en oma gaan brengen en naar Nederland komen."

Katja is geboren en getogen in Oekraïne. In Kiev leidde ze een fijn leven. "Ik reed paard bij een manege vlak bij waar we wonen. Ik sprak vaak af met mijn vrienden, ik ging naar school. Gewoon een heel normaal leven en dat is nu in één klap veranderd. Ik ben boos dat één man het leven van miljoenen kan verpesten. En niemand weet hoe lang dit nog door kan gaan", vertelt ze.

Contact

In Tuitjenhorn heeft ze nog niet veel te doen. Ze houdt het nieuws bij via Oekraïense Telegramgroepen. Ook heeft ze af en toe contact met haar vriendinnen en klasgenoten. "Ja, de verbinding is gelukkig nog goed. We appen vaak en soms bellen we. Ook met onze mentor hebben we ééns in de drie dagen een gesprek. Veel klasgenoten hebben Kiev kunnen verlaten, een aantal is zelfs het land uit. Maar sommige leraren zitten nog wel in Kiev."

Tekst gaat verder onder de foto

Terwijl haar ouders druk zijn met het inzamelen van humanitaire goederen voor stichting De Leeuw Kiev, met andere Nederlanders uit Oekraïne, is de 16-jarige Katja ook strijdbaar. Achter het raam van opa's huis staat een bord waarop staat 'Shield our Skies'. Dat bord heb ik gemaakt voor de demonstratie in Amsterdam. Daar ben ik geweest met een vriendin. Ook probeer ik op Instagram zo veel mogelijk uit te leggen wat er in Oekraïne gebeurt. Om te zorgen dat meer mensen er van weten en ook zien wat de waarheid hier achter is", vertelt Katja. 

Toekomst

Ze is somber over de toekomst. Er lijkt geen zicht op het einde van de oorlog en dat maakt onzeker. "Als we geen online les krijgen, ga ik waarschijnlijk binnenkort hier naar school. In Oekraïne moest ik nog anderhalf jaar voor ik hier zou gaan studeren. Nu weet ik niet hoe de toekomst er uit zal zien. Ik wil heel graag terug kunnen naar huis, naar mijn vrienden, school en mijn dagelijkse leven. Maar we weten niet wanneer dat kan. Als we geluk hebben is het morgen over, maar het kan ook nog jaren duren."

Kijk hieronder naar het hele interview met Katja Klijbroek.