Ook hardlopers in het duin klagen over 'onvriendelijk en onzichtbaar' PWN

Je kent ze misschien wel, witte strepen op het asfalt met '100' erbij geschreven, of '200', of een ander nummer. "Niet alleen wij, ook andere hardloopgroepen maken er dankbaar gebruik van", weet Frans (65). "Voor intervaltrainingen, hartstikke handig."

De markeringen staan al een tijdje in het duin van Heemskerk, zegt hij. "Na een jaar of twee zijn ze weer van het asfalt gesleten en doe ik het weer opnieuw. Daar ben ik jaren geleden mee begonnen." Maar dat mag nu niet meer: PWN reageerde eerder dit jaar op een Facebookfoto van de lijnen met de strekking: 'Wie tekent dit? Het mag niet.'

Een gesprek kwam er niet

Prima opmerking, niets mis mee, vindt Frans. Als iemand vindt dat 'ons prachtige duingebied' netjes moet blijven, dan is hij het wel: "Als ik ga rennen, neem ik een vuilniszak mee en ruim ik rommel van anderen bij de parkeerplaats op." Een gesprek met PWN over hoe het beter kan met de getallen op de weg, gaat hij dan ook niet uit de weg. Maar dat kwam tot zijn verbazing niet.

Wel kreeg Frans te horen: als hij weer markeringen wilde tekenen, moest hij een vergunning aanvragen. Erbij zei PWN: 'maar die krijg je dan niet'.

De manier van doen, zat hem niet lekker. Frans: "Het was allemaal zo onvriendelijk, onmogelijk en afwijzend. Je krijgt de neiging om te zeggen: dan ruim ik ook niet meer vrijwillig op. Onze hardlopers zijn allemaal heel erg begaan met het duin, we kopen netjes duinkaarten... ze kunnen ons bij wijze van spreken álles vragen, en dan veranderen we het. Van die getallen op de weg hebben wij en andere groepen ontzettend veel plezier, maar dat pakken ze van ons af."

(Tekst loopt door onder het citaat)

Klootschiet-organisator Daan kreeg deze zomer diezelfde boodschap over zijn spel. 'Je moet een vergunning aanvragen, die we je niet gaan verlenen'. Die houding van PWN, zonder verder een gesprek aan te willen gaan, stuitte onafhankelijk van elkaar op veel weerstand bij Frans en Daan. 

Daan: "De eenzijdigheid van die communicatie was naar. Ik kreeg een onpersoonlijke mail, met automatische handtekening van een no-reply mailadres, waarop ik dus niet kon antwoorden."

Naast de opmerking geen vergunning meer te kunnen krijgen, hebben de verhalen van de Frans en Daan nog een paar dingen gemeen. Ten eerste: eerdere boswachterscontroles van klootschieters en hardlopers in het duin zelf leverden geen gesprekken, berispingen of maatregelen voor hun activiteiten op. 

Al vaker aangehouden zonder consequenties

Frans’ schilderkunsten waren al veel eerder opgemerkt: "Ik ben twee keer 'aangehouden' door een boswachter, die mijn gegevens opschreef en even na zou vragen of ik wel mocht schilderen op het asfalt. Daar hoorde ik daarna steeds niets van."

Sterker nog: Daan heeft een paar jaar geleden nog een rondje klootgeschoten met medewerkers van het waterbedrijf zelf.

Een andere parallel tussen de klootschieter en hardloper: uiteindelijk gaf online 'bewijs' de doorslag voor PWN om actie te ondernemen. Een foto op Facebook in het geval van hardloopgroep Walkoholics en in het geval van Daan was het zijn klootschietwebsite.

De kloot van het pad

Daan weet inmiddels dat zijn eigen internetpagina hem uiteindelijk de das om deed, want hij was afgelopen donderdag wél bij PWN op gesprek. De woordvoerder ontkent dat het gesprek een gevolg is van het belletje van NH. Bovendien zegt hij: "Ik vind het heel onzorgvuldig om eerst via de media te reageren en dan pas het gesprek aan te gaan."

Maar wat kwam er uit het gesprek? Daan: "Met de tekst op mijn website konden ze hardmaken dat ik inderdaad een 'commerciële activiteit' aanbied in hun duingebied, wat volgens de regels inderdaad niet mag. Verder vinden ze dat de klootschieters kwetsbare vegetatie kunnen beschadigen, als ze de kloot van het pad gooien."

Niet de sterkste redenering, vindt Daan: "Iedereen voetbalt in het duin en er is bijvoorbeeld een gedoogbeleid voor bramenplukken. Dan mág je van het pad, tot je een hek tegenkomt. Dat is vaak ver, hoor. En als klap op de vuurpijl zou klootschieten volgens PWN gevaarlijk kunnen zijn."

'Ze kónden mij aanpakken'

Met dat laatste argument zou PWN volgens Daan tot de kern van hun handhavingszaak tegen hem zijn gekomen: "De duinen zouden nu veel drukker bezocht worden dan eerder. Er gebeuren wel meer dingen die ze liever niet hebben, maar mijn activiteiten stonden zwart-op-wit op mijn site. Dus ze kónden mij aanpakken."

Frans is nog niet uitgenodigd voor zo’n gesprek, maar kan zich niet voorstellen dat dezelfde argumenten voor zijn hardloopgroep de Walkoholics zouden gelden. Plus: "Ik wil overal over meedenken: natuurvriendelijke verf, kleinere getallen op de weg, noem maar op. Maar nu maakt PWN zich zo onzichtbaar. Als we even zouden overleggen moet er toch van alles mogelijk zijn."

Daan heeft de handdoek inmiddels in de ring geworpen: "Ik ga dit niet meer winnen, dat heb ik in het gesprek ook gemerkt en verteld. Bovendien zou ik sowieso over niet al te lang al stoppen met klootschieten. Maar ik heb ze ook gezegd: in ieder geval prettig dat ik was uitgenodigd. Toen kreeg ik tenminste nog een excuus voor de gang van zaken."