ZAANDAM - Veertig jaar geleden vertrok aardrijkskundeleraar Arie Booman (79) met een hulptransport naar Polen. Het zou eigenlijk een eenmalige actie worden, maar dat liep totaal anders: in de jaren erna zouden zo'n 200 transporten volgen. Hij schreef er een boek over en zoekt daar nu een uitgever voor.
Arie schrijft boek over hulpacties in Polen - NH Nieuws
De Polen leefden in die tijd van de schaarse bonnen voor voedsel, medicijnen en goederen en konden de hulp dus goed gebruiken. "We hebben scholen ingericht met onder andere technische apparatuur van Siemens en ziekenhuizen voorzien", vertelt Arie in zijn Zaanse woonkamer.
Krantenartikelen
De tafel ligt bezaaid met stapels foto's en krantenartikelen waar Arie er steeds een uit pakt ter illustratie van zijn verhaal. "Na elk transport stond de pers mij op te wachten", vertelt Arie, die over zijn eerste bezoek aan Polen in 1981 vertelt alsof het gisteren gebeurd is.
"Tijdens dat weekend brak er een staatsgreep uit en moesten alle buitenlanders binnen zes uur het land uit. We reden tussen de tanks naar de grens. Onderweg probeerden wanhopige Poolse gezinnen in kleine Fiatjes te vluchten, maar werden resoluut en zonder pardon teruggestuurd. Toen wij uiteindelijk de grens bereikten, zag ik in de achteruitspiegel achter ons de slagboom letterlijk dicht gaan. Wij waren de laatsten en het land ging op slot."
Vanaf die tijd heeft Arie alles bijgehouden en opgeschreven. Het is een flink boek geworden, dat de titel 'Over bruggenbouwers gesproken' draagt. Arie zoekt er nog wel een uitgever voor.
In het boek staan bijzondere anekdotes. Vooral in de eerste jaren waren de transporten niet ongevaarlijk. Polen was in die tijd nog een communistisch land achter het IJzeren Gordijn.
"Bij de grens moest je eindeloos wachten, waar ze dan met honden kwamen in de cabine. En alles moesten ze weten. Dan had je alles thuis keurig ingepakt in dozen en dan kwamen er soldaten die alles opensneden en ook spullen stalen." Een keer ging het bijna fout, toen de autoriteiten dachten dat Arie met paletten vol blanco papier de ondergrondse steunde.
'Absoluut geen spijt'
Alle transporten vonden plaats in de vrije uren, in weekenden en vakanties. Toch hebben Arie en zijn vrouw Carla er absoluut geen spijt van; het stel woont nu zelfs vijf maanden per jaar in Polen. "De mensen daar waren zo aardig en dankbaar. We hebben er vriendschappen voor het leven bij gekregen."
💬 Wil je niets missen uit Zaanstreek-Waterland?
- Blijf op de hoogte via nhnieuws.nl/zaanstreek-waterland
- Mail ons jouw tips, verhalen, foto’s en filmpjes naar [email protected]
Taalfout gezien? Laat het ons weten via [email protected]