Hoe zien jonge Tata-medewerkers de toekomst van hun staalfabriek?

Toen Jeroen Kanters (30) voor het eerst zijn Tata-jasje aantrok, was hij niet bezig met verduurzaming. "Ik zocht een leuk bedrijf voor mijn stage. Al die techniek en constructies, ik keek mijn ogen uit." 

Zeven jaar later is hij leidinggevende bij de afdeling onderhoud van de ertsvoorbereidingen en is hij lid van Young Board, een kritische jongerenafdeling, waarmee hij regelmatig bij het bestuur aan tafel zit om te praten over vergroenen. Hij maakte 'het kantelpunt' mee, legt hij uit. "We kregen steeds meer commentaar. De samenleving zei op een gegeven moment: 'Dit is niet oké." 

Het is voor jonge medewerkers makkelijker om zich kritisch uit te spreken dan voor ouderen, merkt hij. "De generatie die hier al tientallen jaren werkt heeft vroeger ook hun best gedaan en dan is het moeilijk om nu te zeggen dat Tata Steel niet altijd goed bezig is geweest. Toch is het wel belangrijk om met elkaar te praten over wat er beter kan." 

Door de ramen van zijn kantoor kan hij nauwelijks naar buiten kijken door het zwarte stof. "Ik probeer daar logisch over na te denken, Ik kom door betere bescherming minder in aanraking met gevaarlijke stoffen dan medewerkers 30 jaar geleden. Maar als je soms leest dat Tata-medewerkers eerder dood gaan, dan denk ik wel eens: 'Gaat dat over mij?"

Samuel Stengs (21) is de vierde generatie van zijn familie die iedere dag inklokt bij Tata Steel. Hij werkt bij de HTD (Hoogovens Technische Dienst) en rijdt de hele dag over het terrein om op alle mogelijke plekken elektromotoren te onderhouden. "Ik wist al op de basisschool dat ik naar de Tata Steel Academy wilde." 

Afgelopen tijd noemt hij een 'rotperiode'. Hij krijgt de demonstraties tegen Tata Steel vaak mee en hij leest op social media de kritiek op het bedrijf. Dat was wel anders toen zijn opa er werkte, zegt hij. "Toen legde je de krant gewoon weg als je het niet wilde lezen. Nu zie je het op televisie en lees je alles online."

Hij is dan ook 'redelijk bang aan het worden' dat de fabriek misschien dicht moet. "Daar zit ik wel mee want dan heb ik geen baan meer. Als monteur in de zware industrie is hier naast Tata Steel niet veel. Natuurlijk wel wat kleinere firma's, maar die leven ook allemaal van de staalfabriek."

Dat de omgeving en demonstranten zich hebben laten horen, vindt Stengs alleen maar goed. "Nu gaat er tenminste iets gebeuren. Je moet gewoon meegaan met de tijd. Net zoals met je mobiele telefoon. Je investeert af en toe gewoon in een nieuwe." 

Nathalie van de Heijden (27) wil niets liever dan nog heel lang bij Tata Steel blijven werken. Hoe de toekomst van het staalbedrijf eruit ziet, kan ze niet zeggen. "Maar vorige keren is het ook allemaal goed gekomen, dus ik hoop dat het nu weer zo is."

Zeven jaar geleden schreef ze zich met de nodige twijfel in voor de Tata Academy. Want Tata is toch een ruwe fabriek met alleen maar mannen, dacht ze nog. Inmiddels heeft ze haar plek bij de verflijn helemaal gevonden. "Ze zijn hier juist heel blij met vrouwen, omdat wij een beter oog hebben voor kwaliteit."

Van der Heijden hoopt dat het bedrijf gaat vergroenen en dat Tata de tijd krijgt om dat te bewerkstelligen. Het nieuws leest ze, vanwege alle 'negativiteit', al jaren niet meer. Ze denkt dat haar werkgever er alles aan doet om het zo veilig en gezond mogelijk te maken. "En in een fabriek werken is minder gezond dan boswachter zijn. Dat wist ik van tevoren." 

Zorgen van omwonenden over hun gezondheid noemt ze een 'lastig onderwerp'. "Ik begrijp hun zorgen. Maar het is net als met Schiphol, daarheen verhuizen en dan klagen. Die fabriek staat er al zo lang. Het wordt dan zo explosief ineens."