Officier eist 7 jaar cel tegen Hoornse Mourad T. (31) voor verkrachting en aanranding

De rechtszaak is zojuist klaar en het onderzoek is gesloten. De uitspraak volgt over twee weken. 

De  advocaat van de verdachte komt in zijn pleidooi tot de conclusie dat T. niet betrokken kan zijn geweest bij de verkrachting en de twee aanrandingen. Hij voert aan dat de aanwezige camerabeelden geen bewijs leveren en de signalementen die de slachtoffers gegeven hebben niet 'passen bij de verdachte'.  Ook uit onderzoek van telefoons en onderzoek naar andere gegevensdragers (laptop, usb-stick red.), blijkt geen betrokkenheid.

Bij alle drie de slachtoffers is DNA van de verdachte aangetroffen, maar ook dit levert volgens zijn advocaat 'geen onomstotelijk bewijs'. Ook had T. een alibi, want 'hij sliep', aldus de advocaat. 

De officier van justitie heeft zojuist de strafeis uitgesproken en eist 7 jaar cel met aftrek van voorlopige hechtenis. "Omdat er bij verdachte geen psychische stoornis vastgesteld kon worden, kan het OM geen tbs met dwangverpleging eisen", aldus de officier. 

Ook legt het OM een gedragsbeïnvloedende en vrijheidsbeperkende maatregel op. "Dat is een vrij nieuwe maatregel die we kunnen vorderen. Tegen de tijd dat de verdachte vrij zou komen, wordt die pas ingevuld. Zoals een contactverbod, een gebiedsverbod maar ook een verplichte behandeling", legt persofficier Annette van Kooij uit. 

Het derde slachtoffer maakt duidelijk dat wat Mourad T. Volgens haar heeft gedaan, grote impact op haar leven heeft. Ze vertelt hoe ze in maart werd achtervolgd vanaf de stad naar huis en van de fiets werd geduwd en werd aangerand.  “MIjn identiteit is aangetast. Ik heb een rugzak vol en ik kan niet meer alles doen wat ik toen wel deed. Ik ben niet meer dezelfde vrouw zoals ik was. Jij hebt mij leven afgenomen. Ik heb angst om naar buiten te gaan en ik leef in angst.” 

Het slachtoffer noemt Mourad T. ‘Het monster in haar dromen’. Zij ziet T. Het liefst opgesloten. “Als ik rechter was zou ik je opsluiten ergens van de bewoonde wereld, zonder eten en drinken. Want deze wereld heeft geen verkrachters nodig.”

"Ik hoop dat mijn dochter dit nooit zal overkomen", opent het slachtoffer van de geweldadige aanranding haar verklaring. De vrouw werd bij het Keern van haar fiets gesleurd en een steeg in getrokken. "Hij zei dat ik niet mocht gillen en dat hij een mes bij zich had. Ik kon alleen maar aan mijn dochters denken. Met z'n drieeën vormen wij een heel hecht gezin."

In de steeg werd voor lange tijd  haar neus en mond dichtgeknepen waarna ze zwart voor ogen zag, verklaart zij. "Ik worstelde en probeerde hem te bijten. Hij gebruikte mijn lichaam als een boksbal, maakte mijn kleding los en betastte mij. Ik kon niets doen, ik probeerde een knietje te geven. Dat was alles wat ik nog in mij had."

Het slachtoffer ondergaat verschillende therapieën, slaapt slecht en heeft concentratieproblemen. "Intimiteit is voor mij een dilemma. Ik kijk anders naar mensen en vooral naar mannen. Ik durf geen relatie te beginnen." Haar dochters zijn alles voor haar. "Ook de vriendin van mijn dochter is slachtoffer geworden van het geweld van deze verdachte. Zij stort zich volledig op haar studie om haar gedachten te verzetten, omdat zowel haar moeder als vriendin slachtoffer zijn."

In de verklaring vraagt het slachtoffer aan de rechter om de verdachte geen celstraf op te leggen. "Hij wilde mij meenemen naar een hotel terwijl ik daar op de grond lag te huilen en vechten voor mijn leven. Hij wilde per se contact houden via Snapchat. Deze man is pyschisch niet gezond. Gek genoeg wil ik ook niet dat hij een celstraf krijgt. Ik denk dat de dader daar niets aan heeft en de maatschappij ook niet."

Tot slot besluit ze: "Ik wil u vragen om dwangverpleging op te leggen. Voor mij is het te laat, maar voor andere jonge vrouwen nog niet."

"Op 31 mei, de dag dat het gebeurde, vierde ik mijn verjaardag samen met mijn beste vriendin.", leest het slachtoffer voor. De tranen schieten in haar ogen. "Dit verjaardagsweekend zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn en is voorgoed verpest. De volgende ochtend zat ik in een rolstoel."

De dag erna ging het slachtoffer op verjaardag bij haar moeder, maar durfde niks te vertellen. "Daar zat ik. Uitleg geven wilde ik niet. Ik had een lange rok aan om mijn verwondingen te verbergen."

Door de gebeurtenis heeft de vrouw een posttraumatische stress-stoornis (PTSS) gekregen. "Ik kreeg hele erge paniekaanvallen en kon niet meer alleen over straat. Ik raakte compleet in paniek als ik alleen in het openbaar moest zijn. Dat is ook het moment dat ik suïcidaal werd. "Het slachtoffer is arbeidsongeschikt verklaard en kan niet langer haar werk in de zorg uitoefenen zoals zij deed. "Ik moest terug bij mijn ouders gaan wonen. Mijn eigen huis was te dicht bij de plek waar het gebeurd is."

De verdachte zou op de avond van de verkrachting naar een vrijdagmiddagborrel in Hoorn zijn geweest. "Daarna ben ik de stad in gegaan naar een kroeg en toen naar huis. Ik weet niet meer hoe, misschien lopend, misschien met de auto.". 

T. zou die avond iets leuks gaan doen met zijn vrouw. Zij verklaarde dat T. niet kwam opdagen en zei dat hij nog naar een vriend moest. Zij had hun 5-jarige dochter bij haar ouders ondergebracht. In een appje die nacht liet T. aan haar weten: "Ik ben bezig, kom als ik klaar ben.” 

T. verheft zijn stem en benadrukt geen uitspraken over de verklaring te doen. "Zij heeft er niets mee te maken. Ze is er niet bij betrokken."