Klein protest in Castricum voor Palestina: "Onze stem kan het verschil maken"

Wat doen twaalf mensen met Palestijnse vlaggen om klokslag 17.30 uur in het donker op het station van Castricum? Loes, één van de organisatoren legt uit: "Afgelopen maanden gingen we iedere keer naar demonstraties in grote steden als Amsterdam en Den Haag. In november zeiden we tegen elkaar: waarom demonstreren we niet in ons eigen dorp?" 

Samen met Lucas begon ze CastricumforPalestine en vandaag staan ze voor de tweede keer met vlaggen, luidsprekers en protestborden aan de voorkant van het station. De plek en tijd leek hen logisch in een klein dorp als Castricum: "Tijdens de spits op het station zie je in korte tijd de meeste mensen."

Sit-ins op stations

"Protesteren heeft zin, ook hier", benadrukt Lucas. "Het helpt voor mijn eigen gevoel van machteloosheid, maar ik geloof ook dat we verschil kunnen maken." 

Castricum is niet de enige plaats in Noord-Holland waar protesten worden georganiseerd. In de hele provincie organiseren groepen zogenaamde sit-ins, vaak op stations. Zo ook in Zaandam, waar Mar iedere donderdag een uur demonstreert met zijn organisatie ZaankantersforPalestine. Hij is vandaag in Castricum om mee te doen aan het protest.

Niet iedereen was het eens met de demonstranten. Één man beschuldigde de groep van steun voor Hamas en riep op om de gijzelaars te bevrijden. "Israel heeft het recht zich te verdedigen tegen Hamas. Er is hier geen sprake van genocide." Hij werd door de handhaving bij de groep weggehouden. 

Het protest is met name gericht aan de Nederlandse regering, legt Loes uit. "Ik voel vanuit m’n tenen schaamte over het feit dat Nederland nog steeds wapens levert aan Israël. Netanyahu ga ik vanaf hier niet bereiken maar de Nederlandse politiek moet ons zien."

Om het kwartier stapt een nieuwe groep reizigers de trap op waar ze door de demonstranten wordt toegezongen met 'Free Free Palestine'. Volgens Lucas is er voldoende steun voor de protesten. "We krijgen van voorbijgaande reizigers af en toe een bemoedigend knikje, of een duimpje omhoog."

Voor Pauline is het de eerste keer. Ze heeft haar eigen bord meegenomen - 'Voor iedereen een veilig thuis' - want ze wilde voorkomen dat ze iets in handen kreeg waar ze het niet mee eens is. "In 'From the river to the sea' kan ik me niet in vinden. Ik ken hier best veel mensen en wil niet dat anderen denken dat ik antisemitisch ben. Maar niets doen is ook geen optie."