Van Japan tot Denemarken, iedereen komt naar Aalsmeer om te handballen in de zandbak

In de zalen van The Beach is het comfortabel warm als de beachhandballers de zandbak betreden. Met letterlijk hang- en vliegwerk gooien ze de ene na de andere bal op miraculeuze wijze tegen de touwen.

Dat is precies wat de sport zo spectaculair maakt, vertelt deelnemer Silas Speckmann. "De regels zijn er op gemaakt om het spannender en spectaculairder te maken. En er hangt echt een strand-achtige sfeer om de wedstrijden heen, zoals je dat ook hebt bij het beachvolleybal. Dat maakt elk toernooi superleuk."

Het toernooi heeft in totaal nog maar vijf edities gehad, waarvan de laatste drie in Aalsmeer, maar toch weten veel buitenlandse teams de wedstrijd te vinden. Dat zegt medeoprichter Dennis Heuvelmans die inmiddels al wat jaartjes in het dorp woont: "Qua sponsoren en voorzieningen hebben we onze zaken gewoon goed op orde, en de rest is mond-tot-mondreclame."

"Zelfs de scheidsrechters uit heel Europa komen door het jaar smekend op me af voor een plekje." Van Denemarken tot Japan weten de teams Aalsmeer inmiddels te vinden.

Van eerbetoon naar topwedstrijd

De Karin Cup kende een bescheiden begin, als een eerbetoon aan de overleden zus van Dennis. "Zij was een ontzettend goede handbalster, werd ook Nederlands kampioen, en we wilden samen het beachhandballen naar een hoger niveau tillen. Daarom hebben we ook Hiekka Hauskaa opgericht, onze vereniging."

"Maar toen kreeg ze te maken met een kankerdiagnose, een strijd die ze uiteindelijk verloor. Om die reden spelen we ook met een kolibrie op onze borst, als aandenken aan haar." De naam en het gezicht van Karin is overal door de hallen aan de Oosteinderweg terug te vinden, van de spandoeken tot de tenues.

Niet uitbuiken, maar handballen

De wedstrijden vinden traditioneel plaats tussen Kerst en oudjaarsavond, dagen die de meeste mensen bij hun familie of hangend op de bank doorbrengen. Maar de handballers, waaronder de Duitse Albert, brengen hun tijd maar graag door in Aalsmeer. "Dit is de derde keer op rij dat ik hier ben, en het blijft speciaal. We maken het supergezellig met ons eigen team, maar ook met de mensen uit andere landen die we eens per jaar hier weer tegenkomen."

Ook al is het toernooi uitgegroeid van eerbetoon tot wedstrijd met internationale allure, is de rek er volgens Dennis nog zeker niet uit. "We hebben de kwaliteiten en ellenlange wachtlijsten. Het enige wat ik nog nodig heb, is een derde hal."