Onbegrip en vragende blikken: long covid houdt Nicole al twee jaar in houdgreep

Onlangs waren haar schoonouders 50 jaar getrouwd. 'Natuurlijk' was ze aanwezig op het feest, maar het scheelde niet veel. "Die paar uurtjes kosten mij zóveel energie, dat is bijna niet aan anderen uit te leggen. Ik geniet er wel oprecht van, maar weet dat ik over mijn grens ga. De dagen daarna heb ik bijna alleen maar geslapen." 

Onderzoekers van het UMC Groningen constateerden vorig jaar dat één op de acht Nederlanders langdurig klachten houdt na een coronabesmetting. Ook Nicole uit Hoorn behoort tot die groep. En daar waar de klachten bij het merendeel op termijn weer verdwijnen, houden de naweeën van het virus de Hoornse al bijna twee jaar in een ferme houdgreep.

Hijgen als een paard

In november 2021 raakt ze besmet, net als haar man Allard. "Ik hijgde als een paard, had veel last van longklachten. Daar kreeg ik medicatie voor en dat hielp. In april vorig jaar nam ik afscheid van de longarts."

Maar daarmee zijn de problemen niet voorbij. Integendeel. Want er is veel méér dan alleen longklachten. Nicole heeft weinig energie en is snel overprikkeld. "Vaak kan ik de televisie niet eens verdragen en ik heb een andere kapper moeten zoeken, omdat het geluid van de kapsalon te druk was voor mij." Daarnaast kampt ze met geheugen- en concentratieproblemen. "Ik moet alles opschrijven, anders vergeet ik het. Lezen is lastig. Ik ben al vier keer in hetzelfde boek begonnen, maar na een paar pagina's denk ik: 'Wat heb ik eigenlijk gelezen?' Het komt gewoon niet binnen."

Tekst gaat verder onder de foto. 

Long covid, of post covid dus. Leven in de eerste versnelling. Veel tijd wordt doorgebracht op de bank of in bed, werken zit er niet in, activiteiten met het gezin worden zeer zorgvuldig uitgekozen. Progressie is er voorlopig nauwelijks. "Alles draait om het maken van bewuste keuzes. Wat doe ik wel, en - vooral - wat niet. Ik moet alles plannen. En dan nog is alles wat ik afspreek onder voorbehoud. Want ik weet op voorhand niet hoe ik mij voel. De ene dag kan ik meer dan een andere. Dat is heel frustrerend." 

In de medische wereld is er nog veel onduidelijkheid over de aandoening en ook in haar omgeving ervaart ze geregeld onbegrip en onwetendheid. "Dan vragen mensen hoe het met mijn longen is, vanwege de term long covid. Maar daar zit het probleem niet. Als ik op een verjaardag na een half uur opstap, omdat het voor mij veel te druk is, kijken mensen mij soms raar aan. Maar dan gaat het gewoon niet. Dan raak ik of in paniek of keer ik juist enorm naar binnen. Dat is een heel andere Nicole."

'Alleen maar beter'

Bewustzijn creëren is één van de redenen om haar verhaal te doen. "Ik heb heel vaak gehoord: 'Het kan alleen maar beter gaan...'. Ik hoop het heel erg, maar wanneer dan? Veel mensen uit mijn omgeving leven erg met mij mee en zijn heel lief. Anderen weten denk ik niet hoe erg mijn leven veranderd is. Door bepaalde opmerkingen op mijn werk kreeg ik het gevoel dat sommigen dachten dat ik mij aanstel. Dat doet wel pijn." 

Ze mist haar werk in het ziekenhuis en er regelmatig op uitgaan met het gezin, zoals laatst naar de prikkelarme middag tijdens de kermis in Hoorn. Maar ze blijft optimistisch over de toekomst. "Het is nu frustrerend om bijna niets te kunnen doen. Dat is lastig, maar ik heb goede hoop dat er op enig moment toch verbetering in komt."