Haar autistische zoon kon op geen school terecht, dus nam Tamara het heft in eigen handen

"Het is echt een zaak van leven of dood. Een plek waar kinderen zoals mijn Djamilo zich kunnen ontwikkelen is een absolute noodzaak. Ik hoor het vaak genoeg van andere kinderen bij ons, 'voordat ik hier kwam, wilde ik dood.' Dat je het verschil kan maken, maakt het werk zo waanzinnig."

"Bij onze stichting heerst er een losse structuur, ze komen binnen en mogen gaan wanneer ze willen. Als ze bij ons binnenkomen, dan vragen wij: heb je een plan of wil je een plan? Als ze al een plan hebben, dan mogen ze zelf aan het werk. Hebben ze geen plan, dan bieden wij ze van alles aan: games maken, 3D-ontwerpen, schilderen, schrijven. We werken met creatieve coaches en basiscoaches. De basiscoach weet alles van autisme en hoe je daarmee omgaat. De andere coachen de creativiteit."

Een eigen manier

"De zoektocht naar de juiste scholing voor Djamilo was een absolute hel. Elke school die we probeerden, paste gewoon niet bij hem. Hij begon vaak enthousiast en hij deed zo zijn best, maar alle nieuwe prikkels werden al snel te veel. Het probleem is dat zijn hele hoofd al vol zit, er past niks meer bij van de buitenwereld. Hij kan hartstikke goed leren, maar wel op zijn eigen manier. Mijn zoon kan zeven codeertalen schrijven, kan componeren en maakt special effects. Dat hij dan niet goed kan spellen, doet er voor mij niet toe."

"Je ziet je kind dan per dag achteruit gaan. Hij had geen vriendjes meer en raakte al zijn creativiteit kwijt. Hij kreeg letterlijk een burn-out op zijn achtste. Als ouder is dat het allerergste om mee te maken."

Tekst gaat door onder de video. 

"Uit pure wanhoop ben ik toen zelf een stichting begonnen om mijn kind en anderen de juiste begeleiding te bieden. Iedereen zei tegen mij: 'dat kan toch helemaal niet'. Maar ik ben het toch gaan doen en ben naar de gemeente gegaan, maar daar werd ik weggestuurd. Later ben ik contact gekomen met Laurens Hoekstra, die wel al ervaring had met het oprichten van stichtingen. Met zijn ervaring en mij als ervaringsdeskundige begon het balletje te rollen."

"Onze doelgroep is heel specifiek: hoogbegaafde kinderen met autisme en creatieve interesses. Het moet echt zo specifiek zijn, anders werkt het niet. Daar gaat het vaak mis bij het speciale onderwijs. De grootste fout is dat ze daar alle kinderen met alle diagnoses bij elkaar stoppen. Het is zo’n rare redenatie om al die kinderen bij elkaar te zetten in een klas, en dan te verwachten dat het soepel verloopt."

Verhalen vertellen

"Toen Djamilo werd geboren had ik al meteen het gevoel dat ik een wonderkind had. Vanaf 2,5 jaar oud praatte hij al in volledige volzinnen. Hij maakte de meest wonderbaarlijke observaties over de maan en de wereld om hem heen."

Tekst gaat door onder de foto. 

"Op zijn 3e werd hij getest en bleek dat hij een IQ had van 135. Hoogbegaafd. Het bleek dus echt een wonderkind. Als Djamilo 5 jaar is krijgt hij de diagnose MCDD, multi-complex development disorder, een vorm van ­autisme die gepaard gaat met extreme angsten en problemen met het reguleren van emoties. Maar ik zag dat niet direct als een probleem, ik vond het juist een verrijking van ons leven. Want zijn fantasie en verhalen waren zo waanzinnig. Alles was zo poëtisch bij hem, hij maakte zelf nieuwe woorden. Ik zat de hele dag naar hem te luisteren en kijken en ik vond dat heerlijk. Het sloot perfect bij mij aan, want ik ben ook een verhalenverteller."

"Bij onze stichting ontdekken de kinderen wat ze willen en wat ze kunnen. Djamilo is er bijvoorbeeld achter gekomen dat hij ook de filmwereld in wil, dus daar gaan we hem bij helpen. Op die manier benutten we hun potentie en krijgen ze het vertrouwen weer terug. Dan ontstaat er weer ruimte in hun hoofd om over andere dingen na te denken."