De Turkse Yasin (41) en zijn gezin moeten hun appartement verlaten en dat zorgt voor grote onzekerheid. Ze wonen nu nog in het regionaal wooncentrum voor statushouders en spoedzoekers aan de Picassolaan in Alkmaar, maar dat complex gaat binnenkort tegen de vlakte. Het jonge gezin moet dan naar Castricum verhuizen, en dat belooft weinig goeds, vreest Yasin. "We horen vanuit verschillende hoeken dat we mogelijk in een omgebouwde container moeten wonen. Hoe gaat dat passen met drie kinderen?"
Zeven jaar geleden besloot Yasin, dirigent van beroep, samen met zijn 39-jarige vrouw Seval (verpleegkundig specialist) en zijn toen nog twee kinderen, Turkije te ontvluchten. Volgens Yasin waren ze daar niet meer veilig, omdat hij zich kritisch uitsprak tegen het regime van president Erdogan. "Als je tegen Erdogan bent, dan ben je in Turkije al snel een terrorist", vertelt hij.
"We zaten bijna twee jaar ondergedoken en mijn vrouw raakte zwanger. Ze moest in een geheim ziekenhuis bevallen. Nadat onze jongste dochter Selin werd geboren, moesten we daar zo snel mogelijk weg. Vlak nadat we daar vertrokken, viel de politie binnen. We waren net op tijd weg."
De voortdurende angst te worden opgepakt, maakt het gezin wanhopig. Ze besluiten familie, vrienden en hun thuisland achter zich te laten en in een vluchtelingenboot te stappen, op naar een beter leven. Twee jaar geleden kwamen ze naar Nederland. Een half jaar later kregen ze een tijdelijke verblijfsvergunning. Sindsdien wonen ze aan de Alkmaarse Picassolaan.
Tekst gaat door onder de foto.
Maar dat wooncomplex wordt volgend jaar gesloopt. Er komt een nieuwe woonwijk voor in de plaats. Ruim 100 statushouders die nu aan de Picassolaan in Alkmaar worden opgevangen, verhuizen dan naar Castricum. Die gemeente mocht daar van de gemeente Alkmaar wegens gebrek aan ruimte statushouders en andere spoedzoekers tijdelijk huisvesten.
Waar deze grote groep mensen na de sloop komt te wonen, is nog niet bekend. En die onzekerheid bezorgt de ouders slapeloze nachten. "We maken ons zorgen over de toekomst. Onze kinderen gaan heel goed op school en leren snel Nederlands. Mijn zoon gaat zelfs naar het Murmellius Gymnasium. Na jaren van onzekerheid zijn we toe aan stabiliteit en rust."
Negende school
Ook de 12-jarige Tekin blijft liever in Alkmaar wonen, want weer verhuizen betekent ook wéér afscheid nemen. "Dit is volgens mij mijn negende school, dat wil ik echt niet. Ik heb wel honderd vrienden gemaakt, ik wil gewoon één vriend en ergens blijven."
Yasin legt in de video uit welke Nederlandse uitdrukking hij steeds maar te horen krijgt, als hij duidelijkheid wil. Tekst gaat eronder verder.
Castricumse statushouders in onzekerheid - NH/ Anne Klijnstra
Vanwege de woningnood vangt de gemeente Castricum een deel van de statushouders en spoedzoekers ook op in omgebouwde containerwoningen. Twee jaar geleden werden er aan de Puikman in Castricum 46 units van zo'n 23 vierkante meter neergezet. Volgens verschillende bewoners zijn de leefomstandigheden echter om te huilen: de containers zouden lekken, vol schimmel zitten en slecht zijn geïsoleerd.
'Vaker ziek en veel hoesten'
"In de zomer is het hier ontzettend warm, maar in de winter is het zo koud dat de mist op je ramen staat", vertelt Brahim (39), een van de bewoners. "De ventilatieroosters werken niet. Je beddengoed, je kleding, alles stinkt naar vocht. Het barst van de kieren en gaten, dus een raam openzetten werkt ook niet. Als alle ramen dicht zijn, voel je de wind door de muren waaien. Ik ben vaker ziek en je hoort hier veel mensen hoesten."
Brahim heeft twee kinderen, maar door zijn leefsituatie wonen die vooral bij hun moeder. "Mijn dochter heeft astma en als zij hier soms logeert, moeten we 's nachts vaak puffen. Hier kunnen geen kinderen wonen. Ik moet echt elke week alles met bleek schoonmaken, anders keert de schimmel meteen terug."
NH kreeg van bewoners een rondleiding in een aantal containerwoningen aan de Puikman in Castricum. Op veel plekken werden schimmel en vlekken van lekkage aangetroffen. Tekst gaat door onder de foto's.
Ook spoedzoeker Joris (22) heeft last van gezondheidsklachten sinds hij aan de Puikman woont. "Ik heb veel last van mijn keel, maar toen ik stopte met roken bleven die klachten aanhouden", vertelt hij, terwijl hij de lekkagevlekken en schimmel in zijn container aanwijst. "Ik moet veel hoesten en ik ben niet de enige. Als je hier 's nachts naar het toilet gaat of 's ochtends over de hal loopt, hoor je bijna iedereen hoesten."
Op de hal trekt een man met twee kleine kinderen net de deur achter zich dicht. Hij wil graag anoniem blijven, maar ook hij heeft last van lekkage en schimmelvorming. "Ik woon hier met mijn dochter en ben verliefd geworden op een vrouw die onder mij woont. Dat is haar zoon", zegt hij terwijl hij naar het jongetje wijst. "Sinds we hier wonen zijn we vaak verkouden en hoesten we veel. Dit is geen schone en gezonde leefomgeving voor ons, en al helemaal niet voor onze kinderen."
Huur verhoogd
Ondanks de ongezonde leefsituatie, is de huur onlangs verhoogd, vertelt Joris. "De kale huur bedraagt 500 euro, maar de servicekosten zijn omhoog gegaan, dus betalen we nu 688 euro. Absurd veel geld voor een lekke en beschimmelde container."
Tekst gaat door onder de foto.
Volgens manager Viktor Rotteveel van Flexwonen NH zijn eerdere lekkages inmiddels verholpen en zijn er sindsdien ook geen nieuwe meldingen binnengekomen. "Wij zijn in gesprek met een expert om nogmaals naar de schimmelvorming te kijken. Wij hopen hier spoedig duidelijkheid over te kunnen geven."
Extra containers
Het lijkt erop dat de statushouders en spoedzoekers die van de Picassolaan naar Castricum moeten verhuizen in zo'n container komen te wonen. De gemeente heeft in een reactie aangegeven extra containerunits te gaan bouwen. "De locatie is nog niet bekend", laat een woordvoerder weten.
Of er alternatieve woonruimte komt voor grotere gezinnen, zoals die van Yasin, is niet duidelijk. "Met zijn vijven passen we toch nooit in zo'n container", reageert hij. "Bovendien is dit ook weer tijdelijk. De gemeente zegt steeds: 'komt goed', maar we willen duidelijkheid. Eerst zien, dan geloven."
Tekst gaat door onder de foto.
Inmiddels is hun leven al bijna zeven jaar niet meer normaal, zegt Seval. "We hebben hier geen familie en vrienden en moeten steeds opnieuw beginnen. We willen juist werken, vanuit een vaste plek iets opbouwen. Maar als je steeds moet verhuizen en alleen samenwoont met andere statushouders, dan is integreren heel moeilijk."
"Mijn hart doet pijn, vooral voor mijn kinderen", vervolgt ze geëmotioneerd. "Weer die onzekerheid van: waar gaan we heen? Weer mijn kinderen uit hun vertrouwde omgeving halen, op een nieuwe school. Er wonen hier families met vier, soms wel zes kinderen. Je kunt niet hele gezinnen in een container stoppen."