Ilse en Bart verslagen na diefstal handbikes: "Zó dramatisch dat het niet tot me doordringt"

"Dit verzin je niet", zegt Ilse. "Het is zó dramatisch dat ik het nog niet eens goed tot me doordringt." Hun helmen liggen klaar, en her en der in de tuin slingert wat trainingskleding. Slechts een paar uur na de brute diefstal van hun handbikes verzucht Ilse: "Normaal zouden we nu ergens in de duinen hebben gereden."

Verslagen zitten ze in de achtertuin, nog nauwelijks beseffend wat hen is overkomen. Bart doet, zo goed en zo kwaad als het gaat, verslag van de afgelopen uren, terwijl Ilse – minstens zo beduusd als haar trainingsmaatje – hem zo nu en dan aanvult.

Hersteltraining

Ze zouden de duinen in gaan voor een hersteltraining, essentieel na een zware oefensessie op maandag. Alles draaide om de HandbikeBattle, een uitdagende prestatietocht van twintig steile kilometers speciaal voor sporters met een beperking. De finish ligt op de Kaunertaler gletsjer in Tirol. Het voltooien van deze race betekende voor hen meer dan een sportieve prestatie – het was een symbolische afsluiting van een moeilijke periode.

Tekst gaat verder onder de foto.

Het doel is heilig en vraagt om een pittige voorbereiding. Daarom meldt Ilse zich aan het eind van de ochtend bij Bart voor wéér een training. Haar handbike, die ze in bruikleen heeft van Heliomare, staat voor het gemak in Barts garage. Hij zet beide handbikes vast op de stoep van de Denys van Hullelaan, grenzend aan zijn achtertuin.

Voordat ze vertrekken, gaan ze nog even de tuin in om hun helm op te zetten en een windstopper aan te trekken. Als ze de tuin uitlopen en in hun handbike willen stappen, staren ze naar een lege stoep. Ze denken dat dat minder dan vijf minuten in beslag heeft genomen. "Je weet op dat moment niet wat je overkomt", zegt Bart. Ilse vult aan: "Ik dacht eerst nog even dat iemand een flauwe grap had uitgehaald."

Tekst gaat verder onder de foto.

Ze alarmeren direct de politie, die snel ter plaatse is en een buurtonderzoek start. Zelf bellen ze ook aan bij buren in de hoop dat een deurbelcamera iets heeft vastgelegd. Helaas blijkt het apparaat niet ingeschakeld te zijn. Andere buurtbewoners kunnen wél tips geven: iemand zag een kleine vrachtauto stilstaan, waarna een man de handbikes inlaadde.

Niet verzekerd

Honderden vragen schieten door hun hoofd. Wie doet zoiets? Wat moeten ze ermee? Weten ze wel wat ze ons aandoen? Bart: "Mijn handbike was splinternieuw, zo’n karretje kost bijna 11.000 euro. En hij is helaas niet verzekerd." Ilse schudt haar hoofd. Ook háár handbike, die ze in bruikleen heeft van revalidatiecentrum Heliomare, is niet verzekerd.

Symbool van hoop

Het gaat niet om het geld. Hun handbikes zijn meer dan een vervoermiddel; ze staan symbool voor hoop en een nieuw begin. Ilse en Bart leerden elkaar kennen tijdens hun revalidatie in Heliomare en hebben allebei een zware tijd achter de rug. Ilse verloor haar rechterbeen door botkanker en vorig jaar, binnen drie weken, beide ouders. Bart’s incomplete dwarslaesie veranderde zijn leven drastisch, maar inmiddels staat hij weer voor de klas op praktijkschool Oost ter Hout in Haarlem.

Bart: "Het laatste wat ik wil is dat mensen medelijden met me hebben. Daarom was het voor mij en ook voor Ilse zo belangrijk mee te doen aan de Handbikebattle. Daar kunnen we laten zien dat we allesbehalve zielig zijn."

Ilse: "Het was heel fijn om naar een doel te werken. Dat is nu opeens weg. Trainen gaat niet meer, echt een vreselijk gevoel. Hoe het nu verder moet? We weten het niet. We zouden niets liever willen dan toch te kunnen meedoen, maar waar halen we opeens twee handbikes vandaan? Ik denk dat ze bij Heliomare ook niet voor het oprapen liggen."

Ze houden nauw contact met de politie en speuren Marktplaats af. "Misschien dat ze daar worden aangeboden. Je weet maar nooit", zegt Ilse. "Verder is het vooral een kwestie van hopen, hópen dat alles toch nog goed komt."

Kijk hieronder naar de reportage over Ilse's training met de HelioHeroes afgelopen zaterdag op het Kopje van Bloemendaal.