Thrillerschrijver Marion Pauw: " Ik ben eigenlijk best wel een wraaklustig persoon"

We waren gewaarschuwd. In een interview las ik al dat de journalist buiten adem boven was gekomen. Het Amsterdamse appartement van Marion Pauw bevindt zich namelijk op de vierde etage. Geen lift. Wij moesten met alle apparatuur de trappen op. De zware koffer met lichtset lieten we voorlopig nog maar even beneden staan. Bovenkomen werd duidelijk waarom Marion ooit voor deze plek koos: uitzicht en veel daglicht.

In het appartement wordt niet meteen duidelijk dat hier een schrijver huist. Veel gelezen wordt er wel, getuige de goed gevulde boekenkast. Op een tafeltje tegen de muur staan de prijzen die ze voor haar boeken mocht ontvangen: twee keer de Gouden Strop (voor Daglicht en Vogeleiland) en één keer de IJslandse tegenhanger van de Gouden Strop, de Icepick Award (voor Daglicht).  

Bijna triomfantelijk komt Marion Pauw binnenlopen: "gevonden!" Ze laat een kistje zien met daarin zes van haar boeken. "Omdat ik vijfhonderdduizend boeken had verkocht, heeft mijn uitgever dit hele mooie kistje laten maken." 

Dat is best wel veel: vijfhonderdduizend

Ja. Nou, inmiddels zullen het er wel een stuk meer zijn. Dat was 2014, we zijn nu in 2023. 

En hoeveel boeken verder?

Echt geen idee. Misschien zijn we wel verdubbeld.

Hoe is het schrijven begonnen?

Ik ben ooit begonnen als copywriter. Ik schreef allerlei teksten voor andere mensen. Dat ging dan over ICT of een wervingscampagne voor accountants. Daardoor ontstond wel het verlangen om voor mezelf iets te gaan schrijven, om mijn eigen verhalen te gaan bedenken. Ik ben toen een verhalenbundel gaan schrijven. Ik dacht: dat is een goeie manier om te oefenen. Ik heb ze opgestuurd naar een uitgeverij. Ze zeiden: hartstikke leuk, maar een verhalenbundel gaat niet werken. Maar als je aan een roman wilt beginnen, willen we graag meelezen en kijken of het wat wordt. Zo is het gekomen. 

Vielen er al meteen doden?

Ja, bij het eerste idee dat ik had voor een roman viel al meteen een dode (ze zegt dat gevolgd door een grote lach). Dat was toevallig een thrillerplot. Dat is waarom ik thrillers ben gaan schrijven. 

Dat schrijven doe je vooral in Spanje. Vind je daar de optimale omstandigheden?

Ja. Het is daar hartstikke rustig. Ik woon daar heel erg afgelegen. Ik leef daar een soort kluizenaarsleven en heb daar bijna geen sociale contacten. Heerlijk rustig. Dan heb ik alle ruimte en vrijheid om echt diep in een boek te duiken. Ik ben dol op Amsterdam, maar hier zijn zóveel prikkels. Je zet één stap buiten de deur en er komt meteen zoveel op je af. Dat maakt het heel erg onrustig. Om te schrijven is het belangrijk zoveel mogelijk rust en ruimte te hebben. Dat vind ik in Spanje.  

Jouw laatste boek, Tijgerlelie, ligt net in de winkel. Is dat een pak van je hard?

Nee. Ik vind het schrijven echt het aller, allerleukste. Ik geniet heel erg van het schrijfproces. Om er mee naar buiten te treden vind ik ook best wel leuk, maar op een gegeven moment denk je wel: pfffffff. Laat mij maar gewoon lekker in mijn kantoor zitten en aan een boek schrijven. Die rust en dat ritme en die ontspanning, daar gedij ik goed bij. 

Tijgerlelie gaat over groepsdynamiek. Daarmee put je ook uit eigen ervaring

Ik denk dat we allemaal wel eens vervelende dingen hebben meegemaakt qua groepsdynamiek. We hebben allemaal op de lagere en middelbare school gezeten. Dan zie je ook je vaak dat er wrijving is. Dat het net niet helemaal duidelijk is wie de leider is. Dat er een soort machtsstrijd ontstaat. Mensen gaan dan vervelende middelen inzetten om die macht te pakken. 

Voor Marion Pauw staan haar eigen ervaringen nog vers in het geheugen. Vorig jaar deed ze mee aan het televisieprogramma Expedition Robinson. Ik dacht: hartstikke leuk. Ik ben dol op survivallen in de natuur en erg geïnteresseerd in mensen. Ik had me erop verheugd iedereen te leren kennen en mooie gesprekken te voeren bij het kampvuur. Alleen liep dat een beetje anders. Ik vond gewoon mijn draai niet in de groep en werd daardoor al heel snel buitengesloten. Ik raakte daardoor in een soort overdrive en ging extra mijn best doen. Toen raakte ik nóg meer buitengesloten. Dus het ging helemaal mis. Ik kwam eruit en dacht: groepsdynamiek, daar moet ik echt iets mee doen. 

Hoe kwam je daar dan uit? Helemaal gefrustreerd?

Bij Expeditie Robinson is het natuurlijk de bedoeling om iemand weg te stemmen. Ik wist al heel snel dat ik het zou zijn. Ik had het ook wel gehad met de groep, want ze waren ook echt niet zo aardig tegen mij. 

Toen ze was weggestemd, had Marion nog wel een verrassing in petto: van het weinige eten waar de groep het mee moest doen, nam ze een ananas mee. 

Ik dacht: ik ben een thrillerschrijver. Mijn beroep is het uitdenken van moordcomplotten. Jullie moeten niet denken dat het allemaal zo makkelijk gaat. Dat je zó makkelijk van mij afkomt. Die ananas gaat mee! Ze hebben mij dat wel erg kwalijk genomen. Ten eerste heb je daar weinig eten. Maar ze hadden volgens mij ook niet gedacht dat de underdog, dat vrouwtje dat zo haar best deed voor iedereen, dat die hun zo'n hak zou zetten. Dat hadden ze niet zien aankomen. 

Maar dat zit wel in je? 

Ja, absoluut. Ik ben eigenlijk best wel een wraaklustig persoon. 

Kijk hier voor meer Noord-Hollandse iconen.