Wim (90) blikt terug op huisarrest na 'illegale' fietstocht: "Ergste tijd van m'n leven"

De kamer van Wim van Duin in zorgcentrum De Zandstee in 't Zand is vrolijk versierd in kerstsferen. Hij is net terug van een flinke fietstocht. Deze deze week was hij nog in de sportschool in Schagen en lachen is er ook weer bij: "Lieve mensen, naar omstandigheden gaat het redelijk. Ik hoop dat het weer een beetje mooi wordt, want dan kan ik me beter vermaken. De regen is niks, maar dan ga ik in huis wat kaarten of puzzelen."

Het is 5 juni als Wim 's ochtends vroeg besluit de fiets te pakken. Al maanden zit hij verplicht binnen als gevolg van de coronamaatregelen. Hoewel het personeel van alles doet om de mensen op te vrolijken, kan Wim er niet meer tegen om binnen te zitten. Hij heeft de hele nacht al hoofdpijn en hij mist zijn dagelijkse routine; fietsen en sporten. "Het was stank en de eenzaamheid. Dat heeft voor mij de deur dicht gedaan", vertelt Wim.

Al sinds oktober vorig jaar heeft Wim last van etensluchten in zijn kamer en 'vlucht' daarom vaak naar buiten, maar vooral ook om in beweging te blijven. Fit blijven is voor hem het aller- belangrijkste: "Een rondje fietsen in de omgeving en een bezoekje aan het graf van mijn vrouw. Even met haar praten en de plantjes verzorgen." Maar als Wim op 5 juni na zijn tochtje terug keert bij De Zandstee wordt hij gezien en moet hij 'voor straf' twee weken in isolatie.

Er begint een periode van woede, machteloosheid en verdriet. "Het was een moeilijke tijd voor mij. Nog moeilijker dan in de oorlog door alle spanning en de eenzaamheid. In de oorlog ging ik gewoon alle dagen naar mijn werk. Daardoor had ik niet zoveel erg in wat er aan de hand was. Ik ben nu 14 dagen in quarantaine geweest. Het heeft me een hoop kracht gekost en in die dagen was ook mijn conditie weg."

Als zijn verhaal naar buiten komt barst er een storm van verontwaardiging los in het land. Zijn dochter Jolanda springt in de bres en roept zorgcentra en de overheid op om maatwerk te leveren als het gaat om corona-regels. "Hij voelde zich als een klein kind behandeld. Zowel de regering als de directies van zorgcentra zijn in de kramp geschoten. Dat snap ik, maar heel veel ouderen zijn daardoor verwaarloosd. "

Jolanda van Duin gaat na het voorval in gesprek met mantelzorgers en woongroep Samen. "We hebben samen zitten huilen om de schrijnende gevallen. Mijn vader was geen incident." De Zandstee is dan ook één van eerste zorgcentra geweest die in de zomer soepeler om is gegaan met de corona-regels", vertelt Jolanda blij. "Woongroep Samen loopt nu voorop in kijken naar oplossingen. Daar heeft het incident met mijn vader wel aan bijgedragen."

Na een moeilijke periode met veel eenzaamheid en verdriet is er voor Wim toch wel weer reden voor optimisme. "Ze doen hier erg hun best om er met de Kerst wat van te maken. Wel op afstand. Een gesprekje aangaan met bewoners is daardoor lastig, ook door doofheid. We benne geen achttien meer hè. Ik wil de eenzaamheid verdrijven door vooral lekker naar buiten te gaan."

Jolanda van Duin ziet haar vader als een held: "Ik zie hem als een voorbeeld, hoe ga je om met situaties in het leven en hoe het je helpt om je beter te voelen. Ik heb hem al sinds maart niet meer geknuffeld of aangeraakt. Dat raakt hem ook - hij moet er niet aan denken dat hij het naar binnen brengt. Hij is fit maar heeft ook astma. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de gezondheid van zijn medebewoners, maar ook zijn eigen gezondheid."

Ook voor Wim ziet Kerst er anders uit dan anders. Hij wil niet alleen zitten en gelukkig komen de kinderen even op bezoek. Daarna gaat het gewone leven wel weer verder. "Ik ga niet de hele dag binnen zitten. Soms lukt het niet, maar dan ga ik toch. Ik kijk naar de vlag en welke richting ik op moet fietsen. Goed inpakken en gaan, zonder wanten. En als ik dan terug kom dan staat er een koppie koffie voor me klaar met een koekje. Daar kan ik zo van genieten."