Het 'dubbele gevoel' van Nadine Visser: van zure blessure naar recordbreker

"Ik moet zeggen dat ik ook gewoon heel veel dingen vergeet", zegt Visser als haar wordt gevraagd naar een aantal cruciale momenten van het afgelopen jaar. "Ik denk eigenlijk ook alleen nog maar aan het outdoorseizoen, terwijl indoor er ook bij hoorde. Dat voelt als zo lang terug."

Aan de hand van een aantal bepalende momenten neemt Nadine Visser ons mee door haar jaar.

7 januari: trainingsstage - Stellenbosch

"De trainingsstage in januari is echt superfijn geweest. Van tevoren was het spannend om naar Zuid-Afrika te gaan vanwege corona en daar waren meningen over. Stellenbosch, waar we verbleven, is een fijn vakantiegebied en nu moesten we in het hotel blijven met onze eigen kok. We leefden in een bubbel."

"Van tevoren dachten we: o jee, gaan we ons niet kapot vervelen. Maar eigenlijk is het een hele fijne stage geweest en het gaf veel rust omdat je juist niet wegging en veel op trainen kon focussen. Daar hebben we met z'n allen dingen uitgehaald en hebben we een goede basis gelegd."

Tekst loopt door onder de post.

7 maart: EK indoor - Torun 

"Snelle tijd en een souveniertje mee naar huis, namelijk corona. Zelfs het EK indoor had een dubbel gevoel. Het indoorseizoen was heel succesvol en ik liep al snel pr-tijden. Dat ik in Torun Europees kampioen werd met een nieuw Nederlands record liep en ook nog world leading, was echt heel mooi. Dat geeft vertrouwen voor de volgende jaren."

"Indoor is een kort stukje dus ik zit relatief ook dichtbij de toptijden. Ik ben natuurlijk ook een goede indoorloopster en dan is het leuk om te kijken wat er mogelijk zou zijn. Het wereldrecord is 7,68 seconden en ik liep op de EK indoor 7,77. Dat klinkt als heel dichtbij, maar nog steeds hartstikke ver. Helemaal onmogelijk klinkt het ook niet. Dromen mag natuurlijk."

Tekst loopt door onder de tweet.

"Toen ik terugkwam bleek alleen dat ik corona had. Ik was ook precies op het verkeerde moment bij m'n ouders langsgegaan, dus ik heb het hen ook gegeven. Toen ik weer kon trainen merkte ik er nog wel wat van. Ik moest langer wachten totdat ik de uithoudingstrainingen kon doen."

13 mei: hamstringblessure - Vught

"Mijn allereerste wedstrijd na de EK indoor was gelijk het volgende beslissende moment. Ik voelde in de race in Vught een krampje. Het voelde als weinig. Dus mensen zeiden: het valt wel mee. Ik heb het een keer eerder gehad en toen was het ook mis. Ik dacht gelijk: shit! Dit gaat wel even duren en ik hoopte dat ik genoeg tijd voor de Spelen zou hebben."

"We zagen Vught als een soort trainingswedstrijd. We hadden hetzelfde ook in training kunnen doen, maar dan benader je het niet als een wedstrijd. Toch is een echte race een hele andere belasting voor je lichaam. Ik wil zo'n soort trainingswedstrijd als Vught niet meer lopen. We hebben die week te hard doorgetraind en ik denk dat ik beter uitgerust had moeten zijn."

2 augustus: olympische finale - Tokio

"Ik was in vorm, misschien niet eens in de vorm waarin ik had kunnen zijn. Ik stond in de finale van de 100 meter horden en was aan het meestrijden om de medailles. In Rio 2016 was ik daar nog heel ver van vandaan. Ik wist wel dat ik geblesseerd was, maar ik had er vertrouwen in dat het kon. Ik het uiterste eruit gehaald. Het voelde als de grootste wedstrijd in mijn carrière tot nu toe."

"Ik werd vijfde en vlak na de race baalde ik heel erg omdat ik het gevoel had dat er meer in zat. Als je kijkt naar mijn voorbereiding was dat bijna een onmogelijke klus. Sommigen zullen het al knap hebben gevonden dat ik überhaupt fit was. Maar toen ik daar eenmaal was voelde ik dat ik in vorm was en dat er wat moois mogelijk was in de finale."

Tekst loopt door onder de tweet.

"Na de olympische finale was ik super emotioneel. Ik heb heel veel gehuild. Dat heb ik nog nooit eerder gehad. Dat was opgekropte emotie die ik in mijn revalidatie heb gehad. Dan voelt het ergens oneerlijk en denk je: wat als ik wel een perfecte voorbereiding heb gehad."

9 september: recordrace - Zürich

"In Parijs (12,58 seconden) liep ik heel snel en ik heb een Diamond League gewonnen in Brussel (12,69). 12,51 seconden, twee weken later in Zürich, was daarna veruit het snelste dat ik ooit had gelopen. Veel mensen doen nog een naseizoennetje, maar zijn er eigenlijk al klaar mee. Ik niet en ik voelde dat er nog meer in zat. Het was fijn dat ik dat na de Spelen nog een doel had om naartoe te werken. Ik liep in Zürich een mooi Nederlands record en er was slechts één dame sneller. Alsnog heel mooi, want dat was wel de beste wedstrijd van het jaar."

"Het verbeteren van een Nederlands record voelt voor mij nu als het verbeteren van een pr. Dat is het voor mij nu gewoon. Maar het is altijd heel fijn om sneller te lopen dan ooit en een Nederlands record klinkt dan extra speciaal."

Tekst loopt door onder de tweet.

14 september: verrassende afsluiting - Bellinzona

"Ik heb mezelf in Bellinzona nog verrast. Dat was de allerlaatste wedstrijd. Daar merkte ik heel erg dat bijna iedereen blij was dat het seizoen erop zat. Voor mij was het anders en ik liep daar nog echt een goede tijd. Net boven het Nederlands record. Mijn vriend was er ook bij daar en we gingen daar op vakantie."

"Na die wedstrijd had ik wel een mooi voldaan gevoel dat ik het seizoen nog mooi had afgesloten. Ik denk dat ik dit niveau nog wel even vast had kunnen houden, maar of ik de 12,51 had kunnen overtreffen weet ik niet. Emotioneel was het voor mij een lang seizoen, want ik heb flink in de verzuring gezeten."

Tekst loopt door onder de post.

"Na de vakantie, die ik na Bellinzona had, merkte ik dat ik beter begon dan ooit, omdat ik op een hoog niveau ben geëindigd. Sinds 18 oktober ben ik weer in training na vier weken vakantie. Ik begon fitter dus dat was mooi meegenomen. Qua blessures en pijntjes had ik minder last. In de eerste weken moeten mijn onderbenen en hamstring altijd even wennen, maar nu ging het soepel. Ik heb weinig aan hoeven passen, dus dat is erg positief."