Nooit uitgefietst: Annie Jelles (79) stond aan de wieg van Nederlands vrouwenwielrennen

Het was 1958 toen er voor het eerst vrouwen mochten meedoen aan het wereldkampioenschap wielrennen. Maar dat gold nog niet voor Nederlandse vrouwen - die mochten pas een jaar later aan de start verschijnen.

Eén van die vrouwen was Annie Jelles uit het Amsterdamse Tuindorp. Haar vader was sportmasseur en behandelde regelmatig wielrenners, zo kwam ze in aanraking met de sport. Na het eten, 'natuurlijk wel even helpen met afwassen', stapte ze vaak op de fiets voor een rondje Amsterdam-Noord. Ook ging ze vaak op donderdagavonden naar het Olympisch Stadion om naar wedstrijden te kijken.

Lees verder onder de video.

Haar hobby was destijds vooral een mannending. Vrouwen die op de racefiets stappen, dat was niet zo vanzelfsprekend in 1959. "Och vreselijk", vertelt ze in haar woning in Scharwoude. "Wat je allemaal naar je hoofd geslingerd krijgt, dat is belachelijk. Maar gewoon rijden hè, voor de rest hoor ik niets en zie ik niets, gewoon doorgaan."

'Dus niet!'

Toen ook vrouwen lid mochten worden van de wielerunie, schreef ze zich gelijk in. En daarmee was deelname voor het WK plots dichtbij.

Ze heeft nog altijd de brief bewaard die ze ontving van de wielerunie, waarin staat dat (in tegenstelling tot de mannen) veel kosten voor eigen rekening waren op het WK. "Ik kreeg wel twee oranje shirtjes, één voor de weg en één voor de baan. En die moest ik netjes weer terugsturen, dus niet! Ik denk, het heeft ons een hoop geld gekost - maakt niet uit - maar ze liggen nog steeds in de kast."

Annie komt als vierde over de finish. Net buiten de prijzen, maar daar gaat het niet om. "Ik heb toch meegedaan met een WK en dat vond ik ook al een prestatie", blikt ze terug. "Het algeheel van het wielrennen, wat ik in die twee jaar tijd gedaan heb, is eigenlijk de leukste tijd van m'n leven."

Twee jaar doet Annie mee aan de top. Ze is vooral te vinden in België, waar ze verblijft bij de familie van wielrenster Yvonne Reynders. "Ik heb het heel erg goed gehad bij die mensen. Alles kon, 's zaterdags werd er brood gehaald met biefstuk en we hoefden helemaal niks te betalen."

Na die twee jaar zegt ze de topsport vaarwel. Maar dat betekent niet dat de liefde voor de sport minder is geworden. Annie is nu 79 jaar en fietst nog iedere dag. "Ik kan niet zonder fiets, nee. Ik ga elke dag met die andere fiets boodschappen doen. En dan heb ik ook nog de neiging, als het een beetje mooi weer is: 'ach weet je wat, ik zet de boodschappen maar even boven'. En dan rijd ik hier een mooi rondje."