Ex-coronapatiënt schrijft boek over ervaringen: "Wilde mijn kinderen zien opgroeien" 

Het boek 'Stapt een vrouw in de trein' bestaat voor een belangrijk deel uit Whatsappgesprekken tussen Hottentot en zijn familie. Hij stuurde namelijk veel berichten in de familie-app, zodat hij niet elke keer hetzelfde verhaal hoefde te vertellen. "Het was zowat het enige contact dat we konden hebben", vertelt hij.

Hottentot werd 27 maart met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. "Het was helemaal aan het begin van de crisis. Ik heb geen moment kunnen twijfelen of corona een hoax was", zegt hij lachend. "Het was er direct, ik zat in de eerste golf." In het ziekenhuis stond men op scherp. Hottentot: "Ik heb achteraf van een longarts gehoord dat het eerste weekend dat ik daar op de afdeling lag, een weekend was dat hij nooit zal vergeten. Het waren 48 uur waarin hij zonder slaap van crisis naar crisis liep. Vreselijk."

Intensive care

Toen hij een week in het ziekenhuis lag kreeg hij te horen dat hij naar de intensive care moest. Dat idee vond hij beangstigend. "Totdat ik besefte: het is of intensive care of de dood. En als ik geen kans zou hebben, zouden ze me er niet heen sturen. Ik dacht: ik moet dit gewoon doen. Ik wil mijn kinderen zien opgroeien, ik wil leven. Toen heb ik me eraan overgegeven."

Tekst loopt door onder de foto

Hottentot kreeg allerlei waanvoorstellingen toen hij op de intensive care lag. "Je hersenen blijven bezig. In mijn geval ging ik op reis. Ik ben op de Vogezen en in Amerika geweest, heb op een cruiseschip gezeten. Toen ik weer bijkwam en Zaandam herkende toen ik uit het raam keek, was dat zo’n vreemde gewaarwording."

En hoe gaat het nu? "Belachelijk goed, haha. Ik heb mezelf verwonderd. Toen ik op 8 mei het ziekenhuis verliet werd mij verteld dat ik een jaar zou moeten revalideren. Dat ben ik vér voor. Ik heb de eerste anderhalve maand thuis reuzenstappen gemaakt. Mijn vrouw Renate mag alle verpleegkundige handelingen uitvoeren, de omstandigheden waren goed. Per 1 januari ga ik weer fulltime werken."

Wat rest is een diep respect voor de zorgmedewerkers die hem hebben geholpen. "Ik heb helemaal in het begin de angst gezien bij de mensen die daar levens redden. Het is vreselijk wat ze moeten doorstaan. De mensen die daar werken zijn absolute engelen. Helden."