A7-brug vernoemd naar gesneuvelde korporaal, maar zijn weduwe had het liever anders gezien

Het is een paar minuten lopen van het huis van Jessica Houweling in Weidevenne naar het groene gebied waar haar Jeroen altijd hardliep. Het karakteristieke bruggetje met ingebouwde bankjes, dat is het rustige plekje waar het eerbetoon had moeten komen.  

"Hij begon hier altijd. En dan rende hij naar Amsterdam of het Twiske in. Hij was altijd wel een uur of anderhalf aan het rennen."

Hij moest natuurlijk enorm sportief zijn. 

"Jazeker, maar hij kon ook heel lui zijn hoor! Dat kon hij ook heel goed", lacht Jessica hardop. 

Het is een mooie plek, rustig ook tussen de weilanden en de vogels. Soms zit ze hier om na te denken, even te bezinnen. "Dit is mooier dan dat je bij een brug staat waar ze met 140 kilometer per uur overheen racen."

Jeroen en Jessica 

Jeroen en Jessica leren elkaar kennen als hij al militair is. Hij is 18, zij al 27. Na een tijdje aftasten raken ze verliefd en beginnen ze een relatie. Ze wonen nog niet samen als blijkt dat Jessica zwanger is. "Nou ja, en toen is het uiteindelijk alleen maar beter geworden. En uiteindelijk zijn we getrouwd." 

Hij is wel veel weg voor zijn werk: Amerika, Eritrea, Brunei, Curaçao... de lijst gaat nog even door. Maar ze vinden hun weg in de relatie. "We hebben veel mooie dingen kunnen doen samen. En ik was ook wel echt gemaakt voor zijn werk. Als hij thuis was waren we gewoon een gezin. En als hij ging vond ik dat ook wel weer lekker, dan kon ik mijn eigen ding doen." 

Totdat hij op 29-jarige leeftijd naar Afghanistan wordt uitgezonden, inmiddels als korporaal. Hij is er pas een maand als hij samen met twee andere militairen in Afghanistan op een bermbom rijdt. Zowel hij als de 23-jarige Marc Harders overleven het niet, een andere militair raakt ernstig gewond. 

Rouwen, niet wegkwijnen 

Het is dé nachtmerrie voor het thuisfront van militairen. Zittend op het bankje vertelt Jessica dat ze het heel zwaar heeft gehad. "De eerste twee, drie jaren erna... weet je, eigenlijk wil je dan gewoon zelf ook niet meer leven. Maar je hebt kinderen, dus je moet door. En dat had Jeroen ook gewild, hij had niet gewild dat ik in een hoekje zou wegkwijnen. Maar het is hard werken en ik ben er nog elke dag mee bezig."

Eerbetoon 

In 2019 krijgt Jessica een belletje. Of ze het ziet zitten dat er een brug of viaduct naar Jeroen vernoemd zou worden. Ze zegt ja, niet wetende dat goede vriend en steun en toeverlaat Ivo van der Steen zelf ook iets aan het regelen was. Als ze hem opbelt met het nieuws blijft het stil.  

Hij vertelt haar dat hij juist dit kleine bruggetje naar zijn maat vernoemd wilde krijgen. "Zodat we daar altijd een plekje hadden waar we tot rust konden komen, of even konden nadenken. Waar de kinderen ook makkelijk naartoe zouden kunnen. Maar nu werd het gecanceld omdat de brug al naar Jeroen vernoemd zou worden." Dat zorgt voor teleurstelling: als Jessica dit eerder had geweten had ze nooit toestemming gegeven op het eerste voorstel. 

Tekst loopt door onder de foto's.

Ivo en een lid van het korps spreken nog met toenmalig burgemeester Don Bijl, met de vraag of het niet mogelijk is om ook het bruggetje in het groen naar Jeroen vernoemd te krijgen. Het wordt geen fijn gesprek; Ivo vindt hem onverschillig en bot in zijn afwerende antwoord. "Het was gewoon een steek in m'n hart", zegt Jessica nu. 

Respect, of juist een gebrek eraan 

Het past in een breder patroon. Jessica vindt dat er in Nederland meer respect mag komen voor Defensie en de militairen die eropuit worden gestuurd in naam van ons land. Nadat Jeroen omkwam kreeg Jessica te maken met veel steunbetuigingen, maar ook soms ronduit botte opmerkingen. 'Dat is het risico als je het leger in gaat' is maar één voorbeeld. 

"In Nederland staan mensen er niet bij stil dat je Defensie keihard nodig hebt. En militairen worden eigenlijk ook niet echt geëerd zoals in Amerika hè? Daar kussen ze nog net niet je voeten en willen ze alles voor je doen. En hier ben je stom als je bij Defensie zit. Ja, dat doet ook pijn."

Niet ingeburgerd

Ook vindt Jessica het onbegrijpelijk dat - nu de A7-brug dan toch naar Jeroen vernoemd is - niet bij elke onderdoorgang van de brug zijn naam vermeld staat, maar alleen ter hoogte van de Neckerstraat. Ze is al sinds de hernoeming van de brug bezig om dat voor elkaar te krijgen. Daarnaast merkt ze dat de naam nog niet echt is ingeburgerd. 

Wij hebben inmiddels ook heel veel artikelen over de brug geschreven. Wij zouden hem ook gewoon consequent naar Jeroen moeten noemen, vind jij?  

"Ja. Het is niet de A7-brug. Het is de 'Korporaal van de mariniers Jeroen Houwelingbrug'. Het is inderdaad een hele lange zin. Maar zo heet hij toch nu?"

Ik beloof je dat ik m'n best ga doen op de redactie.

Tekst loopt door onder de foto.

Wat was Jeroen voor een man?  

"Hij was een allemansvriend, kon met iedereen opschieten. Hij deed aan honkbal. Op z'n werk was hij altijd wel haantje de voorste. Het was ook echt een familieman, zijn kinderen waren heel belangrijk voor hem. Dat waren zijn oogappeltjes, die twee. De oudste van 23 zit nu bij de Marechaussee en de jongste (14, red.) gaat in juli stage lopen bij de mariniers."

Ze vindt het mooi en eng tegelijk. "Ze vinden het mooi om iets voor de maatschappij te doen, voor je land. Alleen is het wrange is dat ze ook uitgezonden kunnen worden natuurlijk. Dat kan ook gebeuren."

Jessica gaat ze niet tegenhouden als het zover komt, ze is ook voor een dienstplicht. "Voor heel veel jongelui zou het heel goed zijn dat ze een beetje heropgevoed worden." Ze zwijgt even, zet haar gedachten op een rijtje. "Bij Jeroen heeft het ook heel goed uitgepakt vroeger. Dat was ook altijd een braniemakertje voordat hij bij Defensie ging. En ja, uiteindelijk is het gewoon een hele mooie man geworden."