Oostwouder Kees geniet nog één keer van zijn geliefde fanfare

"Normaal gesproken horen er bij dit nummer ook pauken", vertelt dirigent Niels Ket halverwege het jaarlijkse Buitenconcert van de plaatselijke fanfare. "Maar het gaat helaas niet zo goed met onze paukenspeler. Maar Kees, we zijn blij dat je er toch bij bent!" Gevolgd door een kletterend applaus.

De emoties gieren dinsdagavond over het plein aan de Korteling in Midwoud. Waar Kees er als vast onderdeel van de club 'natuurlijk' bij is. Al bijna 60 jaar is hij lid van Oefening Kweekt Kennis, 25 jaar lang was hij er voorzitter van. Maar wat is logisch als je eigen onderkomen zich in een hospice bevindt en je levensverwachting er één van de korte termijn is?

Ambulance uit Rotterdam

Maar hij is er. Laura van Meulem is de dochter van Kees én de huidige voorzitter van O.K.K. "Via via hoorden we over Stichting Ambulance Wens. Zij vervullen laatste wensen van ernstig zieke mensen. Toen we de situatie uitlegden, reageerden ze direct positief. Er kwam een speciale ambulance uit Rotterdam en zij hebben mijn vader gehaald en gebracht, samen met de kleinkinderen Bart, Milou en Anouk. Prachtig dat zoiets bestaat."

Het is mooi, verdrietig, waardevol en alles tegelijk. Kees is dan ook niet zomaar iemand. Een levend dorpsmonument van de dorpen Mid- en Oostwoud. Want naast de muziek is er voor de oud-dorpsschilder ook biljarten. En het voetbal. Ook van voetbalvereniging MOC was hij 20 jaar voorzitter. Je wenst iedere gemeenschap een Kees, een gouden kracht waarop het verenigingsleven drijft. 

Tekst gaat verder onder de foto.

De bijna 80-jarige Oostwouder, die in 1966 in het dorp kwam wonen, raakt in zijn jeugdjaren in geboortedorp Wijdenes al in aanraking met de muziek. Eerst speelt hij op de kleine trom, later op de grote trom en daarna op pauken. Tot het lichaam hem onlangs in de steek laat. Een hersentumor maakt een einde aan een muzikale loopbaan van bijna 70 jaar.

"Hij stond altijd voor O.K.K klaar", weet Laura als geen ander. "Instrumenten ophalen en inladen heeft hij tot het laatste moment gedaan. Hij stond tijdens optredens altijd achteraan en jutte dan het publiek op om mee te doen. Hij was het gezicht van de vereniging."

'Moet ik meedoen?'

Kees ziet dochter Laura en zoon Robbert als vanzelfsprekend in het orkest zitten, kleinzoon Bart drumt voor de gelegenheid nog twee nummers mee. De overige familie en bekenden kijken belangstellend toe. "Moet ik meedoen?", reageert hij gevat, als het woord tot hem gericht is. De grap is bij Kees nooit ver weg. 

Liggend op een bed tikt hij mee, op het ritme van de muziek. Hij zwaait, klapt, zingt en geniet nog één keer. "Hij houdt van de muziek en van de mensen", weet Laura. "En hij houdt ook van aandacht. Nou, dat kreeg hij voldoende."