Dansen, praten en delen: vrijwilligers helpen vluchtelingen in noodopvang Petten

Het is aan het eind van de middag als kinderen vrolijk fietsen en voetballen op het pleintje voor de grote witte tent die net buiten het dorp is opgezet. Er staan wat vrouwen met elkaar te praten en mannen lopen bellend heen en weer tussen de tent en de loods die voorheen van het hoogheemraadschap was. Een jongen op een step snelt voorbij; blootvoets op slippers. "Ja kijk, we hebben nog veel schoenen nodig", vertelt Marjan Veenboer, planner bij de opvang in Petten.

Zo voorbij

Marjan Veenboer uit Schagen werkt in opdracht van de Veiligheidsregio Noord-Holland Noord, die de crisisopvang verzorgt. Ze regelt het inzamelen en verdelen van kleding, plant activiteiten in voor vluchtelingen en houdt contact met vrijwilligers. "Ik werkte in de installatiebranche, maar heb mijn baan opgezegd. Ik doe nu hetzelfde werk, maar dan met andere mensen. Ik vind het heerlijk om nieuwe mensen te ontmoeten, de dag is zo voorbij."

Bij het kledingdepot staat Marjan even stil om te controleren wie vandaag al kleding heeft meegekregen. Een peuter leunt met zijn hoofdje voorzichtig tegen haar aan. "Ik maak iedere dag een praatje met een Algerijnse vrouw. Toen ze hier net aan kwam, kon ze niets in haar maat vinden. Ik heb haar toen één van mijn broeken gegeven en daar loopt ze nu in. Ik hoor haar verhaal aan en krijg het gevoel dat ze zich gehoord voelt. Dat maakt het werk nuttig."

De Alkmaarse Daniëlle Koelemij is een magneet voor kinderen op het plein. Ze heeft een geluidsbox mee voor muziek. Bij de eerste klanken staat meteen een groepje te dansen met blije gezichten. "Ik dans ook met ze zonder muziek hoor. Dan maak ik gekke bewegingen en dan doen ze mee." Daniëlle is gastvrouw en dat vindt ze genoeg: "Ik ben er gewoon voor de mensen. Ik vraag niet waar ze vandaan komen of wat ze hebben meegemaakt."

Ook Daniëlle Koelemij heeft haar werk opgezegd om 'iets anders' te doen. "Ik was tot april manager bij een kunstcentrum in Haarlem en stak mijn energie in mensen die het al goed hebben. Ik wilde juist mijn energie steken in mensen die het nodig hebben. Mensen moeten kunnen landen, het gevoel krijgen dat ze 'thuis' mogen zijn. Ik leg ze ook uit dat ze hier veilig zijn, maar ook dat ze heel veel geduld moeten hebben."

Afstudeerhoed

Koelemij: "Ik krijg ontzettend veel positieve energie van het werk hier. De eerste dag, 31 oktober, kwam een jonge man uit de bus vanuit Ter Apel met zijn familie. Heel beduusd was hij, en boos omdat hij de volgende dag juist een gesprek zou hebben in Ter Apel en nu zat hij hier. Na ons gesprek heeft hij toch weer kunnen lachen. Ik heb van thuis een afstudeerhoed gehaald, omdat hij net was geslaagd. We hebben een foto gestuurd naar zijn studiegenoten. Hij loopt nu vrolijk rond en wil het hier gaan maken. Zoveel veerkracht."

"We kunnen trouwens nog heel veel kleding en schoenen gebruiken voor de vluchtelingen. Er komt veel via scholen binnen, maar we hebben vooral herenkleding nodig en winterjassen", vertelt Marjan Veenboer. Op haar kantoor komt een telefoontje binnen. Het is een vrijwilliger die aanbiedt met de vluchtelingen te willen schilderen. "Nou, graag. We hebben hier genoeg materialen om te schilderen. Maandag tussen 11 en 12 uur? Het mag ook langer, hè."

En weer heeft Marjan Veenboer een vakje in kunnen vullen voor een activiteit: "We hebben nu zo'n twintig vrijwilligers. Het is een ontzettend leuk en enthousiast team, maar we kunnen wel wat hulp gebruiken nog. Sporters die iets willen doen, graag. Of wie wil er komen dansen of iets creatiefs doen? Er kwam ook al iemand hier van de ijsbaan in Petten langs om te vragen of ze wat kunnen doen. De mensen hier willen ook heel graag de taal leren."

Dansen

Nog steeds klinkt muziek op het plein als de zon al achter de zeewering is verdwenen. De kragen gaan omhoog bij de volwassenen. Kinderen rennen en fietsen nog steeds rond en rollen in het gras. "Er kwam net een vrouw heel blij naar me toe of we vanavond gaan dansen, maar dan zonder kinderen erbij", vertelt Daniëlle. "Natuurlijk, die moeders willen ook wel eens iets zonder kinderen doen."