Jack Keijzer raakte zijn beide zoons kwijt, maar pakte het leven toch weer op

"Ik kom thuis en roep Remy. Geen antwoord. Gek, hij zou er moeten zijn. Misschien heeft hij me niet gehoord. Ik loop de trap op, ga naar Remy’s kamer. Als ik hem zie, vlieg ik naar binnen. Ik voel zijn ijskoude hand en stort in als een marionetpop. Nu ben ik allebei mijn kinderen kwijt."

Het zijn de eerste zinnen van het boek. Het drama voor Jack en Jolanda is compleet. In negen jaar tijd is hun gezin verwoest. Terug naar 2007. Het gaat dan al langer niet goed met hun andere zoon, de 16-jarige Pascal. De aandoening ADD zorgt voor concentratieproblemen en daarnaast gaan harddrugs een rol spelen in zijn leven. 

Vermoord

Het is 30 april als Pascal dood wordt aangetroffen in een berm naast de Parallelweg bij Zwaagdijk. Het moeten gruwelijke laatste momenten zijn geweest. Hij zou aan twee mannen slechte drugs hebben verkocht. Pascal wordt in zijn hals gestoken. Daarna wordt er met een auto nog eens twee keer over hem heen gereden. De twee daders worden veroordeeld, maar het maakt het verdriet niet minder groot.

Jack, Jolanda en jongste zoon Remy proberen het leven weer op te pakken. Alleen lukt dat Remy maar moeizaam. Hij krijgt psychoses en waar zijn ouders bang voor zijn, gebeurt in 2016. Het is Jack die zijn zoon in zijn slaapkamer dood vindt, hulp komt dan al te laat.

Het echtpaar gaat allebei anders om met hun verdriet. Jack praat er in het openbaar over, vertelt er ook over op scholen. Juist ook om te waarschuwen voor de gevaren van drugs. Jolanda blijft op de achtergrond en gaat zelf om met haar verdriet. Maar samen trekken ze elkaar er doorheen, legt Jack uit. 

Tekst gaat verder onder de foto.

'Treur niet te lang om mij, ik heb een mooi leven gehad'

"Pascal schreef ooit in een zelfmoordbrief (hij ging niet over tot de daad zelf, red.): 'treur niet te lang om mij, ik heb een mooi leven gehad'. En Remy zei altijd als ik verdrietig was: 'pap je moet leven'." 

Jack heeft het familieverhaal opgeschreven in een boek. Juist ook om aan lotgenoten te laten zien dat je ondanks zo'n drama je toch nog een mooi leven kunt hebben, zoals hij zelf schrijft aan het einde van het boek. 

Al ging dat wel met pieken en dalen. Zo liepen de emoties bij Jolanda zo hoog op dat ze in 2018 naar het huis van Emile T. ging. De man die Pascal had vermoord en na zijn vrijlating, ondanks meerdere verzoeken dat niet te doen, in een dorp vlakbij was gaan wonen. 

Dader aangevallen

Ze wilde met verf kindermoordenaar op het raam schilderen, maar hij bleek thuis te zijn. "Toen hij naar buiten liep, riep ze boos: 'jij bent er verantwoordelijk voor dat mijn kinderen er niet meer zijn'. Toen ze probeerde binnen te komen, duwde hij haar naar buiten. Ze heeft hem nog drie tikken gegeven tegen zijn dikke pens. En daarmee was de steen in haar buik wel verdwenen. Maar ze deed het in de hoop dat hij zou gaan verhuizen. Maar dat is nooit gebeurd."

Nu ruim zestien jaar later staan ze aan de vooravond van een nieuw hoofdstuk in het leven: hun pensioen. "Wij gaan dan onze laatste levensfase in. Maar die proberen we zo mooi mogelijk in te vullen. We gaan zo vaak mogelijk met z'n vieren op vakantie. Wij met z'n tweeën op twee vliegtuigstoelen en de jongens in ons hart. Ze gaan natuurlijk wel altijd met ons mee.

Het boek: 'Nu ben ik mijn kinderen kwijt' is verkrijgbaar in de boekhandel. De opbrengsten gaan deels naar de Rogier Hulst Foundation, die zich sterk maakt voor het mentaal weerbaarder maken van jongeren uit de kwetsbare leeftijdsgroep 11 tot 25 jaar.