Biologieleraar (28) met MS nomineert werkgever: "Veel lotgenoten verliezen baan"

Mike geeft al negen jaar les op de middelbare school in Purmerend. Zo'n drie jaar geleden werd de diagnose gesteld en stortte zijn leven in elkaar. "Ik dacht toen: 'Ga ik hier nou dood aan? En kom ik in een rolstoel terecht?'" Het accepteren van de ziekte viel niet mee en is een dagelijkse worsteling. "Ik probeer nu wel bij de dag te leven. Morgen zien we wel verder."

Acceptatie

Wat voor Mike enorm hielp, is de steun van zijn vrienden, ouders, collega's en zijn vriendin, die hij inmiddels zijn vrouw kan noemen. "Ik ben ook bij een psychiater geweest. Als je de ziekte niet accepteert, kun je niet verder."

Niet alleen privé, ook tijdens werk is het een grote omschakeling. Toch wil hij vooral als volwaardig teamlid aangezien worden. "Ik wil overal aan meedoen. En dan lukt aardig. Ik ga ook gewoon mee met excursies."

Te hard gaan

Teamleider Astrid van het Jan van Egmond Lyceum vult aan: "Mike zet zich meer dan honderd procent in. Het enige is dat hij af en toe te veel doet. Dat hij over zijn grenzen gaat. Daar praten we dan over." Mike beaamt dat hij zich zichzelf soms overschat. "Gelukkig dat mijn collega's en zeker ook mijn vrouw dan op de rem trappen."

Om te kunnen blijven werken, is het voor Mike belangrijk dat de school rekening met hem houdt. Dat er begrip is. En dat is nou iets wat het Jan van Egmond Lyceum volgens de Purmerender juist heel goed doet. "Ik heb bijvoorbeeld een vast lokaal zodat ik niet heen en weer hoef. Dat is prettig, want dat kost mij minder energie." Daarnaast werkt Mike een dag minder in de week. "Toen ik dat nog niet had, ging ik totaal uitgeput het weekend in." 

Nominatie voor werkgever

Mike is blij met zijn werkgever en heeft hen daarom genomineerd voor een MS@Work Award 2023. Een prijs om betrokken werkgevers in het zonnetje te zetten. Het is volgens Mike vandaag de dag nog steeds niet vanzelfsprekend dat werknemers geholpen worden. Mike: "Ik hoor de meest vreselijke verhalen van jonge MS-patiënten die van hun werkgever te horen krijgen dat er geen toekomst voor ze is. Of dat hun contract niet verlengd wordt."

Astrid Heetveld, de teamleider van Mike, is blij met de nominatie. "Mike heeft ons voor de prijs opgegeven. Eerst dacht ik: Moet dat nou? Maar nu voelen we ons wel vereerd. Het is toch een mooie erkenning voor iets wat eigenlijk normaal zou moeten zijn."

Tekst gaat door onder de foto. 

Ondanks de nominatie, loopt Mike op school niet met zijn ziekte te koop. Wel weten zijn leerlingen ervan, soms vragen ze hoe het met hem gaat. Tijdens zijn werk heeft Mike nooit een toeval gehad, al kwam het een keer dichtbij. "Zo'n toeval heet een schub. Dan word ik wazig in mijn hoofd, voel ik paniek en gaat praten moeilijk. Er was een moment dat ik er een bijna voor de klas kreeg. Gelukkig ik wist nog net op tijd naar een collega te lopen."

Nooit meer zoals vroeger

Mike heeft leren leven met zijn ziekte, maar het wordt nooit meer zoals vroeger. "Ik handbalde veel, dat kan niet meer. Ik probeer nu zoveel mogelijk te bewegen. Wandelen met de hond, een keer zwemmen in de week, fietsen en soms hardlopen."

Mike is ondanks de MS blij met zijn leven en de steun van zijn werkgever. De award wordt op 29 oktober uitgereikt. "Ik hoop echt dat onze school wint. Astrid en al andere collega's hebben het verdiend. Ik wil hier nooit niet meer weg."