Kampioen Jorina Baars ziet nieuwe toekomst buiten de kickboksring

Het is gezellig druk in haar sportschool op Willemsoord in Den Helder. Achter de bar staan haar moeder, haar broer en haar hondje Spike. Boven de bar hangen de riemen die ze als bokser won. Vorige maand kwam het besluit, na lang wikken en wegen, dat het tijd was om de riemen aan de wilgen te hangen.

De 12-voudig wereldkampioen, 4-voudig Europees- en 4-voudig Nederlands kampioen verloor het van haar eigen lijf. Met name de schouderblessure dwong haar te stoppen.

"Het was tijd. De laatste keer dat ik vocht in de ring, in november vorig jaar, wist ik niet dat dat de laatste keer zou zijn. Mijn schouder schoot toen wel al steeds uit de kom en had een blessure aan mijn scheenbeen. Toen heb ik nog drie maanden geprobeerd om mijn schouder sterker te maken. Ik heb toen lang nagedacht over een operatie. Maar ik ben ondertussen 36, en wat heb ik eigenlijk nog te bereiken?"

Tekst gaat verder onder de foto.

En dus is het nu tijd om vooruit te gaan kijken en invulling te geven aan een leven buiten de ring. Eén ding is duidelijk, verhuizen zal ze nooit. Ze is een Nieuwedieper in hart en nieren. "Den Helder is gewoon mijn stadje. Ik ben er geboren en getogen. Ik ben Jutter van het Jaar geweest. Mijn familie en vrienden wonen hier. Je hebt hier alles: de rust, het strand. Het is gewoon heerlijk."

Haar sportschool, in één van de monumentale gebouwen op Willemsoord, is inmiddels een warme plek voor veel sporters in de stad. De komende tijd wil ze daar nog meer tijd in gaan steken.

"We geven hier bijvoorbeeld boksles aan mensen met de ziekte van Parkinson. Als ze aan het boksen zijn, zijn ze even geen patiënt. Je bent alleen bokser en hoeft alleen na te denken over stoten en trappen. Ik hoop dat lesaanbod, samen met het team, te kunnen uitbreiden."

Boksen helpt bij afkicken

Baars helpt ook nog een andere groep mensen die de sport goed kunnen gebruiken bij hun problemen. "We trainen hier mensen die een serieus probleem hebben met een verslaving en die stappen maken om er vanaf te komen. Je merkt gewoon dat ze door de training kunnen ontladen en eventjes niet meer aan de problematiek hoeft te denken. Als je een kutdag hebt gehad dan ros je zo'n zak in elkaar en gaat alles er uit. Je merkt gewoon dat het werkt."

Tekst gaat verder onder de foto.

Iets doen, er zijn voor de mensen in haar stad, is belangrijk voor de sportvrouw. "Ik vind dat iedereen een kans verdient, ook een tweede en zelfs misschien wel een derde kans. Ik zeg wel altijd, verkloot je het hier dan kan je wegwezen. Dan ben je niet meer welkom. Het is hier echt een ons kent ons sportschool. Of je nou 6 bent of 85, iedereen voelt zich hier thuis, dat vind ik heel belangrijk."

Wat haar betreft zou sport vaker mogen worden ingezet bij mensen die wel een zetje in de rug kunnen gebruiken. "We hebben een praatcultuur. Ik denk dat als je het praten omzet in het fysieke deel dat je dan nog betere stappen kan maken. Doen, we moeten het gewoon doen."

Trainen, hond en motor

Zelf meetrainen zit er nu nog even niet in voor de kickbokskampioen. Ze hoopt dat wel weer snel op te kunnen pakken. Voorlopig staat ze zeven dagen bij de receptie van haar sportschool. "Ik ga de komende tijd vooral genieten van mijn kleine hondje. Die is nu een jaar. Verder vind ik motorracen heel erg leuk maar ook gewoon buiten rijden op mijn motor. Dat komt wel goed!"