Mevrouw Meijer (94) uit Wormer heeft tot het allerlaatste moment haar drankspeciaalzaak draaiende weten te houden. Er is in al die jaren weinig veranderd in de zaak. Haar dood zorgt voor het einde van haar carrière. "Hard, maar rechtvaardig. Met het hart op de goede plek", zo omschrijft kleinzoon Derk zijn oma. Wie was deze, volgens dorpelingen 'iconische vrouw', en waarom bleef zij altijd werken?
In het proeflokaal achter de drankspeciaalzaak lijkt mevrouw Meijer gewoon nog aanwezig te zijn. Haar hometrainer staat in de hoek en de kerstetalages zijn al ruim op tijd gemaakt. De koffie pruttelt in de keuken terwijl haar dochter en twee van haar kleinkinderen rond een langwerpige tafel zitten. Het gemis is voelbaar.
Het duurt niet lang voordat kleindochter Myrna Schwering uit Amsterdam met een anekdote over mevrouw Meijer, haar oma, komt. "Ze zegt altijd zelf dat ze als één van de eerste haar rijbewijs had als vrouw op het dorp. Ook eerder dan opa. Ze was best wel vooruitstrevend, ondanks dat ze heel conservatief was. Ze was goed bij de tijd. Kon alle talen. Ze fietste met gemak na de oorlogstijd naar Gelderland, naar familie toe."
Goudeerlijk
De twee andere familieleden beginnen te lachen, omdat Myrna deze voorbeelden zo uit haar mouw schudt. "Ik zat hier wel eens", benadrukt Myrna lachend. "Je hoefde niet veel te zeggen. Je moest goed kunnen luisteren."
Tekst gaat door onder de foto
Dit is iets wat klanten ook herkennen. "Sommige mensen kwamen ook niet meer in de winkel", vertelt kleinzoon Derk Dukker. "Omdat ze gewoon een heel sterke mening heeft. Ze zei gewoon letterlijk wat ze dacht, wat niet altijd heel tactisch was."
Toch schrok ze daarmee niet elke dorpeling af. De Assendelver vertelt verder: "Sommige klanten bleven juist terugkomen. Want ja: ze was goudeerlijk en op leeftijd. Daar hadden mensen ook wel bewondering voor. Als je haar kende, kon je daar doorheen prikken en vond je het eigenlijk prachtig."
'Ik had toch al een bijbaan?'
Mevrouw Meijer is een molenaarsdochter en komt uit Oostknollendam. Voordat ze op haar negenendertigste met haar man de winkel in Wormer begint, is ze eerst nog vertegenwoordiger van naaimachines. En voordat ze speciale dranken gaat verkopen, verkoopt ze eerst een ander soort drank: melk.
De winkel is de lust en haar leven. Er is weinig veranderd in de loop der tijd. Alleen het bier werd uit het assortiment gehaald op het moment dat supermarktketens tegen bodemprijzen het goedje gingen aanbieden.
Derk en Myrna hebben in de winkel van hun oma uren doorgebracht. "Er kon te pas en te onpas beroep op je worden gedaan", vertelt de kleindochter van mevrouw Meijer. "Het was niet echt een vraag. Ineens denk je: 'Ik weet niet hoe het is gebeurd, maar nu ben ik ineens hier. Ik had toch al een bijbaan'."
Tekst gaat door onder de foto
Niet alleen haar kleinkinderen, ook vrienden werden ingezet. "Ze was echt een meester in mensen voor haar karretje spannen. Tot frustratie aan toe in de familie", legt Derk uit. "Ze had twee kanten. Als je op visite was en er lagen blaadjes op het gras, werd je gewoon aan het werk gezet." Myrna: "Ook als je met een vriend was. Dan kon hij gewoon helpen." De andere kant is volgens Derk dat zij één van de eerste was die hielp als iemand in nood zat.
Myrna: "Ik had drie weken geleden nog een middag vrij genomen van m'n werk om hier het etalagemateriaal bij m'n oma te komen maken. Toen dacht ik ook: dit is wel omgekeerde wereld." Met het verlies nu, is Myrna heel blij dat ze het toch heeft gedaan. "Het maakt ook dat je ziet hoe hard iemand werkt. En ik denk ook dat we dat allemaal hebben meegekregen. Als je iets wil, moet je ervoor gaan en lukt het ook."
Altijd blijven leren
Mevrouw Meijer wilde ondanks haar respectabele leeftijd altijd leren. "Mijn moeder las nog steeds Franse boeken", vertelt Alice. "Ze las geen Nederlands meer. Eigenlijk ook geen Engels", vult kleindochter Myrna aan. "Dat bracht haar niet meer verder."
Myrna: "Als je vriendinnen mee had uit Italië of Israël, ze kon er altijd wat over zeggen. Ik heb de afgelopen jaren mijn Europese geschiedenisboeken gebracht. Dat las ze met heel veel plezier. Over de Sovjet-Unie. Echt bizar hoe lang die leergierigheid en brein een spons bleef."
Mevrouw Meijer vertelt in 2020 over haar speciaalzaak. Tekst gaat door onder de reportage
Mevrouw Meijer (91) runt speciaalzaak - NH Nieuws
Mevrouw Meijer was volgens haar kleinkinderen op haar eigen manier vrijgevig en gaf bijvoorbeeld reisjes aan de kleinkinderen. Daarnaast sponsorde ze ook het G-team van de plaatselijke voetbalvereniging.
De twee kleinkinderen zijn los van elkaar een paar keer met oma op vakantie geweest. Zo ging Derk met z'n oma naar Rome. "Maar dat betekent wel dat de vakantie ging zoals zij het wilde." Derk ziet elke kerk van binnen en buiten en zijn suggesties worden vriendelijk aan de kant geschoven.
"Ik ben ook nog een keer naar Menton geweest, vlakbij Nice is dat, want dan moest ik op talencursus." Dat vond mevrouw Meijer goed voor hun en haar eigen ontwikkeling. Dat deed ze elk jaar. Myrna: "Naar de universiteit ging ze dan. Dan draaide ze gewoon mee met de jongeren die daar twintig waren. Zij was dan tegen de zeventig en dan draaide ze gewoon mee met het zomerprogramma. De talencursus. Dat houdt je natuurlijk ook jong. En daar moesten we zelf ook aan geloven."
Met één long fietsen
Naast de Franse taal is fietsen een terugkerend thema en altijd erg belangrijk geweest voor de geboren Oostknollendamse. "Ik mocht als oudste kleinkind een fiets uitzoeken", vertelt Derk. Samen met opa gaat hij naar de fietsenwinkel tegenover de drankspeciaalzaak. Een mooie crossfiets met versnellingen trekt zijn aandacht. "Maar dacht oma anders over." Derk krijgt een degelijke Gazelle. "Ik was zwaar teleurgesteld."
"Maar met die fiets heb ik toch wat moeten affietsen. Want ja, dan zei ze zondag: met die fiets gaan we naar Heiloo." Myrna lachend: "Ja want zij had die fiets gegeven. En met die fiets moest gefietst worden." Derk: "Ja elk weekend zat je op de fiets langs de bollenvelden. Dat was de lust en haar leven. Dat deed ze op vakantie ook." Ook toen opa één long minder in zijn lichaam had, trapte de twee stug door.
Tekst gaat door onder de foto
Achter de geraniums zitten zat er dan ook tot op het allerlaatste niet in. "Ze was altijd in de weer. Ze heeft tot het laatste moment op de hometrainer gezeten", vertelt Myrna. "Ze sportte meer dan ik", zegt Derk lachend. Ook gaat ze tot op het laatst nog uiteten met de Zaanse slijters. Haar netwerk is belangrijk. Eén vertegenwoordiger belt ze dan ook op haar sterfbed. Of hij haar familie wel wil helpen als zij er niet meer is.
'Klantcontact hield haar op de been'
Het bezig zijn, alles tot in de puntjes regelen en tot op het einde in de winkel staan, dat is iets wat mevrouw Meijer zo typeert. "Dat klantcontact hield haar op de been", legt Derk uit. "Dat was haar lust en haar leven." "En ook echt iets van jezelf hebben, waar ze volledig de regie over had", vult Myrna aan.
De winkel is door de vooruitziende blik van mevrouw Meijer al helemaal in kerstsferen. Het zou haar laatste jaar worden. Alice: "Nou knap hoor al die jaren mooie etalages, dat wil jij niet weten. Prachtig. Dan moet je elke keer maar wat anders bedenken, 55 jaar lang."
Ook de etalage die Myrna onder toeziend oog van oma geknutseld heeft staat klaar. De familie zal de komende periode de drankspeciaalzaak daarom in ieder geval tot oud en nieuw draaiende houden. Toch zal het niet makkelijk zijn om in de voetsporen van hun moeder en oma te treden. De mooie etalages, het inpakken en de wijze lessen nemen de familieleden mee. "Als je het doet, moet je het goed doen", besluit kleinzoon Derk in de woorden van zijn oma.