De cirkel is eindelijk rond: oud-voetbalprof Nathalie Geeris viert Pride in Haarlem

Wat een warm welkom, dacht Nathalie Geeris toen zij twee jaar terug haar nieuwe straat in reed. Ze was net in de Leidsebuurt komen wonen en blij verrast dat de hele buurt vol hing met regenboogvlaggen. Waar zij pas later achter kwam, was dat de aanleiding minder fleurig was. Vlak daarvoor was er een regenboogvlag in brand gestoken in een van deze straten. Het vlagvertoon was een feestelijk protest.

Feestelijk protest. Dat had Nathalie in haar vorige woonplaats nota bene zelf georganiseerd. Na een carrière als profvoetballer was ze neergestreken aan de Zweedse kust, in het plaatsje Falkenberg. Daar stond ze in 2014 aan de basis van de eerste lokale Pride. "Dat was gewoon een wandeling", weet Nathalie nog goed. "Daar deden toen 500 mensen aan mee. Maar binnen drie jaar waren dat er al drieduizend. Tegenwoordig is het een heel festival."

Herderspris

Vanwege die verdienste ontving ze vorig jaar de Herderspris, een lokale medal of honor. “Ik woonde inmiddels in Haarlem, maar werd nog een keer uitgenodigd in Falkenberg. Ik moest een podium op. Stonden er 7000 mensen voor me op het plein. Ik was totaal verrast. Dat was voor mij heel emotioneel. Ik had er eigenlijk niet goed bij stilgestaan wat het evenement voor de lokale gemeenschap betekent.”

Nu de gebeurtenissen zijn ingedaald en Nathalie is gesetteld in de Leidsebuurt, realiseert ze nog meer hoe belangrijk dit soort evenementen zijn. In september viert Haarlem de eerste Pride. “Het is goed dat dit ook hier gebeurt. Dat heb ik in Zweden gezien. In de grote steden werden al veel langer Prides georganiseerd. Maar het is juist belangrijk dat ook in de kleinere plaatsen iedereen zichzelf kan zijn. Niet dat je per se naar Amsterdam moet vluchten.”

Voetbal op straat

Nathalie hoopt via haar werk een boot voor de Haarlem Pride te kunnen regelen. Ze werkt bij SportSupport Kennemerland, dat sportbeoefening in de regio stimuleert. Je zou kunnen zeggen dat daarmee de cirkel weer rond is.

Op de Haarlemse straten begon Nathalie in de jaren ‘80 met voetballen, tussen de jongens. Een oom zag dat ze talent had en meldde haar bij de club HFC Spaarnestad. Ze haalde als 16-jarige het Nederlands elftal. In 1996 was zij de eerste Nederlandse vrouwelijke voetballer die een contract kreeg en fulltime prof werd.

Dat was in Japan, waar ze speelde voor een club genaamd Suzuyo Shimizu FC Lovely Ladies. Rond die tijd kwam Nathalie definitief tot het besef dat zij niet hetero is. "Ik kwam laat uit de kast. Ik wist dat er in mijn team nog twee speelster waren die op vrouwen vielen. Maar daar werd absoluut niet over gesproken, ook niet onderling. We waren onder contract. Je durft er dan niet voor uit te komen, bang voor de gevolgen. Nu zou ik daar anders mee omgaan."

Die herinnering doet Nathalie beseffen dat initiatieven op gebied van homo-emancipatie hard nodig zijn. "Kijk naar het mannenvoetbal. Hoeveel profvoetballers kun jij noemen die op mannen vallen? Wat zou het mooi zijn als een bekend iemand daarvoor uitkomt. Het zou een fantastisch voorbeeld voor de jeugd zijn. Mede daarom vind ik de regenboogvlaggen hier bij voetbalclubs in Haarlem zo belangrijk. Je moet beginnen met een veilige omgeving scheppen voor minderheden."

De Pride is voor Nathalie een feest van gelijkgestemden. "Het is het gevoel dat je elkaar welkom heet. Dat is voor mij de essentie van de homo-beweging. Ik merkte dat toen ik na jaren weer terug was in Haarlem. Ik kende hier bijna niemand. Via het COC heb ik gelijkgestemden gevonden met wie ik kan afspreken, met wie ik kan sporten. Ik heb er zelfs via-via mijn werk aan te danken."