HAARLEM - Na 10 jaar is het tijd voor oprichter Okrah Donkor van basketbalvereniging en community Triple Threat om een klein stapje terug te doen. De club die landelijke bekendheid kreeg, omdat hier de jeugd van Schalkwijk zichzelf wist te vermaken en voor zichzelf een doel stelde, viert haar tiende verjaardag groots. Gisteren met een feest in het Patronaat. En later dit jaar met een evenement in de Toneelschuur.
Afgelopen kerst werd Okrah Donkor 30 jaar en dan sta je al te ver af van de jeugd van nu, vindt hij. "Ik coach nog wel steeds een team en ik ben nog steeds betrokken bij de jongeren, maar het is tijd dat volgende generatie op de voorgrond treed." Nadrukkelijk schuift hij Philip Schemmekes, Elias Simson, Faouzi Ben Hammou en Edna Konadu naar voren in NH Reportage. Dat zijn een paar van de oudere wordende jongeren, die hij coachte in basketbalteams en onder zijn hoede nam in de organisatie van Triple Threat.
De basketbalclub staat in Schalkwijk als dé familie waar je bij wil horen. Of je nu de sport leuk vindt, al dan niet met ambities om later als je groot bent in de NBA (meest prestigieuze basketbalcompetitie ter wereld in de Verenigde Staten, red.) te spelen. Of dat je de andere activiteiten leuk vindt, zoals vier zomers geleden een leuke chillplek op een oude parkeergarage bij het winkelcentrum. In de tien jaar weten ondertussen honderden jongeren uit Schalkwijk dat ze het hier zelf kunnen bepalen.
Triple Threat staat voor de drie belangrijke zaken voor jongeren, legt Okrah Donkor uit:
(tekst gaat door na video)
Oprichter Okrah Donkor van Triple Threat - NH Nieuws / Geja Sikma
Precies zoals Okrah in zijn jeugd in Schalkwijk zelf had ervaren. Alleen met zijn moeder opgroeiend en zoekend naar een doel in zijn leven. "In een wijk waar toch minder mogelijkheden zijn voor je gevoel, voor je perspectief. En ik had geluk dat ik basketbal als passie had gevonden." Naast passie kreeg hij daardoor ook 'levenslessen', zoals hoe ga je om met autoriteit en hoe werk je samen. "Maar vooral had ik een doel in mijn leven."
Coach
Precies dat ervaart ook Elias Simson. Naast het zelf sporten haalt hij nu vooral passie uit het coachen van de jongens 'Under16'. "Het is leuk om de progressie te zien." Zelf is hij al sinds zijn zevende bevlogen van de sport. Maar als het basketbal op hoog niveau er niet meer inzit, dan hoeft de droom bij Triple Threat niet over te zijn, weet ook de iets oudere Philip Schemmekes. Hij coacht zelf een team, maar coacht ook de jongere coaches. Zo was Faouzi vorig jaar nog zijn assistent, maar nu leidt de 19-jarige samen met Elias het 'Under16'-team.
En juist omdat Faouzi zelf nog jong is, snapt hij de pubers van nu goed."Toen ik speler was, deed ik ook niet alles wat me gezegd werd. En nu merk ik dat ook; ik kan wel wat zeggen maar het gebeurt niet altijd."
Ze erkennen allemaal dat het opgroeien in Schalkwijk meer een uitdaging is. "Ik denk wel dat je hier sterk in je schoenen moet staan", zegt Philip Schemmekes. "Je creeërt een bepaalde hardheid. Dat kan positief voor je werken, en als je dat negatief inzet gaat het snel de verkeerde kant op."
Faouzi en Elias ervaren dat doordat ze niet veel ouder zijn dan hun pupillen ze nu snel zien wanneer één van hun 'boys' verslapt. "Je ziet het direct op de training", vertelt Faouzi. "Minder gefocust, ergens anders met hun hoofd of ze mogen van hun ouders een wedstrijd niet spelen. Dan ga je met ze in gesprek."
"En het is ook goed om in deze periode om te leren gaan met autoriteit", vindt Elias. Inderdaad heeft hij, ondanks dat hij een kop kleiner is dan de spelers, een strakke manier van coachen.
Geen probleem
Maar geen van de drie coaches vindt de jeugd van Schalkwijk een 'probleem'. En dat is precies waarom Triple Threat, ook volgens de gemeente, werkt. Okrah Donkor is er beducht op dat de community alleen onder de noemer 'welzijnsorganisatie' belandt. Want vanaf bovenaf wordt vaak gedacht in de trant van 'een probleem en hoe gaan we dat oplossen'. "Op het moment dat wij jongeren gaan labelen als probleem, dan denken ze 'oké, misschien ben ik wel een probleem en waarom zou ik me dan niet zo gedragen?'"
Familie
Edna Konadu, in haar laatste jaar op de havo en finaliste bij een modellenwedstrijd, vindt nu dat ze op haar veertiende wel stuurloos was. Ook niet gek, opgroeiend met alleen haar moeder, die hard moest werken voor de kost. Haar vader zit in de gevangenis en daar heeft ze maar sporadisch contact mee. Haar steun is haar opa, maar die woont in Friesland. En de rest van de familie leeft in Ghana. "Mijn jeugd was erg eenzaam."
Als ze in aanraking komt met Triple Threat weet ze instinctief dat ze op haar plek is. "Het is veel meer dan basketbal, het is familie." Ze heeft geen antwoord op de vraag waar ze nu zou staan, als ze toen niet mee kon doen aan de activiteiten en er later ook vrijwilliger werd.
Ze organiseert met vriendinnen het kerstdiner voor 150 leden van haar 'familie' Triple Threat. En voor het kerstgala op school, waar je traditioneel door je vader of je broer naar toe wordt gebracht, weet ze dat Okrah met liefde die rol op zich neemt. "Als je dit nu aan Edna geeft en zij gaat dat ook weer voor iemand anders doen, dan krijg je een sneeuwbaleffect van mensen die voor elkaar klaar staan."