Huisarts Carla Witte is allergisch voor het zetten van vinkjes

Verdrietige tijden zijn het voor Carla. Nog maar een paar weken geleden moest ze afscheid nemen van haar man Auke, die na een ziekbed van ruim twee jaar overleed. En vandaag volgt er een opnieuw een vertrek, die van de praktijk die ze 10 jaar geleden eigenhandig vorm gaf. Tijdens een receptie hebben patiënten de mogelijkheid om 'dokter Witte' uit te zwaaien.

Ze stopt niet helemaal als huisarts en zal nog enkele dagen in de week in de regio actief zijn. De praktijk Kaap Hoorn wordt overgedragen aan Anke Petra Jellema en Cathrien Beishuizen.  "Ik wilde wat minder gaan werken en ik wilde ook voor mijn man zorgen", geeft ze aan. "Daarom leek het mij beter om geen praktijkhouder meer te zijn en het over te dragen. Ik ben bijvoorbeeld ook vrijwilliger bij het Schooltje van Dik Trom, hier in Etersheim, en vind het belangrijk om mij maatschappelijk in te zetten. Daar krijg ik nu wat meer tijd voor."

Bouwtekeningen op tafel

Ze ziet zichzelf nog zitten, zo'n tien jaar geleden. Met de bouwtekeningen op tafel, nadenkend over de inrichting van haar eigen praktijk. "Ik zat daarvoor met een collega in een pand aan de Johannes Poststraat, maar dat werd veel te klein. Toen ik las dat het Liornehuis zou worden afgebroken, heb ik gevraagd of er geen interesse was om er een huisartsenpraktijk in te maken. Dat werd toen snel geregeld. Ik heb het zelf ontworpen en vind het heel mooi geworden. We waren bij de oplevering echt klaar voor de toekomst." 

Ze paste als huisarts goed in West-Friesland, vindt ze. "De nuchtere blik van de mensen staat mij wel aan. Mijn uitgangspunt is altijd dat iemand een vraag stelt met een reden. En als je laat blijken dat je iedereen serieus neemt, wordt je advies sneller ter harte genomen. Je mag nooit op mensen neerkijken. Niet iedereen is een succesnummer en een mens mag ook terugvallen, vind ik. En als het dan twee jaar later met diezelfde persoon weer een stuk beter gaat, geeft het een goed gevoel."

Ze smult ook van de variëteit binnen haar patiëntenbestand. "Je hebt mensen die anderen al snel 'raar' vinden. Die vind ik juist heel leuk. Ik noem dat cadeautjes." 

Alle patiënten waren haar even lief, maar als kinderen door hun thuissituatie in de knel kwamen, dan liet ze niet los. "Ik kan er niet tegen als kinderen gemangeld worden door instanties. Dat ze dan weer hier worden geplaatst en dan weer daar. 'Dat zal mij niet gebeuren', dacht ik dan. Als dat dreigde te gebeuren, hing ik rustig een middag aan de lijn met allerlei instanties en was ik er trots op als het toch was gelukt." 

'Allergisch voor vinkjes'

Een vaker gehoorde klacht van huisartsen, is dat de bureaucratie in de zorg is doorgeslagen. "Ik vind hard werken helemaal niet erg, maar ben wel allergisch voor het zetten van vinkjes", zegt Carla met een lach. Ze legt uit: "Er zijn veel protocollen in de zorg. Die zouden wat mij betreft moeten worden gebruikt als handreikingen. Bij het volgen van een protocol vergeet je na te denken, terwijl je altijd moet blijven denken: wat ga ik doen en wat heb ik nodig? Het protocol zou moeten ondersteunen bij het eigen denkproces."

Ze maakt zich wel eens zorgen over de toekomst van de zorg. "Het is essentieel dat de zorg op maat toe blijft nemen. En ik hoop dat de huisartsenzorg laagdrempelig blijft. Vaak scheelt het al als iemand zich gehoord voelt. Dat kan veel ellende voorkomen. Verder hoop ik dat collega's blijven beseffen waarom dit zo'n mooi vak is."