Rimpels en levervlekken: Petra's portretserie is middelvinger naar 'het perfecte plaatje'

"Grijze haren, levervlekken, rimpels, het hoort er allemaal bij. Je kan proberen het weg te poetsen, maar daarmee tover je je leeftijd niet weg. Het hoort gewoon bij het leven." Kruijt was er twee jaar geleden helemaal klaar mee. Het onrealistische schoonheidsideaal waar de mens constant mee geconfronteerd wordt, leidt niet alleen tot onvrede maar ook tot ongeluk. 

"Het was intensief en het heeft veel tijd gekost, maar het heeft me echt alleen maar goeds gebracht. Als kers op de taart sta ik met mijn tentoonstelling vanaf maart in de Grote Kerk”, aldus Kruijt.

Zoektocht naar imperfectie

Ze kreeg veel belangstelling en steun voor de achterliggende boodschap en zo werd het project groter dan ze had verwacht. “Ik denk dat ik daarmee iets heb bijgedragen aan dat tegengeluid wat ik de wereld in wil sturen."

NH heeft het proces van de 100 hoofden-serie gevolgd. Zo schreven we eerder al over de zoektocht naar haar modellen. Daarnaast gingen we op bezoek bij Kruijt, waar ze vertelde over de schoonheid van imperfectie. Bekijk de reportage hieronder:

(Tekst gaat door onder video)

Inmiddels liggen er dus bijna 100 portretten. Volgens Kruijt bevestigde de challenge het huidige schoonheidsideaal: “We willen allemaal onze beste kant laten zien. Maar als je 100 perfecte portretten naast elkaar zet, wordt het saai.” Dat betekent echter niet dat ze "perfecte plaatjes" gemeden heeft. "Ook die horen erbij, maar het moet wel naast elkaar kunnen staan." 

Het liefst had de kunstenares "lastige emoties" vaker teruggezien. “Daarmee creëer ik toch dat realistische beeld wat ik neer wilde zetten. Het leven ziet er nou eenmaal niet altijd gelikt uit en mensen hebben ook andere emoties dan alleen maar blij zijn."

Enkele mensen stuurden een foto waar ze ‘niet al te vrolijk’ op stonden. “Dat vond ik ontzettend dapper. Ik kan me ook voorstellen dat niet iedereen staat te wachten zichzelf zo te laten portretteren."

Sommige foto's maakten veel bij haar los, zoals een foto van iemand met grote littekens of in een ziekenhuisbed. "Bij een van de ingestuurde foto's kon ik mezelf er niet toe brengen het te schilderen. Het was te emotioneel, ik kon het gewoon niet."

'Retemoeilijk'

Ook het schilderen bracht uitdagingen met zich mee. "Het allereerste doel was losser leren schilderen, dat klinkt heel makkelijk, maar het is echt retemoeilijk op zo'n klein doek." 

Bij de vraag wat haar favoriete portret is, moet ze even nadenken. "Dat is een lastige vraag. Ik heb er niet één, maar als ik echt moet kiezen dan zou het Rifat zijn." 

Bekijk het portret de Turkse Rifat en een aantal anderen hieronder:

"Ik vind het gewoon zo'n sprekend portret", zegt ze daarover. "Toen ik de foto kreeg, dacht ik gelijk: wat een te gekke foto, maar dat gaat me nooit lukken met dat zonlicht op zijn gezicht. Dat krijg ik niet voor elkaar. Toen ik eenmaal begon, lukte het toch in één keer." 

Op die kleine doeken is het soms lastig om alle details kwijt te kunnen én los te schilderen.  "Als ik het nu vergelijk met de eerste portretten, zie ik dat is losser ben geworden. Maar ik ben er nog lang niet", aldus Kruijt. 

Na al dat priegelwerk is ze toe aan iets nieuws. "Ik vind het leuk om in het atelier te experimenteren en spelen met verf. Mijn focus ligt nu op grover en groter.”

Expositie

Hoewel Kruijt nog niet weet wat ze hierna wil gaan doen, weet ze één ding wel zeker: het moet weer een serie worden met een boodschap. Maar ze kijkt nu vooral uit naar haar expositie, die vanaf volgend jaar maart is te bezoeken in de Grote Kerk in Alkmaar.