Politieagent Onur helpt Turkse families na aardbeving: "Lijkt wel oorlogsgebied"

Toen het nieuws over de aardbeving binnen kwam, besloot Orun in actie te komen. Zijn broer Sinan en neef Ilyas waren eerder al naar het aardbevingsgebied afgereisd om te helpen. En dus vloog hij vorige week naar de Turkse stad Konya, om zich aan te sluiten bij hulporganisatie IHH (Stichting Internationale Humanitaire Hulporganisatie Turkije). Hij is politieagent en heeft ruim drie weken vrij gekregen om actief mee te werken aan de wederopbouw. Zo lang hij nuttig kan zijn, blijft hij daar.

Via donaties haalde hij al bijna 14.000 euro op. Daarvan worden onder meer voedselpakketten aangeschaft. "We hebben er zojuist weer 100 gekocht. Daar kunnen ongeveer 600 mensen een week van eten."

Grote impact

Zijn eerste dag in het rampgebied, een dag of tien geleden, kan hij nog steeds helder voor de geest halen. Hij wordt verscheurd door alle ellende en wanhoop die hij ziet. "We hoorden opeens geschreeuw en gekrijs om ons heen. Ze hadden twee levenloze lichamen onder het puin vandaan gehaald, waaronder een baby. Dat had grote impact op ons."

Inmiddels zit zijn eerste week in Hatay er al op. Hij pendelt tussen Reyhanli (grens met Syrië) en Samandağ. "Ik rijd naar plekken toe waar mensen mijn hulp nodig hebben", zegt hij. "Dan brengen we bijvoorbeeld water, babyvoeding, eten of kleding."

Het is een spookstad geworden. Vanuit de provincie Hatay zijn er naar verluidt 700.000 mensen gevlucht of zelfs dakloos. "Dat zie je heel goed terug in de stad Antakya en omliggende dorpen. Alles is verlaten. Op elke straathoek staan gestationeerde politie- of legereenheden. Ik ben naar Iskendurun gereden om boodschappen te doen. Daar zag ik een actiever leven. Daar kun je nog boodschappen doen, maar in Antakya is dat onmogelijk."

Tekst gaat verder onder de video. 

Het aardbevingsgebied heeft nog steeds last van naschokken. Dinsdag nog. Op beelden die Onur deelt op Instagram, is te zien hoe hele steden bijna zijn verpulverd. Brokstukken liggen overal. "Nog één aardbeving en de rest valt ook om. Het lijkt net een oorlogsgebied", zegt Onur terwijl op de achtergrond sirenes klinken.

Hij is het intussen gewend. Maar volgens Onur moet je stevig in je schoenen staan. Sommige vrijwilligers, die er al vanaf het begin zijn, zijn oververmoeid of uitgeblust. "Eén vrijwilliger stopte maar niet met huilen. 'Het is tijd om te gaan', hebben we toen tegen hem gezegd. We hebben hem gisteravond op de bus gezet."

Wederopbouw loopt stroef

Onur: "De wederopbouw verloopt stroef. Er moet nog een hoop puin geruimd worden. Voordat ze kunnen beginnen, moeten ze eerst aan de officier van justitie toestemming vragen. Er vinden nog onderzoeken plaats."

Hij loopt richting een gigantisch tentenkamp, waar zo'n 400 tenten staan. "Er is een groot tekort aan tenten. Plaatselijke depots geven aan dat ze nog weinig tenten over hebben. Het streven is om zoveel mogelijk tenten aan te schaffen met het geld dat we nog hebben. We zijn dan ook op zoek naar een goedkope leverancier." De tent die hij bij zich had, heeft hij inmiddels afgestaan. "Ik slaap nu in mijn bestelbus."

Even is het stil, maar al snel klapt de schuifdeur van zijn bestelbus weer dicht. "Ik moet ophangen." Er is geen tijd te verliezen: hij moet naar Samandağ, vlak bij het epicentrum. "Daar zit iemand die kinderen een fijne tijd bezorgt. Hij heeft water nodig."