Drie jaar na brand die kerst voor altijd veranderde: Maxime (14) wordt in Muiden nog elke dag gemist

Het is de ochtend van kerstavond: 24 december 2019. In een woning aan de Hellingstraat in Muiden liggen de pakjes al klaar onder de kerstboom. Gloednieuwe gympen voor Maxime zitten erbij, hagelwit met rode opdruk. Maxime weet al wat er in haar cadeautje zit, want ze heeft stiekem gegluurd, zal later blijken. Ze kan niet wachten tot ze ze mag uitpakken.

Drie tieners liggen boven te slapen, de ouders zijn net vertrokken naar hun werk. Wat laatste dingen afronden en dan is het kerst. Maar nog geen half uur later gaat de telefoon van moeder Manou van der Ster - Staal: "Er is brand bij jullie thuis. Je moet direct komen, het is foute boel."

Drie jaar later is het gemis nog altijd niet te bevatten. Tegenover de keuken is een altaartje ingericht voor Maxime. Naast foto's, een doosje met stenen sterretjes en een vriendenboekje staan daar ook de gympen uit het kerstcadeau. Nog altijd hagelwit, want nooit gedragen.

"Maxime was een lief en vrolijk kind, nergens bang voor en soms met best een grote mond," vertelt haar moeder. "Een avontuurlijk meisje, ze stond midden in het leven. En ze wilde er altijd voor anderen zijn," vult haar vader Menno van der Ster aan. "Maar ze moest ook knokken in het leven, want ze was doof aan één oor, Dat wilde ze niet laten blijken, dus ze was er heel behendig in om te zorgen dat je het niet doorhad."

Hamster in bad

Maxime groeit op in Muiden, samen met haar twee jaar oudere broer Luca, haar ouders Menno en Manou en hond Ollie. Ze heeft veel vriendinnen, zit in 3 havo en is de keepster van haar hockeyteam. "Ze was daarin de beste, ze hield alle ballen tegen," vertelt teamgenootje Anna Goedemans. En Maxime durfde alles, vertellen haar vrienden. "Met haar kwam je vaak in gekke situaties terecht. En ze nam altijd haar hamster mee in bad, haha" vertelt Noor Scharff.

Op de begraafplaats in Muiderberg haalt een groep vrienden herinneringen op aan Maxime. Miller van Kreel was haar eerste vriendje op de basisschool. "Zij vroeg mij verkering. Ik moest daar even over nadenken en dat leverde een hoop tranen op, maar uiteindelijk kwam het gelukkig goed," vertelt hij.

Op 1 november is Maxime jarig, dat blijft een moeilijke dag voor velen. "Ik was altijd een jaar jonger dan Maxime en opeens haalde ik haar in. Dat klopte niet," vertelt Noor. Maxime zou dit jaar zeventien zijn geworden. "Als ik meisjes van die leeftijd zie, dan ben ik gewoon jaloers," vertelt moeder Manou. "Daar had Maxime moeten fietsen, denk ik dan."

Slaapfeestje

Terug naar de ochtend van 24 december 2019. Maxime heeft een slaapfeestje elders, maar van slapen komt weinig terecht. Ze besluit in alle vroegte naar huis te fietsen om daar haar bed in te duiken. "Ha bitch, goedemorgen," begroet ze haar moeder als ze de hoek om fietst. "Dag Max," reageert Manou hoofdschuddend. "Zo kan 'ie wel weer."

In de keuken maken Menno en Manou zich klaar om naar het werk te gaan. Vriendinnetje Noor is er ook. Zij slaapt altijd bij Maxime als haar moeder, die stewardess is, moet vliegen. Ze zal met Manou meerijden, zodat ze haar moeder op Schiphol kan verrassen. Maxime zegt dat ze nog even wil netflixen voor ze gaat slapen, maar als haar moeder en Noor even later om de hoek gluren, is ze al in een diepe slaap gevallen. "Daar moesten we erg om lachen," vertelt Manou.

De brand

Even later is het stil in huis. Hond Ollie is mee naar het werk en broer Luca, zijn (toenmalige) vriendin en Maxime liggen boven te slapen. En dan, uit het niets, ontstaat er brand in de stoppenkast op de begane grond. "Volgens de brandweer was dit een huis waar geen brand zou moeten ontstaan," vertelt vader Menno. "Alles was in orde. En toch is het gebeurd." 

Sophie Moorrees, een vriendin van Maxime, is toevallig de eerste die de brand ontdekt. Ook zij keert terug van het slaapfeestje. Ze komt door de Hellingstraat als ze de vlammen achter het raam op de begane grond ziet. "Ik probeerde 112 te bellen, dat lukte niet door de regen, dus ik ben bij een winkel naar binnen gerend."

Met hulp van de winkelier kunnen Luca en zijn vriendin aan de achterkant van het huis uit het raam klimmen. Als de brandweer even later arriveert doorzoeken zij de rest van het huis. "Het vuur was al snel geblust, maar je zag geen hand voor ogen door rook en roet," vertelt brandweerman Thomas Griffioen.

Tekst gaat door onder de foto.

Vechten in het AMC

Samen met zijn collega's van de vrijwillige brandweer van Muiden gaan zij op de tast het huis door. "Uiteindelijk heb ik Maxime in haar kamer boven gevonden," vertelt Thomas. "De blik in de ogen van de mensen op straat toen ik haar naar buiten tilde, zal ik nooit vergeten."

De brandweermannen beginnen direct met reanimeren en gaan daarmee door totdat het ambulancepersoneel het overneemt. Maxime, Luca en zijn vriendin worden naar het AMC gebracht. De laatste twee knappen snel weer op, maar Maxime vecht vier dagen lang voor haar leven. 

Even lijkt het beter te gaan. "Max, als je kan moet je vandaag laten zien dat je het kunt halen," zegt moeder Manou tegen haar dochter in het ziekenhuisbed. Maar op vrijdag 27 december wordt duidelijk dat Maxime het niet redt. Ze heeft bij de brand veel rook en roet ingeademd en de schade is te groot. "Je mag gaan schat, heb ik tegen haar gezegd. Ook dat is liefde: als het niet gaat, dan gaat het niet," vertelt Manou.

Stilte

En dan wordt het stil in Muiden. De bloemenzee voor het huis aan de Hellingstraat groeit. Men roept op om geen vuurwerk af te steken met Oud en Nieuw en een gepland nieuwjaarsfeest op de Groote Zeesluis gaat niet door.

Vrijdag 3 januari. Het regent op de dag van de uitvaart. Onder grote belangstelling neemt Muiden afscheid van Maxime. Het plein voor de kerk staat vol mensen met poncho's en paraplu's. Binnenin de kerk staat vooraan de kist van Maxime, lichtblauw met witte sterren op de deksel. En bovenop, aan het voeteneinde, staan de prachtige nieuwe schoenen, die wonder boven wonder ongeschonden uit de brand zijn gekomen.

Voor familie en vrienden volgt een tijd van rouwen, intens verdriet en gemis. Daarnaast moet er van alles geregeld worden, want het huis van de familie Van der Ster is onbewoonbaar. "In eerste instantie wilden we er niet terugkeren," vertelt Manou. Maar Luca overtuigt ze het wel te doen. "We hebben hier zoveel goede herinneringen en slechts één slechte ervaring, aldus onze zoon," vertelt Menno.

En dus wordt er tien maanden lang hard gewerkt, niets blijft hetzelfde in het huis. Kort na de start van de verbouwing breekt ook nog eens corona uit in Nederland, maar het gezin gaat door, zo goed en zo kwaad als het kan, zonder Maxime. "De steun op straat in Muiden was fijn, maar soms kon ik het niet aan," vertelt Manou. "Als ik naar de bakker moest, zette ik een pet op. Naar beneden kijken, geen oogcontact maken en snel weer terug naar huis."

Nu, drie jaar na de brand, gaat het relatief goed met het gezin. "Luca heeft zijn havo-examen gehaald in het jaar na de brand," vertelt Menno. "Na nog twee jaar vwo er achteraan heeft hij nu een tussenjaar. Hij werkt als duikinstructeur op Bonaire." Menno en Manou gaan binnenkort weer langs. "Dat hebben we ook geleerd van de dood van Maxime, dat we van het leven moeten genieten en mooie reizen willen maken," vertelt Manou.

Maar de pijn en het gemis zullen ze altijd bij zich dragen. "Het verdriet wordt anders, maar niet minder," vertelt Manou. "Het voelt letterlijk als een amputatie," vertelt Menno. "Alsof ik een stuk been mis. Ik kan er wel mee leren leven, maar het blijft een handicap, die ik altijd bij me zal dragen."

Wat Menno het meeste mist is het avondritueel dat hij met zijn dochter had. "Maxime had geen geheimen, die vertelde altijd alles. Ook voor het slapen gaan." Elke avond besprak ze met haar vader van minuut tot minuut wat ze die dag had meegemaakt. "De dagafsluiting, noemden we dat. Dat was ons moment samen. En dat is niet meer," vertelt Menno.

Ook kerst vieren is iets dat tot het verleden behoort in huize Van der Ster. "Er komt hier voorlopig geen kerstboom meer in," vertelt Manou. "Elk jaar beleven we de slechte film die vier dagen duurde opnieuw, tussen 24 en 27 december. Dus dit jaar gaan we afleiding zoeken in het buitenland, kijken of dat een oplossing is."

Sterretjes

Maxime leeft voort in de herinnering van velen. "We hebben kleine sterretjes van steen gekregen van vrienden en die laten we op speciale plekken achter voor Maxime," vertelt Menno. Zo liggen er al Maxime-sterretjes op meerdere reisbestemmingen van het gezin. "Onder water op Bonaire, achtergelaten tijdens een duiktrip. Of in het Louvre in Parijs," zegt Manou. "En het is soms nog best lastig om ze te verstoppen zonder dat de bewakers het zien, haha."

Op het sterfbed van Maxime werd de familie gevraagd of haar organen gedoneerd mochten worden aan anderen in nood. Menno, Manou en Luca stemden daarmee in. "Na een jaar hebben we gehoord dat bij vier mensen de donatie geslaagd was," vertelt Menno. Het is fijn te weten dat de dood van Maxime iets goeds heeft voortgebracht voor anderen. "De ontvanger van een nier heeft ons zelfs een - anonieme - brief geschreven. Hij heeft zijn leven weer terug, dankzij onze Maxime."