Hospice Schagen biedt al 10 jaar liefdevolle zorg: "Sterven moet goed, je kunt het niet terugdraaien"

Alle kamers van de hospice aan de Johan Vermeerstraat in Schagen zijn momenteel bezet. Dat betekent dat er vijf mensen verzorgd worden. Voor het gebouw staat het jubileum in grote letters aangegeven, binnen gaat het werk rustig door. De verpleegkundige doet haar rondes, in de keuken wordt verse soep gemaakt en buiten is een groep vrijwilligers bezig om de tuin mooi te houden. 

Tien jaar geleden openden Annemieke en Simone het hospice. Volgens hen in is er in de reguliere zorg te weinig ruimte voor mensen die terminaal zijn. "In de reguliere zorg werken mensen ook hard, maar het ontbreekt ze gewoon aan tijd", vertelt Annemieke. "Hier is die tijd er wel. Dat betekent dat je langer bij iemand kunt zitten, of de familie kunt ondersteunen. Vrijwilligers spelen daarin een grote rol."

Zorghart

Meta Snoek is één van die vrijwilligers. Zij komt inmiddels al bijna zeven jaar bij het hospice over de vloer. "Ik heb voorheen in de zorg gewerkt, maar dit deel vond ik altijd eng. Het was dus best een stap, maar het zorghart blijft kloppen. Dat raak je nooit kwijt", legt Meta uit. "En wat is er mooier dan iemand bijstaan in het laatste stukje van zijn of haar leven?"

Op een plek waar leven en dood tegelijkertijd aanwezig zijn komen indrukwekkende verhalen voorbij. "De paniektelefoontjes van families die met handen in het haar zitten, die blijven je zeker bij", vertelt Annemieke. "De familie is soms echt radeloos, boos en verdrietig, omdat ze al heel lang aan het zorgen zijn. Het is heel mooi om er voor die mensen te zijn."

Afbrokkelen

Ook Meta heeft bijzondere mensen voorbij zien komen. "Jonge mensen of mensen waar het snel slechter mee gaat, maken altijd indruk. Ook hebben we een dame gehad die geen extra zorg wilde. Uiteindelijk heb ik haar toch kunnen bereiken. Ze kreeg een simpele handmassage, maar er gebeurde zoveel. Je ziet iemand zo ontspannen. Als een muur die langzaam afbrokkelt." 

Tekst gaat verder onder de foto...

Het werk van de mensen in het hospice is voor veel mensen nog onbekend, er ligt nog altijd een taboe rond dood en overlijden, merkt Annemieke. "De dood vinden we maar moeilijk", zegt ze. "Je merkt dat er op tv nu meer aandacht voor is, er zijn regelmatig documentaires over. Toch blijft dat in de praktijk een beetje uit. Vroeger werd er veel over gepraat in de kerk. Tegenwoordig vinden we het een spannend onderwerp."

Goed sterven

Sterven moet 'goed moet gebeuren', daar is iedereen in het hospice het over eens. "Je kunt het niet meer terugdraaien", zegt Annemieke. "Er voor iemand zijn is tijdens het proces het allerbelangrijkste. Je hoeft niet overal een antwoord op te hebben. Dat zie je ook aan de wensen die mensen nog hebben; die zijn niet groots of meeslepend. Het gaat over kleine dingen, zoals het nieuwe huis van een kind nog even zien, of nog één keer naar het strand waar de liefde begon." 

Tekst gaat verder onder de foto...

Ook partners en familieleden krijgen steun in het hospice. En ze worden ontlast. "Je kunt weer man en vrouw zijn, of moeder en dochter. Je hebt als je zorgt eigenlijk geen tijd om afscheid te nemen. Dat kan hier wel," zegt Meta. 

Partner

Het hospice begint een begrip te worden in de regio. Annemieke: "We hopen dat nog meer ziekenhuizen, huisartsen en andere instellingen ons leren kennen, en dat we de regio Dijk en Waard wat beter gaan bereiken. We hebben nu ook casemanagers die op huisbezoek gaan en samen met de mensen kunnen praten over hun wensen. Als het nodig is, kunnen vrijwilligers daar ook een handje komen helpen. Nou ja, we zijn nog lang niet klaar!"