Onverwacht en ongelofelijk: na 17 jaar van ontvoering krijgt Celeste haar zoons terug

Wat een leuke vakantie met het gezin had moeten worden, werd voor moeder Celeste zeventien jaar geleden een drama. Met haar man Mario en zoontjes Yannis en Lucas zou ze voor een paar weken naar Libanon gaan, maar eenmaal aangekomen blijkt al snel dat man Mario niet meer terug wil. Het gezin wil hij in Libanon houden, discussie is niet mogelijk. De paspoorten gaan achter slot en grendel. 

Celeste voelt zich al snel gevangen. Ze mag niks meer van haar man. "Niet meer alleen de straat op, hij bepaalde alles. Het voelde machteloos", vertelde ze twee jaar geleden. Met een smoes lukt het haar om te ontkomen van haar man en naar Nederland te vluchten, maar zonder Yannis en Lucas. Ze probeert lang van alles om ze naar Nederland te krijgen, maar ondanks veel bloed, zweet en tranen lukt het haar niet. "Ondragelijk en onmenselijk", zo vat ze het samen. 

Celeste deed twee jaar geleden uitgebreid haar emotionele verhaal tegen NH Nieuws. Tekst gaat verder onder de video. 

Er gaan vijftien lange jaren overheen, zonder dat Celeste ook maar wat hoort over haar zoontjes. Ze mist alles: hun lagere school, zwemlessen, middelbareschooltijd. Ze heeft geen flauw benul hoe het met haar zoons gaat. Tot ze twee jaar geleden plots appjes van haar zoons krijgt. "De eerste keer dat ik foto's kreeg, was dat heel raar. Ik had het gevoel: 'wie zijn jullie?' Ik schrok heel erg, maar herkende ze uiteindelijk toch wel. Ik bekijk ieder detail, hun handen, hun wenkbrauwen, hun ogen. Ik zoom helemaal in, ik heb ze zolang niet kunnen zien", blikte Celeste eerder terug.

Nu vertelt ze: "Het was een fijn gevoel, maar het was eerst ook erg aftasten naar elkaar. Maar het was contact en daar was ik al heel blij mee. Ik hoorde steeds meer over hun leven, stap voor stap. Het was voor mij ook het moment om de jarenlange juridische strijd los te laten. Er was voorzichtig contact, dat wilde ik niet kapot maken. En ik dacht ook: de jongens zijn volwassen. Als ze zelf terug willen komen, dan komt het vanzelf. Het moet van hen komen."

Onverwachte terugkeer

Dat moment kwam onlangs: zoons Yannis en Lucas appten hun moeder plots dat ze graag naar Nederland wilden komen, om er te komen wonen en een leven op te bouwen. "Het moment dat ik dat berichtje van ze kreeg, zal ik echt nooit meer vergeten. Het was voor mij na al die jaren als een droom die uitkwam, maar ook iets wat ik eigenlijk niet meer had verwacht. Ik ben er echt onbeschrijflijk blij om, maar het is ook spannend en onzeker."

Celeste heeft de afgelopen weken tot maanden steeds meer met Yannis en Lucas gepraat. "Want ondanks dat het natuurlijk mijn zoons zijn, weet ik na al die jaren maar weinig meer van ze. Er gaat van alles door je heen: herken je ze nog wel, wat hebben ze voor ogen met hun komst naar Nederland, hoe zal het straks allemaal zijn?", vertelt ze. "Maar ook andersom. Want wat weten ze van mij? Het kon voor hen wel voelen alsof ik ze zeventien jaar geleden aan hun lot heb overgelaten en heb achtergelaten. Ze kunnen een bepaald beeld van me hebben. Daar hebben we het veel over gehad. Alles voelt nu goed. Het gaat goed met ze, ze hebben me verteld over hun plannen. Nu kan ik niet wachten tot ze er zijn."

Hoe hun vader denkt over de terugkeer van zijn zoons naar Nederland, weet Celeste niet. "We hebben het daar niet heel veel over. Ze zijn er gesloten over en dat snap ik ook wel. Maar hij weet ervan af en staat het toe. Ik heb na al die jaren zelf geen contact meer met hem."

Naar Nederland

Celeste moet nog een paar weken wachten, maar dan gebeurt waar ze al die jaren over heeft gedroomd: haar zoons weer zien. Tot het zover is, moet er nog veel gebeuren. "Ze komen straks eerst weer bij mij wonen, dus ik moet van alles regelen. Een slaapkamer, bedden, noem maar op, want dat heb ik allemaal niet meer. Ik wil dat straks alles klaar staat voor hun komst. Yannis en Lucas hebben nu zelf hun paspoort weer aangevraagd op de ambassade. Als ze dat hebben en het is thuis klaar, kunnen ze komen."

Hoe het daarna verder gaat laat Celeste vooral aan haar zoons. "Het zijn nu volwassen mannen. Mannen met een droom. Ik wil ze niks opdringen, ze moeten hier hun eigen keuzes gaan maken straks. Gaan ze studeren, gaan ze werken. Dat bepalen ze allemaal zelf."

Voor Celeste voelt de terugkeer van Yannis en Lucas als een nieuw begin. Een nieuw begin na jaren van pijn en verdriet. "Het had voor mij niet op een beter moment kunnen komen. Ik heb zelf net een nieuwe baan, waar ik vol goede moed aan de slag ga. Bij mijn vorige baan hebben ze al die jaren mee moeten leven met wat ik heb meegemaakt. Nu begin ik ook met een frisse start. Het voelt alsof het zo had moeten zijn", vertelt ze. 

Levensonderhoud

Voor de terugkeer van Yannis en Lucas heeft Celeste een inzamelingsactie opgezet. Want hoe blij ze ook is dat haar jongens terugkeren, ze bulkt niet van het geld om alles zomaar te kunnen bekostigen. "Laat ik vooropstellen: ik heb een goede baan en mag natuurlijk niet klagen. Maar door de jarenlange juridische strijd heb ik geen reserves meer. En er is nu best veel geld nodig. De tickets kosten geld, maar ook het eerste levensonderhoud van de jongens hier. Zeker voor het begin. Dat kan ik niet zomaar betalen."

De inzamelingsactie heeft na anderhalve dag al bijna zesduizend euro opgeleverd. "Daar ben ik echt zo ontzettend dankbaar voor. Het is echt niet te bevatten allemaal", vertelt Celeste. "Veel mensen hebben me de afgelopen jaren al zo hard geholpen, waardoor ik het echt moeilijk vind om nu weer om hulp te vragen. Maar ik zou het ook niet doen als het echt niet nodig was. Dat er nu zoveel mensen geld storten of op een andere manier hulp aanbieden, raakt me echt. Er hebben zelfs mensen al een baan aangeboden voor Yannis en Lucas. Overweldigend."

Hoop voor lotgenoten

Celeste beseft maar al te goed dat ze geluk heeft met de terugkeer van haar ontvoerde zoons. Veel andere lotgenoten zitten al jaren in onzekerheid. Dat geldt ook voor de moeder van de Amsterdamse peuter Insiya, die deze week vijf jaar geleden door haar vader werd ontvoerd.

Voor Celeste is dat nog maar eens de bevestiging dat ze zich gelukkig mag prijzen. "Maar het leert me aan de andere kant ook een les die ik graag aan mensen wil meegeven, die in dezelfde situatie zitten als waar ik in heb gezeten. Ook al voel je je jaren machteloos en moet je hard vechten zonder resultaat, vergeet nooit dat je hoop moet houden. Het moment dat je je kinderen weer in je armen kan sluiten, kan altijd komen. En blijf dan niet in het verdriet hangen van al die jaren die je van ze hebt gemist, maar bedenk wat een mooie toekomst je samen nog kan brengen. Zo benader ik het ook. Dit wordt mij nu gegeven en daar ben ik ontzettend dankbaar voor."