VELSERBROEK - "Horror in het kwadraat heb ik gezien, gehoord, gevoeld en geroken. Oneerbaar sterven is niet humaan. Niet voor de persoon in kwestie en zeker niet voor de ouders." Dit schrijft Nicolette Koopen in haar boek '21', dat vandaag verschijnt. Nicolette is de moeder van Daniëlle, die in de zomer van 2016 op 21-jarige leeftijd stierf door het gebruik van XTC.
Op 26 juli 2016 krijgen de ouders, zusjes en broer van Daniëlle het bericht dat de artsen haar leven niet kunnen redden. Een paar dagen eerder is zij in het ziekenhuis opgenomen met hoge koorts. De arts had gevraagd of Daniëlle drugs gebruikte, waarop haar moeder volmondig 'nee' reageerde.
"Ik had haar immers veertien dagen eerder gevraagd of zij ooit wel eens drugs had gebruikt. Met haar hand sloeg zij op tafel: jee mam, doe eens even normaal. Ik niet, maar anderen wel", vertelt Nicolette tegen NH Nieuws.
"Ik snapte het gewoon niet. Hoe kun je daar nou dood aan gaan?"
In het ziekenhuis lijkt het er in de eerste instantie op dat het wel weer goedkomt met Daniëlle, maar na twee dagen valt haar lever uit. Ze wordt overgebracht naar een ander ziekenhuis, waar ze een levertransplantatie krijgt. Op de operatietafel blijkt dat Daniëlle kansloos is, door de drugs zijn haar organen verwoest.
Blogs
Na het overlijden van Daniëlle begint Nicolette met het schrijven van blogs. In de eerste instantie wil ze graag rechtzetten wat er op het internet allemaal wordt beweerd over de dood van Daniëlle. De verhalen die ze schrijft bieden een troost aan nabestaanden en zijn een uitlaatklep. Die blogs zijn nu gebundeld in een boek.
"Ik snapte het gewoon niet. Hoe kun je daar nou dood aan gaan?", vraagt Nicolette zich hardop af. Ze verdiept zich in XTC en een maand na het overlijden van Daniëlle staat ze al voor een groep jongeren om haar verhaal te vertellen.
Onschuldig lijkend pilletje
Nicolette komt erachter hoe weinig de gebruikers en de ouders van de gebruikers zich bewust zijn van de gevaren van het onschuldig lijkende pilletje. En zo begint haar missie voor bewustwording.
In haar boek schrijft ze: "Het gebeurt namelijk altijd een ander en zo heb ik zelf ook altijd gedacht. Als ik zoiets las, dacht ik ook 'jeetje, wat verschrikkelijk zeg'. Daarna ging ik weer verder met mijn leven. Nu was ik zelf het onderwerp van zoiets verschrikkelijks en moest ik door met mijn leven."
"Ik wil een lesprogramma voor leerlingen op alle schoolniveaus. Niet pas als ze 18 worden"
"Je kunt het niet voorkomen, maar je kunt het wel herkennen, en vertellen wat de gevolgen kunnen zijn. Ik kon het niet voorkomen en mijn kind is dood." In het boek deelt Nicolette haar diepste gevoelens. "Ik heb het hardst gehuild om mijn eigen stukken. Ik was verdrietig, schreef het op en was zo eigenlijk een beetje mijn eigen therapeut."
Het bundelen van haar blogs in een boek betekent niet dat de missie van Nicolette erop zit. "Ik wil nog zeker vier jaar doorgaan met de presentaties, tot er een vast lesprogramma is voor leerlingen op alle schoolniveaus. Dat is het doel. Niet pas over drugs gaan praten als ze 18 zijn."