Zij steken de handen uit de mouwen en knappen hun eigen buurthuis op: "Appeltje-eitje"

De buurt heeft de gemeente uitgedaagd. Volgens het van oudsher Engelse principe van 'Right to Challenge' denkt de buurt het opknappen en beheren van het buurthuis zelf beter te kunnen. Het verzekeringsgeld van 350 duizend euro is niet toereikend, dus alle imput van de buurt is welkom. "Vele handen maken licht werk. Als iedereen iets doet, dan is het appeltje-eitje", vat één van de vrijwilligers het op de eerste vrijwilligersavond samen.

Er klinkt applaus als de aannemers van Haarlemse Timmerwerken de zaal binnenkomen, die voor een 'zacht' prijsje zich aan het project hebben verbonden. Ook andere bedrijven, vaak waar de buurtbewoners zelf werkzaam zijn, rekenen niet het volle pond of doen zelfs 'om-niet' mee. Iedereen denkt wel een steentje te kunnen bijdragen.

Hieronder zes portretten van buurtbewoners, die staan te popelen om te beginnen. 

Het manusje van alles

Remco Moree woonde voorheen op steenworp afstand van het Posthuis in het Zaanenpark, waar zijn kinderen altijd speelden. Hij kent het oude schuurtje van de onderhoudsdienst, dat later als buurthuis dienst deed, van feestjes, lezingen en muziekmiddagen. Nu hij iets verderop in de wijk woont, gaat hij er toch met veel plezier schilderen, stuken en tegels leggen.

Remco helpt ook wel mee in bibliotheken en ziet dat die de functie van buurthuizen steeds meer innemen. "Dit is een tegendraadse beweging en dat vind ik interessant. We doen hier nu wat de mensen willen. Niet wat de overheid wil. Maar die moeten ons wel blijven ondersteunen. Dat vind ik nog wel spannend."

Het sociale dier

Wie niet kan wachten totdat het Posthuis weer open gaat, is Wilma Overbeek. Zij woont een paar straten verderop en is directeur van Stichting Zaaigoed, dat 'ouderen laat opbloeien'. Zo staat op haar visitekaartje. "Wij zorgen voor waardevol werk of dagbesteding voor mensen met een haperend brein." 

Wilma steekt direct haar hand op als de bemensing van een kiosk ter sprake komt. Daar wil ze 'haar mensen' graag weer met buurtgenoten in contact laten komen. "Als zij met de verkoop van ijsjes en koffie weer mensen treffen, dan voelen ze zich gezien." 

En dat ze dan zelf ook een plek in de buurt heeft om in haar eigen woon- en werkomgeving op te leuken, is helemaal fijn. "Dat we het Posthuis dan in eigendom hebben is zo'n toegevoegde waarde. Fijn dat we dat vertrouwen krijgen."

De 'ik kan niet wachten' enthousiasteling

Coen van Delft wil zo snel mogelijk aan de slag. Dat het er als een ruïne bijstaat, vindt hij maar niks. Drie jaar geleden vloog hij midden in de nacht naar het brandende buurthuis, maar kon alleen maar met pijn in het hart toekijken hoe het vuur genadeloos toesloeg. "Het was zo'n leuk huisje met rieten dak, waar we borrels en feestjes hadden."

"Ik ben goed in praten, dus ik kan wel wat betekenen voor het fondsenwerven." Maar hij heeft ook wel zin in om iets te doen. "Spullen ophalen, dingen schoonmaken. Dat simpele werk, dan kan ik ook lekker tot rust komen." 

En met zo'n grote club mensen uit de buurt dat gaan doen, in plaats door de gemeente, is volgens hem ook veel slimmer. "We moeten ons niet vermoeien met regeldruk."

De uitvinder

Naast klussers, schilders en regelneven, is het ook handig als er een inventieve mensen in de buurt wonen, oftewel Jeroen Rous. Hij werkt bij woningbouwvereniging Lieven de Key en is bezig met het installeren van 1.200 nieuwe deuren met een 'slim slot'. "Ik kan dan vast ook wel vijf deuren regelen voor het Posthuis." Zijn spontane idee moet hij nog even met zijn baas overleggen. 

De buren die lid worden van de Posthuisvereniging kunnen dan met een code op de telefoon de deur van het buurthuis openen. Handig, want dan kan de sleutel niet kwijtraken. 

Over sleutels gesproken: "De sleutel van de oude, nu afgebrande deur, ligt nog bij ons thuis. Ik was samen met een paar straatbewoners de sleutelhouder." In het nieuwe Posthuis hoeft hij dus niet meer 's avonds laat de boel nog even af te sluiten. 

De meubelmaker

Het Posthuis wordt een beetje uitgebreid. Maar dan is het nog steeds niet heel erg groot. De verwachting is wel dat er veel meer buren, die dus samen straks eigenaar zijn, gebruik van willen maken. Een grote opbergkast voor alle spullen voor de klaverjasclub of de yogamatjes is dan handig. 

Een kolfje naar de hand van Janine Rhee. Ze woont een paar blokken verderop. Haar kinderen hebben altijd gespeeld en geskatet in het Zaanenpark, waar het Posthuis staat. En ook feestjes van buurtgenoten in het Posthuis zijn haar niet vreemd. Nu ze net is begonnen met haar eigen bedrijfje als meubelmaker, ziet ze wel wat in de uitdaging voor zo'n kast. "En dan heb ik misschien straks ook een leuke werkplek."

Het bedrijfje heet 'Keet in de Buurt'. "Ik hou wel van een beetje keten. Met andere ondernemers in het Posthuis weer op nieuwe ideeën komen. Dat lijkt me zo leuk."

De troubadours

"Ik ga een Posthuislied schrijven", biedt troubadour Peter Bouman aan. Samen met zijn muzikale partner Harry Jansen hield hij maandelijks de 'Buurtsessies' in het Posthuis. Dan kon iedereen meezingen, musiceren of gewoon luisteren en genieten. "Maar nu zijn we dus al drie jaar ondergedoken op een andere locatie verderop in de wijk." Peter kan niet wachten om weer in het Posthuis op zijn ukelele te tokkelen. 

"Voorheen zagen we niet veel activiteiten in het Posthuis, maar ik denk wel dat dat gaat veranderen." Samen met de andere buurtgenoten hopen de troubadours in of net na de zomer het verbouwde Posthuis in gebruik te nemen, met dat Posthuislied dus.