Moeder was drugsbarones, haar dochter wordt advocaat: "Je kinderen pijn doen is afschuwelijk"

NH spreekt moeder en dochter op een druilerige decembermiddag in restaurant Brafoer in Beverwijk. What’s in a name, over bravoure hebben de Heemskerkse Sandra en haar dochter Esther zelf niets te klagen. Op de vraag of ze wilden mee werken aan een verhaal over hun bijzondere levensverhaal, zeiden ze eigenlijk meteen ja, vertelt advocaat Veerle Hammerstein. 

Zij vertegenwoordigde Sandra in 2008 tijdens haar hoger beroep en is de maker van de succesvolle podcast 'Veroordeeld'. De aflevering waarin Sandra vertelt over haar bestaan als cokedealer in de IJmond is de best beluisterde van 2024 met ruim 250.000 hits. Waarom ze meewerken? "Om mensen te waarschuwen. Geld is lekker, je kinderen pijn doen afschuwelijk." Veerle: "Sandra is een van mijn meest favoriete cliënten ooit. We hadden meteen al een klik.

Tekst loopt door onder de foto.

Terug naar begin deze eeuw. Na het overlijden van haar oom krijgen Sandra en haar man de beschikking over diens drugslijn. Het mondt uit in serieuze cocaïnehandel, waarin ze door familie wordt bijgestaan die de drugs voor haar rondrijden en bezorgen bij klanten door de hele IJmond. Hun opgroeiende dochter Esther is dan altijd in de buurt, hoewel zij van de cokehandel niets meekrijgt. Vader en moeder runnen hun drugsbedrijf vanaf de zolder. Verboden terrein voor hun kleine meid.

De gevangenis doet wat met kleine Esther

Tot er in mei 2008 politie voor de deur staat. Sandra en haar man worden opgepakt, de kleine Esther ziet haar ouders voortaan voorlopig alleen nog in de gevangenis. Sandra wordt veroordeeld tot zeventien maanden cel, waarvan vier voorwaardelijk. Haar man moet twee jaar zitten. Daar, in de kille bezoekersruimte van het cellencomplex, ontstaat Esthers rechtvaardigheidsgevoel.

Aan schaamte of schuld doen ze thuis niet, vertelt Sandra deze vrijdag in Beverwijk. Ze wonen ook nog altijd in hetzelfde huis in Heemskerk als waar ze werd gearresteerd. "Ik kan niet goedpraten wat ik heb gedaan, maar spijt heb ik er niet van. Wel verdriet, voor wat ik mijn kinderen heb aangedaan.” De kick die het haar gaf, de adrenaline, het werkte niet op tegen het schuldgevoel. Nog steeds niet.

Esther, moeder van een zoontje van zeven, neemt het haar niet kwalijk. Ze neemt haar moeder sowieso niets kwalijk. Vier handen op één buik, dat zijn ze, en dat stralen ze uit. De liefde spat er vanaf. Noem Esther ook niet zielig, omdat haar ouders in de gevangenis hebben gezeten en criminele dingen hebben gedaan. "Wat is een crimineel? Als je door rood rijdt, ben je ook een crimineel. Door mijn moeder heb ik geleerd niet te oordelen, doorzettingsvermogen te kweken en een bepaalde hardheid te ontwikkelen, in de goede zin van het woord."

'Ook zoontje weet dat opa en oma in gevangenis zaten'

Zelf is de advocaat in wording altijd eerlijk geweest tegenover haar omgeving over de geschiedenis van haar ouders. "Vrijdag werden ze opgepakt, maandag praatte ik erover in de kring. Ook mijn zoontje weet al dat opa en oma in de gevangenis hebben gezeten. Wij zijn daar heel open in."

Als haar ouders vrijkomen in 2010 gaat Esther naar de middelbare school, inmiddels het Castor College. Daar komt ze erachter dat ze een mooi stel hersens heeft. Na het vwo lonkt de universiteit. "Ik heb van kinds af aan, zeg maar vanaf dat ik voor de eerste keer een gevangenis van binnen heb gezien, de ambitie gehad om advocaat te worden. Ik las als tienjarige al het dossier van mijn moeder. Ik snapte er maar de helft van, maar dat maakte me niets uit. Ik vond het superinteressant.”

Op eerste kerstdag kookt Esther voor hele familie

Ambities heeft ze ook, alhoewel ze vooral met de dag leeft. "Eerst maar eens zorgen dat ik dat papiertje haal." Maar dan, bij het afscheid nemen: "Ik zou wel iets willen betekenen voor kinderen wiens ouders in detentie zitten. Wist je dat je als bonuskind geen recht hebt op ouder-kind-dag? Daar zou ik me wel voor in willen zetten."

Vanavond, op eerste kerstdag, kookt Esther voor de hele familie. Oma is er ook bij, opa is drie jaar geleden overleden. "Ossenstaartsoep, stoofpeertjes, dat werk." Sandra glimt van trots. "We hebben als familie altijd alles samen gedaan”, grapt ze. “Dus ook kerst vieren."