Tweelingendeskundige staat voor raadsel: "Bijzonder al die Texelse een-eiige tweelingen rond 1980"

Kees Boks kan zich nog herinneren dat hij als klein jongetje samen met zijn tweelingbroer Bernard een eigen taaltje had. "Zo praatten we met elkaar, vulden elkaars zinnen aan, we waren als het ware één. Ons oudere zusje heette Desiree, maar die noemden we in onze taal De-di-le-di-le."

Pas op de middelbare school werden de twee jongens uit elkaar gehaald. "Dat is heel goed geweest want toen ontwikkelden we ons als eigen individu en kregen we onze eigen vrienden. Daarvoor deelden we altijd ons beste vriendje en deden we alles samen." 

Tekst loopt door onder de video.

Hotel Boschrand

De jongens van Boks groeiden op in de Koog. Daar runden hun vader en moeder hotel de Boschrand. Na de middelbare school koos de tweeling voor dezelfde opleiding, de hotelschool in Wageningen. Toch probeerden ze wel hun eigen gang te gaan. "We hadden ieder een eigen studentenkamer en als we met de trein naar Wageningen gingen, dan ging Bernard voorin zitten en ik helemaal achterin. Maar als er dingen gebeurden, als je bijvoorbeeld met een meisje naar bed was geweest, zocht ik toch mijn broer als eerste weer op." 

Nu is Kees sommelier bij restaurant Bosq en heeft Bernard het hotel van zijn ouders overgenomen. Toch vinden ze het fijn dat ze dicht bij elkaar wonen op Texel. "Ik zou ook best samen met Kees het hotel kunnen runnen hoor" vertelt Bernard. "Maar zo is het ook prima"

Aanvoelen

Wat veel tweelingen onderscheidt van gewone broers of zussen is de manier waarop ze elkaar aanvoelen op afstand. Kees heeft dat sterk als zijn broer Bernard zich niet goed voelt. "Als Bernard een kater heeft dan voel ik dat." lacht Kees. Bernard heeft ook een voorbeeld van deze tweelingentelepathie. "Dan heb ik bijvoorbeeld een leuke broek gekocht en laat die trots aan Kees zien en dan blijkt dat hij precies zo'n zelfde broek gekocht heeft. Vroeger vond ik dat wel vervelend maar tegenwoordig kunnen we erom lachen."

Ook de Texelse tweelingen Sarah en Freya Eshuys hebben deze sterke band waarbij ze op afstand met elkaar in contact staan of elkaar aanvoelen. "Ik ben best wel vaak ver weg op vakantie geweest met mijn vriendje. Freya is dan toch ergens altijd bij me. Een paar jaar geleden werd Freya erg ziek toen ik in het buitenland zat. Ze raakte in coma en toen had ik dus de hele week niet meer dat contact met haar. En dat vond ik heel heftig," vertelt Sarah. 

Tweelingen Valentijn en Alexander Hillen hebben niet zo'n band.  Zij lijken sterk op elkaar, maar zijn wat karakter betreft elkaars tegenpolen. De een is linkshandig, de ander rechtshandig. De een is creatief, de ander technisch. De een-eiige tweeling is pas laat van elkaar gescheiden in de buik van de moeder. Een van de broers mist een stukje van zijn oor wat de ander als uitstulpinkje aan zijn oor heeft. Zij hebben wel een verklaring voor de vele tweelingen op Texel. "De Texelse zeelucht!" lachen ze. 

Voor professor Boomsma van het Tweelingenregister aan de VU in Amsterdam is het grote aantal tweelingen op Texel een raadsel. "Voedsel, de zeelucht of de harde wind zijn geen verklaringen." zegt ze. "Ook het feit dat Texel een kleine gemeenschap was waar misschien veel mensen in enige mate familie zijn, heeft geen invloed op het aantal een-eiige tweelingen. Erfelijkheid speelt alleen een rol bij twee-eiige tweelingen."

In de jaren tachtig en negentig nam het aantal Ivf-behandelingen toe en doordat meerdere eitjes bevrucht werden geplaatst in de baarmoeder, nam het aantal meerlingen ook sterk toe. Dat blijkt uit cijfers van het CBS , maar het had geen invloed op de geboorte van het aantal een-eiige tweelingen.

Valt meer op

Professor Boomsma "Het kan natuurlijk wel zijn dat het in een vrij kleine gemeenschap als Texel meer opvalt dat er tweelingen rondlopen dan in bijvoorbeeld een stad als Amsterdam. Toch blijft het een opvallend groot aantal en loopt het uit de pas met de landelijke cijfers. De golf van tweelingen kwam pas later."

De tweeling Sarah en Freya houdt het erop dat het onverklaarbaar is. "Het blijft een mysterie en dat is toch ook mooi!"

Het kan altijd gekker natuurlijk. In het dorpje Cândido Godói in Brazilië van 7 duizend inwoners loopt een ongekend aantal tweelingen rond. Tien keer zoveel als gemiddeld in Brazilië!