Dodelijke messteken maakten einde aan levenslange ruzie tussen vader en zoon

"Ik heb mijn vader omgebracht. Ik zit rustig aan de keukentafel te wachten tot de politie komt." Zo begint het 112-telefoontje dat de 62-jarige Piet V. in maart voert met de hulpdiensten. Hij belt rond 21.45 uur naar het alarmnummer. Twee uur daarvoor ontstaat de fatale ruzie.

Veel is er dan al aan voorafgegaan. Piet heeft al jaren een moeizame relatie met zijn vader en waren al een tijdje gebrouilleerd. Ook volgens zijn zussen is het geen standaard gezin waarin ze zijn opgegroeid. Zo moest Piet al op zijn twaalfde het huis uit om naar een door zijn vader gekozen middelbare school te gaan. Daar heeft hij het heel zwaar mee gehad. Recenter gaan de ruzies vaak over geld; zo zouden Piet en zijn gezin niet mee mogen delen met de erfenis.

Ernstig overspannen

Maar ook privé gaat het niet goed met hem. Er zijn huwelijksproblemen, hij staat daardoor op straat en zit zonder werk. En ook zijn er zorgen om zijn zoon. Eind 2022 komen alle problemen samen. Hij raakt ernstig overspannen en moet worden opgenomen. Als hij naar huis mag, trekt hij in bij zijn zus. Piet zegt zelf dat hij toen 'psychisch niet helemaal in evenwicht was'.

Het is in de nasleep daarvan dat hij op die bewuste dag, 4 maart 2023, naar zijn vader gaat. Met de brommer reist hij van het huis van zijn zus in Amsterdam naar de ouderlijke boerderij in Slootdorp. Bij zijn vader hoopt hij steun te vinden, zowel emotioneel als financieel.

Maar hij krijgt de deksel op zijn neus. "Na zijn middagdutje wordt hij wakker en begint weer over de brief die ik hem eerder had geschreven." Die brief was een aanklacht tegen zijn vader, en tegelijkertijd een schreeuw om erkenning, aldus zijn advocaat. "Hij begint over het voor mij meest pijnlijke stuk uit de brief. En daarna hoor ik mezelf weer", zegt Piet. Hij slaat zijn vader met een jeneverkruik op het hoofd om hem daarna twee keer met een mes te steken.

Sigaretje

Terwijl zijn vader doodbloedt op de bank, gaat Piet aan de keukentafel een sigaretje roken. Naar eigen zeggen om 'tot zinnen te komen', en te beseffen wat hij heeft gedaan. Wat hij de twee uur erna tot het telefoontje naar de alarmlijn heeft gedaan, is niet bekend. Wel zijn er afscheidsbrieven gevonden, die erop wijzen dat hij plannen had zich van het leven te beroven. Ook eenmaal in de gevangenis heeft hij suïcidegedachten gehad. Het gaat nu beter met hem.

(Tekst gaat hieronder verder)

Als zijn advocaat tegenover de rechter het woord doet, veegt Piet zijn tranen weg.

Zijn zussen zijn boos op hun broer, om wat hij heeft gedaan, maar geven tegelijkertijd aan dat hij het niet makkelijk heeft gehad thuis. Zo zegt een ervan dat hun vader 'bij leven een narcistische en egoïstische man was'. Hij leek erg op zijn zoon en hun broer. Daardoor botste het vaak. Beide mannen hadden de neiging om de schuld vaak buiten zichzelf te zoeken.

Zijn andere zus vraagt de rechter om clementie voor haar broer, in de hoop dat hij daarmee wellicht een lagere straf krijgt. "Niemand kan begrijpen hoe het bij ons thuis was."

Verminderd toerekeningsvatbaar

De officier van justitie laat weten, op basis van meerdere stoornissen die zijn vastgesteld, rekening te houden met een verminderde toerekeningsvatbaarheid. Neemt niet weg dat volgens het Openbaar Ministerie sprake is van doodslag. "Hij heeft groot en onherstelbaar leed voor de nabestaanden aangericht. Zij hebben bovendien niet alleen te maken met het verlies van hun vader, maar ook met het besef dat hij is gedood door zijn eigen zoon, hun broer."

Piet trekt in zijn laatste woord het boetekleed aan. "Bijna een jaar geleden heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn vader om het leven gebracht. Ik heb veel verdriet en chaos veroorzaakt. En een gevoel van schaamte, rouw en schuld dat ik mijn hele leven bij mij draag."

De rechter doet over twee weken uitspraak.