Albanese kinderen genieten van sport door Haarlemse CIOS-scholieren

Het gaat om studenten die dit jaar hun eindexamen doen aan de Haarlemse sportopleiding. De Beverwijkse Marieke van Vliet (19), Mayra Balm (19) en Marika van Schinkel (20) uit IJmuiden blikken terug op een leerzame, maar ook indrukwekkende tijd. 

Tekst loopt door na de foto. 

De studenten vliegen eind maart van Amsterdam naar de Albanese hoofdstad Tirana, met een tussenstop in het Turkse Istanbul. Na een kort verblijf in Tirana splitst de groep zich op in kleinere groepjes. "Een deel sliep in een huis van een Nederlands gezin. Het heette 'Hope for Albania'. Daar mogen alleen mensen slapen die iets bijdragen aan het land", legt Marika uit. Andere studenten logeren bij Albanezen.

Contrast arm en rijk

De studenten worden bij aankomst meteen geconfronteerd met de armoede in het land. "Vanaf mijn balkon zag ik een soort sloppenwijk. Het lag direct naast ons mooie appartement. Het verschil tussen arm en rijk is daar megagroot. Dat zag ik toen meteen al", vertelt Marika. 

Tekst loopt door na de foto.

Ze komen terecht in Elbasan, in Centraal-Albanië. " Daar schrok ik echt wel van. Huizen van golfplaten, kinderen in kapotte kleding. Het was echt een groot contrast met Tirana", vertelt Mayra. 

Moeizaam ontvangst

Het ontvangst in Elbasan verloopt eerst een beetje stroef, vertelt Marika. "Het was wat rommelig, vooral door de taalbarrière. Er sprak één iemand een beetje Engels. Maar op een gegeven moment hadden ze onze bedoelingen wel door. Dat we vooral wilden gaan sporten met de kinderen."

Marieke beaamt dat. "Ze hadden ons vooraf een hele planning doorgegeven. Maar toen we er eenmaal waren, lieten ze die planning vooral aan ons over. Uiteindelijk zijn er een paar van ons naar een zorgcentrum voor ouderen gegaan. Ik kwam bijvoorbeeld bij een arme mevrouw thuis die net geopereerd was en daarna meteen zonder hulp naar huis was gestuurd."

Tekst loopt door na de foto.

Ze delen eten uit onder de Albanese armen en kunnen een helpende hand bieden bij de scholen. "We hebben echt kunnen laten zien wat je allemaal kunt doen met weinig materiaal. De kinderen vonden onze spellen megaleuk en waren heel fanatiek en enthousiast. Ze wilden maar door blijven spelen. Dat is in Nederland toch wel anders", legt Marika uit. 

De Albanese kinderen kunnen de spellen nu blijven spelen, omdat de CIOS-studenten de juiste materialen voor ze hebben aangeschaft. "We hebben gekocht wat nodig was, voor ongeveer duizend euro bij een plaatselijke sportwinkel. Vier zakken met ballen, pionnen, lintjes, hesjes, noem maar op. We hadden voor de reis ook al veel ontvangen van Nederlandse organisaties. Zoals van de Cruyff Foundation en voetbalclub Quick Boys."

Tekst loopt door na de foto.

De sportfaciliteiten voor Albanese kinderen zijn niet al te best, vertelt Mayra. "Bij een internationale school was het nog redelijk. Er was bijvoorbeeld wel kunstgras, maar dan vlak over de stenen heen. Dat was daar superluxe, maar in Nederland mag dat niet. In het plaatsje Maminas stonden in een gymzaal twee palen vast in de grond. Supergevaarlijk."

Lekke basketballen

"Er was daar ook maar één volleybal en dat speelden ze dan buiten op een stenen ondergrond. Aan het einde van de dag was de bal stuk en dan houdt het dus op. En dan ook nog allemaal lekke basketballen. We hebben een sporttas vol met spullen voor ze achtergelaten", vervolgt Mayra.

"Op een andere school sliep een leraar zelfs bij de gymzaal. Daar lag een matras in één van de kleedkamers. Hij verdiende maar vijfhonderd euro per maand", aldus Marika. "Toch heerst er veel saamhorigheid in Albanië. Ze hebben heel weinig en trekken dan veel meer naar elkaar toe dan de mensen hier in Nederland", vult Marieke aan.

Tekst loopt door na de foto.

Zo moeizaam het ontvangst verliep, zo dankbaar zijn de Albanezen al na een paar dagen. "Ze hebben ons een Albanese dans geleerd. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren", lacht Marieke. "Maar zij weten nu hoe je de stoelendans moet doen."

Sportarmoede

"Al met al zijn we allemaal wel weer met beide benen op de grond gezet", vertelt Mayra. "Als je ziet wat voor 'sportarmoede' daar is voor kinderen, dan besef je je hoe goed we het hier hebben in Nederland."

Marieke heeft met een aantal Albanese scholieren nog contact. "Via Snapchat. Ze bedanken ons nog steeds en vonden het superleuk dat we er waren." Mayra hoopt dat de volgende lichting examenstudenten van het CIOS opnieuw naar Albanië gaat.

Tekst loopt door na de foto. 

Ook de Albanese volwassenen zijn blij met de komst van de Haarlemse studenten. "Ze waren enorm gastvrij. Een mevrouw woonde in een klein huisje en ze gaf ons meteen een rondleiding, terwijl de schimmel op de muren stond. Ze vertelde dat het haar niet uitmaakte hoe haar huis eruit zag, als je maar een huis en goede mensen om je heen hebt. Ze zijn trots op hoe ze wonen en laten dat graag zien", zegt Marieke. 

"Ze zijn trots op hun land en allemaal heel eerlijk. Als je een fooi geeft aan een taxichauffeur dan willen ze die meteen teruggeven", vertelt Marika. "Dat snap ik ook wel, als jij vijftig euro fooi geeft voor een rit van vier euro", lacht Marieke. 

Tekst loopt door na de foto. 

De scholieren hebben het in Albanië onderling ook goed met elkaar. "Het was uiteindelijk een fantastische ervaring", lacht Mayra. "Ik stond af en toe wel te huilen na het bezoeken van de families. Dat was best een shock. Maar mijn klasgenoten vingen me goed op. Je praat dan even met elkaar en krijgt zo een nog sterkere band. Je maakt samen toch best iets heftigs mee", vult Marika aan. 

Ontspanning

Na de inspanningen is er tijd voor ontspanning voor de studenten. "We gingen bijvoorbeeld hiken, maar ook naar een restaurant met traditioneel Albanees eten. Met keiharde livemuziek stonden we daar tussen de dansende Albanezen. Daarna zijn we uitgegaan, maar we moesten niet te laat thuis zijn. Want de volgende dag was er natuurlijk een volgende excursie", besluit Mayra. 

Terug in Nederland wachten nu de examens. En daarna lekker op vakantie. Wie weet wel weer terug naar Albanië. Maar dan wel naar de kust of de bergen, om ook een beetje uit te kunnen rusten van een druk jaar met heel veel indrukken.