Charlotte opende haar hart voor vluchtende Oekraïners: "Soms lig ik wakker"

Het jaar van Charlotte in een notendop. Onderweg naar het kerstdiner bij haar ouders in Zeeland, ontvangt ze een bericht. De kerstboom van één van de bewoners van opvanglocatie Sorghvliet in Andijk heeft het begeven. Geen naald zit meer aan de boom. Charlotte plaatst een oproep binnen haar netwerk en binnen een uur staat er een nieuwe boom op de kamer van moeder en dochter. "Iemand had er nog één staan." 

Het past in haar jaar dat zo goed als volledig in het teken staat van anderen helpen. Mensen die het moeilijk hebben. Het zit in haar karakter, geeft ze aan. "We woonden hiervoor vijf jaar in de Verenigde Staten en daar hielp ik daklozen. We hadden altijd extra spullen in de auto liggen, zoals tandpasta, tandenborstels of cadeaubonnen om eten te kopen. Als ik een dakloze zag, gaf ik het aan diegene."

Kleding, voedsel, luiers

In 2020 belandt ze met haar man ('een echte Andijker') en drie kinderen in West-Friesland. Als Rusland begin dit jaar Oekraïne binnenvalt, twijfelt ze geen moment. "Ik meldde mij als vrijwilliger aan om te helpen, eigenlijk overal." Voor de gemeente Medemblik begint ze aangekomen vluchtelingen de buurt te laten zien. Waar is de supermarkt, wie is de dokter? Ze ontmoet Alexandra en José, met wie ze Andijk Helpt start.

 

De stichting regelt alles dat de nieuwe dorpsbewoners nodig hebben. Denk aan kleding, voedsel en luiers. "Eigenlijk alle basisbenodigdheden." Maar er worden ook uitjes georganiseerd ('ontspanning is heel belangrijk') en er wordt bemiddeld bij het zoeken naar werk. "Bij iedere vacature die ik zie, denk ik: 'bij wie zou dit het beste passen?'"

Ze bouwt snel een netwerk op en via de Facebookgroep van Andijk Helpt ontvangt ze veel hulp. "De groep bestaat uit 230 mensen, waarvan een aantal vrijwilligers heel fanatiek is. Als er iets nodig is, is het vaak binnen een half uur geregeld. Dat is heel fijn om te zien. Het is een fijne vorm van inburgering in Andijk." 

Inmiddels is ze namens de gemeente Medemblik twee dagen in de week coördinator voor locatie Sorghvliet. Maar haar passie om mensen te helpen laat zich niet in een aantal uur vangen. "Als ik wakker word, check ik gelijk de berichten. Kijken of er iets moet worden geregeld. En dat gaat eigenlijk de hele dag door. Het is een fulltime baan geworden. En niet alleen voor Oekraïners in Andijk, maar ook in bijvoorbeeld Hoogkarspel of Zwaagdijk."

Het lot van de vluchtelingen grijpt haar aan. Als luisterend oor komt er veel verdriet en ellende op haar af. "Er komen hier mensen die alles voor elkaar hadden: een mooi huis, goede baan, gezin, noem maar op. Die komen dan hierheen met alleen de kleding die ze aan hebben en een kind onder de arm. Of dat je hoort dat ze hun ouders hebben moeten achterlaten, omdat die te zwak zijn om te vluchten. Een onmogelijke keuze. Van dat soort verhalen lig ik soms 's nachts wel wakker."

Maar zelfs in de meest donkere tijden zijn er lichtpuntjes. Vorige week nog ging ze op kraamvisite bij Halina in Hoogkarspel, die zojuist was bevallen van Ecesu. En ze bewondert de vluchtelingen. "Zodra ze hier aankomen, willen ze gelijk werken. Ze kruipen niet in de slachtofferrol, maar stropen de mouwen op. Iemand die in zijn eigen land advocaat is, is niet te beroerd om in de bollen te werken. Dat vind ik heel mooi om te zien. Ze werken voor hun toekomst. Ook al weten ze niet hoe die eruit zal zien."   

Droogrekken

Hulp is nog altijd welkom voor de groep vrijwilligers. "Hoe klein het ook is. Al heeft iemand een zak kattenvoer over, graag! Maar we hebben vooral een tekort aan droogrekken, gek genoeg. Die zijn bijna niet te verkrijgen. En donaties om bijvoorbeeld boodschappen te doen, blijven erg welkom. Want Andijk Helpt draait volledig op donaties."

Ze haalt veel voldoening uit haar onverwachte nieuwe betrekking. Vrijwillig, of niet, dat doet er niet toe. "Ik word hier onwijs gelukkig van. Iemand kunnen helpen is het mooiste dat er is."