Project met kleine woningen toch niet zo'n succes: "Idee was leuk, uitvoering minder"

Romy heeft haar sleutels ingeleverd en is blij dat ze weg kan. "Ik heb mij nog nooit zo ongelukkig gevoeld", vertelt de intussen oud-bewoner.

Een jaar geleden klonk het project met de U-N-IDS als een uitkomst. Romy is al lang op zoek naar een woning en komt nergens voor in aanmerking. Het zwarte gebouw moest haar thuis worden, maar Romy voelt zich alles behalve veilig in een omgeving waar veel hangjongeren zijn. Een buurjongen* bevestigt dat er veel jongeren hangen, maar zegt dat sinds de invoering van de avondklok het in de buurt wel een stuk rustiger is. 

Beginnersfouten

Het is een project van zes partijen: de GGD, verzorgingstehuis Pennemes, beschermd en begeleid wonen Leviaan, Het Sociaal Wijkteam en Parteon. De helft van de woningen is bestemd voor jongeren met een zorgvraag, de andere helft voor jongeren die al lang op de wachtlijst staan voor een sociale huurwoning.

Doortje Schroevers is betrokken als (ex-)projectleider, maar beaamt dat er veel 'kinderziektes' ontdekt zijn. "Ze waren de eerste in Zaanstad, dus het was even zoeken met elkaar. Er zijn ook wat beginnersfoutjes geweest", vertelt ze.

Schroevers doelt dan op het internet, de aansluiting hiervan duurde erg lang. "Dat is juist voor deze doelgroep geen fijne bijkomstigheid." Ook is het project een paar keer uitgesteld, Doortje begrijpt dat dit voor woningzoekenden erg vervelend was.

Geen gehoor

Volgens Romy was er veel meer aan de hand. "Het is in de zomer zo warm, je kon daardoor niet meer koken." Ze voelde zich niet gehoord door Parteon, de organisatie die oplossingen zouden moeten bieden. Romy: "Ze zeggen dan de hele tijd dat de huur laag is."

Ze schreef een brief en uiteindelijk hielp iemand die niet verantwoordelijk is voor het project haar uit de brand, maar de personen die verantwoordelijk zijn, gaven volgens Romy geen gehoor. Niet alleen Romy, maar ook de buurjongen herkent de problemen: "Regelmatig is mijn warme water op. Dan moet ik weer een uur wachten. Daarnaast heb ik last van het geluid van de buurjongen. Het is niet goed geïsoleerd."

Pilot-project

Parteon geeft aan dat het jaar voor de bewoners en de betrokken anders is gelopen. Woordvoerder Tessa van der Mark legt uit: "We vinden het vervelend dat de bewoners zich niet gehoord voelen en herkennen enkele aandachtspunten. Dit is deels terug te voeren naar de bijzondere tijd waarin dit project is opgeleverd.

Daarnaast is U-N-IDS een pilot-project, waarin een aantal onvoorziene zaken naar voren zijn gekomen. We hebben op basis van de input van bewoners diverse verbeteringen aangebracht in de woningen."

Zo is er volgens Van der Mark een coating op het dak aangebracht, hitte-werende verduisteringsgordijnen op de voordeur geplaatst en rolluiken opgehangen. "Tijdens de hittegolf in de zomer van 2020 hebben wij gedurende drie weken mobiele airco-units beschikbaar gesteld", vertelt ze verder.

Tekst gaat door onder de foto. 

Een belangrijk aspect bij deze woningen is verplicht vrijwilligerswerk. Romy werkt regelmatig als kok en wil daarom graag in het naastgelegen verzorgingstehuis aan de slag. Volgens Schroevers een goed idee: "Juist bij het Pennemes willen we de doelgroepen mengen. Jong en oud. Het kan op veel verschillende manieren, zoals een wandelingetje te maken." Helaas gooit corona roet in het eten, waardoor de jongeren op hun huis aangewezen zijn. 

Invloed van corona

Volgens Romy zijn er nog wel mogelijkheden om het project te laten slagen, maar moet vooral de woning groter zijn. Ook de buurjongen is het daarmee eens: "Ik ben blij met mijn eigen plekje, maar uiteindelijk als ik had geweten dat het zo klein was, had ik het liever niet gedaan. Maar eigenlijk had ik geen keus, want ik had een woning nodig." De keuken om de hoek in plaats van voor het bed zou volgens hem al een oplossing zijn. 

De woordvoerder van Parteon laat weten dat er winst uit de samenwerking valt te behalen: "Met name in de nazorg na de realisatie, al heeft corona ook invloed gehad op de uitvoering van het project zoals dit oorspronkelijk was opgezet", is de uitleg. De kennis nemen ze mee in een eventueel volgend project.

Romy is blij dat ze er niet meer woont. De jongeren mogen hier maximaal 5 jaar zitten, de jongeren met een zorgvraag 1-2 jaar. Romy verwacht niet dat zij snel aan een andere woning komen. "Er is geen perspectief voor ze, ik had de mazzel dat ik kon verhuizen."

*De naam van de buurjongen is bekend bij de redactie, om privacy redenen wil hij anoniem blijven.