Geliefde Oma Koe overleden: 17 jaar was ze de 'boerderijmascotte'

"Ik heb als een kind staan janken, echt waar. Het is, op zijn Hollands gezegd, echt klote", zegt Wouter. "Ze heeft vannacht tussen 2.00 en 2.30 uur haar laatste adem uitgeblazen. De jonge kalfjes stonden door het hek naar haar te kijken in de stal. Ik heb het op de nachtbeelden van de camera vanmorgen kunnen zien."

"Het is voor iedereen heel emotioneel, mijn dochters zijn er ook kapot van", vervolgt Wouter.

Tekst loopt door na de foto.

Oma Koe, die officieel 'R Quintilio 2' heet, was eind vorige week een beetje ziekig. "Ze at niet meer. Ik heb vervolgens de dierenarts gebeld. Het maakte me niet uit wat de behandeling zou worden. Oma Koe móést gered worden." De oudste koe van stal bleek na bloedonderzoek problemen met haar nieren te hebben en wilde verder ook niets meer eten. Wat uiteindelijk tot haar dood leidde.

"Gelukkig is ze vredig heengegaan. Mijn dochter voelde het al aankomen. Ze zei dat Oma Koe de afgelopen dagen 'net zo rook als de schapen met het blauwtongvirus'. De geur van de dood dus."

Tekst loopt door na de foto.

"Melkkoeien worden gemiddeld 5 jaar en het vleesvee hier zo'n 10 jaar. Daarna gaan ze uiteindelijk naar de slager. Dus bijna 17 jaar is echt een hoge leeftijd", legt Wouter uit. Oma Koe zag op 20 mei 2007 het levenslicht en is al die tijd op boerderij Sinneveld gebleven. 

De mascotte van de boerderij

"We hadden echt een goede band met haar. Ze liep nooit weg als je kwam. Een makke koe, daarom mocht ze hier ook blijven. Ze at de koekjes uit je hand. Ook de deelnemers van onze zorgboerderij genoten van haar. Het was echt een familielid, een beetje de mascotte van ons bedrijf", aldus Wouter.

Oma Koe heeft voor 12 nakomelingen gezorgd. "Eén van haar dochters, geboren in 2013, is nu de oudste. Dus dat wordt de volgende Oma Koe. Ook die is heel mak en lijkt een beetje op haar moeder."

Tekst loopt door na de foto.

"Ze heeft gelukkig geen pijn gehad", vertelt Wouter. "Ik sta nu bij haar. Haar 'koeienziel' is nu wel gevlogen."

Naar destructiebedrijf

Na de tranen wacht straks de kille realiteit voor Wouter. "Vanavond, als de zon onder is, leg ik haar buiten en morgen wordt ze door het destructiebedrijf opgehaald. Ik doe het wel buiten het zicht van mijn dochters, want dat is natuurlijk niet leuk om te zien."

"Het is nou eenmaal een stukje emotie wat bij het boer zijn hoort. Het hoort bij het leven. Aan alles komt een einde, zo zie je maar. Maar ik ben aan de andere kant ook blij dat ze hier haar hele leven heeft kunnen rondlopen", aldus Wouter.