Niemand was zo genadeloos voor zichzelf - en zijn tegenstanders - als ex-judoka Henk Grol

"Ik ben all in gegaan", reageert Henk in zijn sportschool in Velserbroek, "om op een extreme manier mijn doel te bereiken." Een voorbeeld? Henk lacht. "Toen ik net bij Kenamju (sportclub, red.) zat, ik was een jaar of zeventien, hadden we een trainingskamp in Sint-Petersburg. De Russen daar willen je echt vermoorden. We trainden vier uur buiten de stad in een Sovjethotel met gaten in de ramen, stoffige dekentjes en de wc's spoelden niet door. Het eten was er bar slecht." 

Tijdens de eerste training scheurt Henk een band in zijn middelvinger. "Ik kon niet meer vastpakken of die vinger buigen. Maarten Arens mijn coach keek ernaar, scheurde een stuk tape af en draaide dat om mijn vinger. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Maar ik mocht niet zeiken en werd de mat op geschopt met de tekst: jij wil kampioen worden. Zo ging dat. Ik vond dat mooi. Je moet lijden om iets te bereiken en je geest trainen. Karaktervorming heet dat. Dat moest mij geleerd worden."

Henk zou nog veel strijd gaan krijgen, zeker als hij in 2007 judoot bij het Haarlemse Kenamju en besluit over te stappen naar een zwaardere gewichtsklasse, de min honderd kilogram. Op dat moment was Elco van der Geest daar de beste van Nederland.

Zijn vader Cor van der Geest, technische directeur van de Judo Bond en eigenaar van Kenamju, wilde niet dat Henk zou overstappen. Dat zou volgens Henk zijn zoon Elco kunnen bedreigen. 

Eigen weg

"Ik heb dat toen wel gedaan, fuck it. Ik ga mijn eigen weg", zegt Henk daar nu over. "Ik ben toen wel tegengewerkt door de bond en Cor, en kreeg in het begin geen internationale toernooien.

Ook op de club Kenamju, waar Elco en ik samen trainden, waren veel mensen tegen mij. Trainer Ronald Joorse, ook van Kenamju en vriend van de familie Van der Geest, nam het voor me op. Hij vond dat ik een eerlijke kans verdiende. Dat heeft toen geholpen. Ronald heeft veel voor me betekend."

In 2008 plaatste Henk zich voor de Spelen van 2008 in Beijing. Voor dat toernooi smeet hij iedereen van de mat. Het zou achteraf een van zijn mooiste periodes worden, waarin hij vrij op de mat stond en onverslaanbaar leek.

Op de dag van de spelen had hij de dag van zijn leven, tot de halve finale. Zuchtend: "Ik stond voor en had die partij eigenlijk moeten uitjudoën, maar ik wilde hem zo graag gooien. Mijn coach Maarten riep nog: niets meer doen! Maar ik luisterde niet, zette een aanval in en werd overgenomen."

Tekst gaat door onder de foto.

Weg finale. Weg goud. Weg droom. De bronzen medaille die hij nog wel haalde, heeft hij naderhand tegen een muur gegooid. "Ik hoefde die medaille niet, ik was zo kwaad dat ik goud had laten lopen. Maarten heeft de medaille later nog meegenomen."

Gescheurde binnenband 

In 2009 was het Wereldkampioenschap judo in Rotterdam. In een vol Ahoy scheurde Henk in de eerste ronde de binnenband in zijn knie. Het zwaargewicht hoorde het knappen, maar zou mank lopend de finale halen. Die hij zou verliezen. Weer geen goud. Henk: "Op de scan zat een scheur van een centimeter, de dokter zei: je hebt nul binnenband meer, dat jouw kruisband (andere band in de knie, red.) er nog aan zit is een wonder."

Doordraaien

Het nooit behalen van een gouden medaille op een mondiaal eindtoernooi zorgde ervoor dat Henk langzaam doordraaide. Op een maniakale manier was hij nog meer bezig met trainen voor dat ene doel. Op vakantie moest er een goede gym zijn. Hij trainde 365 dagen per jaar, ook met Kerstmis en Nieuwjaar. Verjaardagen werden overgeslagen en hij putte zijn lichaam tot het maximale uit.

Henk Grol was een gevestigde naam in het mondiale judo, maar hij miste nog iets. Goud. Hij legde zichzelf een immense druk op en kreeg voor grote eindtoernooien steeds meer last van stress, hij sliep nauwelijks en begon slaapmedicatie te gebruiken. Op de Spelen van 2012 in Londen werd hij weer derde. Zijn krachttrainer Herman Debrot, die daar aanwezig was, heeft Henk toen niet gefeliciteerd.

Henk: "Hij was zo fucking kwaad. Dat mensen hem moesten tegenhouden om de NOS-studio binnen te lopen. Hij wilde daar uitleggen dat ik 'recht op goud had'. Daar had hij in principe wel gelijk in. We trainden er zo hard voor. Hoe Herman mij trainde, dat vond ik zo mooi: hoezo kerst? F*ck it. We gaan gewoon trainen. Iedere dag. We leefden ervoor."

Tekst gaat door onder de foto.

Nu terugkijkend geeft Henk toe dat het niet altijd goed is geweest hoe hij trainde: "Ik had af en toe de boel de boel laten, maar ik kon het niet, wilde het niet. Ik kon geen dag zonder trainen. Daar ben ik in doorgedraaid. Ik hield zo van kapotgaan, met bloed in je mond judoën. Dat valt misschien niet uit te leggen, maar ik was eraan verslaafd. 

Colombiaanse pornokoningin 

Na de Spelen van 2016 ging Henk compleet 'door het puntje'. De relatie die hij al jaren had, ging uit. Henk was vreemdgegaan en hij papte nog aan met een meid uit Zuid-Amerika, waarvan Ronald Joorse zou zeggen dat het een Colombiaanse pornokoningin was.

Ook zijn ouders wilden hem niet meer zien, iedereen was boos. Henk was vaak in de stad te vinden en dronk te veel. In Café Du Theatre, het stamcafé van Haarlemse judoka's, schonk eigenaar Tjerk Schreurs hem geen drank meer. 

Tekst gaat door onder de foto.

Uiteindelijk komt Henk uit het diepe dal, mede door zijn opkomende concurrent Roy Meyer en honger naar goud. "Ik wilde voor de Spelen van 2020 stoppen. Mijn hele lichaam was op, maar tegelijkertijd werd judoka Roy Meyer steeds beter pakte brons op de WK. Mijn inmiddels nieuwe vriendin Merel zei toen: dat kan je niet, dan ga je hier op de bank zitten kijken hoe Roy op de Olympische Spelen staat. En ze had gelijk", beaamt Henk. Hij is toen de strijd aangegaan en plaatste zich voor de Spelen, waar hij uiteindelijk verloor. Toen was het klaar. Echt klaar.

Gezinsleven

De inmiddels 38-jarige Henk is nu ondernemer met twee sportscholen, waarvan een in Velserbroek. Met de Haarlemse Merel Barnhoorn heeft hij een stabiele relatie. Samen hebben ze een zoontje van anderhalf en sinds vandaag is er Henks boek.

Dat is er volgens de ex-judoka mede gekomen door zijn schoonvader, de oud-wethouder sport in Haarlem, Pieter Barnhoorn. "Hij vond dat er een boek moest komen omdat ik zoveel mooie verhalen heb. Ik dacht: daar zit toch helemaal niemand op te wachten?", aldus Henk.

Klein jongetje

Uiteindelijk gaat hij overstag en via uitgeefster Marieke Derksen wordt het boek samen met schrijver Mark van den Heuvel geschreven. "We zijn interviews gaan doen met belangrijke mensen uit mijn carrière, zoals Ronald Joorse, Herman Debrot en Maarten Arens. Ik wilde graag dat andere mensen over mij vertellen. Ik kan wel zeggen dat ik hard train, maar laat anderen dat maar zeggen."

Volgens Henk geeft zijn boek een inkijkje in hoe topsport werk, maar ook dat als je iets wil bereiken in je leven, er veel mogelijk is. "Ik ben als klein jongetje uit Veendam begonnen met judo en had nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Waar een wil is, is een weg. Ja, daar ben ik een mooi schoolvoorbeeld van."